Κνωσός – Knossos

 

 

To σημαντικότερο κέντρο του Μινωικού Πολιτισμού, η Κνωσός, αναπτύσσεται πάνω στο ύψωμα της Κεφάλας μέσα σε ελιές, αμπέλια και κυπαρίσσια και βρίσκεται 5 χιλ. νοτιοανατολικά του Ηρακλείου. Δίπλα της ρέει ο ποταμός Καίρατος (ο σημερινός Κατσαμπάς). Σύμφωνα με την παράδοση αποτέλεσε την έδρα του βασιλιά Μίνωα και πρωτεύουσα του κράτους του. Με το χώρο του ανακτόρου της Κνωσού συνδέονται οι συναρπαστικοί μύθοι του Λαβύρινθου με τον Μινώταυρο και του Δαίδαλου με τον Ίκαρο. Αναφορές στην Κνωσό, το ανάκτορό της και το Μίνωα γίνονται στον Όμηρο (ο κατάλογος πλοίων της Ιλιάδας αναφέρει ότι η Κρήτη απέστειλε 80 πλοία υπό τις διαταγές του βασιλιά της Κνωσού, Ιδομενέα. Οδύσσεια, τ 178-9), στο Θουκυδίδη (αναφορά στο Μίνωα), στον Ησίοδο και Ηρόδοτο, στο Βακχυλίδη και Πίνδαρο, στον Πλούταρχο και Διόδωρο το Σικελιώτη. Η περίοδος ακμής της πόλης ανάγεται στη μινωική εποχή (2000 - 1350 π.Χ.) κατά την οποία αποτελεί το βασικότερο και πολυπληθέστερο κέντρο της Κρήτης. Και σε μεταγενέστερες περιόδους διαδραματίζει σημαντικό ρόλο και αναπτύσσεται ιδιαίτερα, όπως στην ελληνιστική εποχή.

 

Η πόλη της Kνωσού κατοικήθηκε συνεχώς από τα τέλη της 7ης χιλιετίας έως και τα ρωμαϊκά χρόνια. Η νεολιθική εποχή χαρακτηρίζεται από το στάδιο της τεχνολογικά εξελιγμένης αγροτικής ζωής (λίθινα εργαλεία και υφαντικά βαρίδια). Οι κάτοικοι από τροφοσυλλέκτες γίνονται οι ίδιοι παραγωγοί (γεωργοί και κτηνοτρόφοι) και παρατηρείται η τάση για μια πιο συστηματική και μόνιμη εγκατάσταση. Οι οικιστικές φάσεις στην Κνωσό διαδέχονται η μια την άλλη, ενώ ο πληθυσμός του οικισμού στα τέλη της Ύστερης Νεολιθικής Εποχής υπολογίζεται σε 1.000 - 2.000 κατοίκους.

 

Στην Εποχή του Χαλκού, η οποία χαρακτηρίζεται από την κατεργασία του χαλκού, συνεχίζεται πιθανόν η ανάπτυξη του οικισμού. Ωστόσο, κατά τις εργασίες που έγιναν για την κατασκευή του ανακτόρου καταστράφηκαν πολλά παλιότερα κτίσματα. Ο οικισμός, πλέον, αναφέρεται ως Ko-no-so στα κείμενα της Γραμμικής Γραφής Β΄ του 14ου αι. π.X. Ιδιαίτερα έντονη ήταν η κατοίκηση με τα πρώτα (19ος-17ος αι. π.X.), δεύτερα ανάκτορα (16ος-14ος αι. π.X.) και τις πολυτελείς οικίες, τον ξενώνα και τα μινωικά έργα υποδομής. Τα ανάκτορα κτίζονται σε θέσεις που ελέγχουν πεδιάδες και προσβάσεις από τη θάλασσα, ενώ παράλληλα αναπτύσσονται και σημαντικοί οικισμοί γύρω από αυτά. Πόλεις και ανάκτορα μένουν ωστόσο ατείχιστα, επιβεβαιώνοντας τη λεγόμενη pax minoica. Γύρω στο 1700 π.Χ. πιθανόν ένας μεγάλος σεισμός καταστρέφει την Κνωσό και οδηγεί σε εργασίες μεγάλης κλίμακας στην πόλη και στο ανάκτορο. Η πόλη της Κνωσού αναπτύχθηκε σε μεγάλη έκταση και ο πληθυσμός της υπολογίστηκε από τον Evans γύρω στους 80.000 κατοίκους.

 

Το 1450 π.Χ., μετά από μερική καταστροφή της Κνωσού, εγκαθίστανται στην πόλη Μυκηναίοι, χωρίς όμως να ξανακτίσουν τα ανάκτορα. Από τις επόμενες περιόδους σώζονται λίγα λείψανα, τα περισσότερα από τα οποία είναι τάφοι και ένας μικρός κλασικός ναός στην περιοχή του ανακτόρου. Μεγάλη άνθιση γνώρισε η πόλη κατά την ελληνιστική περίοδο (ιερό Γλαύκου, ιερό Δήμητρας, λαξευτοί τάφοι, χρήση βόρειου νεκροταφείου, οχυρωματικοί πύργοι). Το 67 π.X. ο Quintus Caecilius Metellus Creticus κατέλαβε την Κνωσό και ίδρυσε ρωμαϊκή αποικία με το όνομα Colonia Julia Nobilis. Στην περίοδο αυτή ανήκει η ''έπαυλη του Διονύσου'' με τα θαυμάσια ψηφιδωτά.

 

Στη βυζαντινή εποχή η Κνωσός αποτέλεσε έδρα επισκόπου, ενώ διατηρούνται ακόμη τα λείψανα βασιλικής του 6ου αι. μ.Χ. Μετά την αραβική κατάκτηση της Κρήτης, το λιμάνι του Ηρακλείου αρχίζει να αποκτά μεγαλύτερη σπουδαιότητα, ενώ η Κνωσός αρχίζει να ξεχνιέται σιγά-σιγά. Ένας μικρός οικισμός κτίστηκε πάνω στα ρωμαϊκά ερείπια και αναφέρεται σαν ''Μακρύτοιχος'', παίρνοντας το όνομα του από ένα μακρύ τοίχο, λείψανο της ρωμαϊκής Κνωσού.

 

Η Κνωσός εντοπίστηκε το 1878 από το Mίνωα Kαλοκαιρινό. Ο A. Evans άρχισε συστηματικές ανασκαφές το 1900, οι οποίες συνεχίστηκαν έως το 1931 με την ανακάλυψη του ανακτόρου, μεγάλου τμήματος της μινωικής πόλης και των νεκροταφείων. Έκτοτε συνεχίζονται οι ανασκαφές στην ευρύτερη περιοχή της Kνωσού από την Αγγλική  Αρχαιολογική Σχολή και την ΚΓ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων.

 

The most important monuments of the site are:

 

The Palace of Knossos. It is the largest of the preserved Minoan palatial centres. Four wings are arranged around a central courtyard, containing the royal quarters, workshops, shrines, storerooms, repositories, the throne room and banquet halls. Dated to 2000-1350 B.C.

 

The Little Palace. It lies to the west of the main palace and has all the features of palatial architecture: scraped wall masonry, reception rooms, a pristyle hall, a double megaron with polythyra (pi er-and-door partitions) and a lustral basin-shrine. Dated to the 17th-15th centuries B.C.

 

The Royal Villa. It lies to the NE of the palace and its architectural form is distinguished by the polythyra, the pillar crypt and the double staircase, with two flights of stairs. It is strongly religious in character and might have been the residence of an aristocrat or a high priest. Dated to the 14th century B.C.

 

House of the Frescoes. It is located to the NW of the palace and is a small urban mansion with rich decoration on the walls. Dated to the 15th, 14th-12th centuries B.C.

 

Caravanserai. It lies to the south of the palace and was interpreted as a reception hall and hospice. Some of the rooms are equipped with baths and decorated with wall paintings.

 

The "Unexplored Mansion". Private building, probably of private-industrial function, to the NW of the palace. It is rectangular, with a central, four-pillared hall, corridors, storerooms and remains of a staircase. Dated to the 14th-12th centuries B.C.

 

Temple Tomb. It is located almost 600 m. to the south of the palace and was connected with the "House of the High Priest" by means of a paved street. It seems that one of the last kings of Knossos (17th-14th centuries B.C.) was buried here. Typical features of its architecture are the hypostyle, two-pillar crypt, the entrance with the courtyard, the portico and a small anteroom.

 

House of the High Priest. It lies 300 m. to the south of Caravanserai and contains a stone altar with two columns, framed by the bases of double axes.

 

The South Mansion. Private civic house, located to the south of the palace. It is a three-storeyed building with a lustral basin and a hypostyle crypt, dating from the 17th-15th centuries B.C.

 

Villa of Dionysos. Private, peristyle house of the Roman period. It is decorated with splendid mosaics by Apollinarius, depicting Dionysos. The house contains special rooms employed for the Dionysiac cult. Dated to the 2nd century A.D.

Δωδώνη:Το μαντείο των ήχων - Dodona:The oracle of sounds

 

σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης

κείμενα-επιμέλεια: Δημήτριος Παντερμαλής  

Η αρχαία Θάσος

 

 Αφιέρωμα της σειράς "ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΞΕΝΑΓΗΣΕΙΣ" στο νησί της Θάσου. Λόγος γίνεται για την ιστορία, τους αρχαιολογικούς χώρους, τη φύση, καθώς και για τη σημαντική γεωγραφική θέση της Θάσου.

 

Γίνεται αναφορά στις πρώτες πόλεις που ιδρύθηκαν, στο αρχαίο λιμάνι και τη σημασία του ως εμπορικού κέντρου, την άρτια οργάνωση του εμπορίου, τους νόμους και τους πολιτειακούς θεσμούς. Παρουσιάζονται στοιχεία για τη θρησκευτική λατρεία και τα τελετουργικά έθιμα του νησιού, αλλά και για το θασίτικο κρασί.

 

 Η αφήγηση συμπληρώνεται με πλάνα από τη Θάσο, τα αρχαιολογικά ευρήματα, αλλά και τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους: την αρχαία αγορά, το αρχαίο θέατρο ή ωδείο, τον ναό του Πυθίου Απόλλωνα, την Πύλη του Σειληνού με τον Κάνθαρο, τη συνοικία του Σειληνού, την Πύλη του Ηρακλή και του Διονύσου και την περιοχή της Αλυκής.

Παρασκευή,1 Ιανουαρίου 1988

Παραγωγή:ΕΡΤ

Αλέξανδρος Γ΄ ο Μακεδών

 

Κεφάλι αγάλματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Βρέθηκε το 1886 κοντά στο Ερέχθειο, στην Ακρόπολη. Ο Μέγας Αλέξανδρος εικονίζεται σε νεαρή ηλικία, όπως θα ήταν την εποχή της μοναδικής επίσκεψής του στην Αθήνα, μετά τη μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ.

 

Τα βαθιά τοποθετημένα στις κόγχες μάτια, το στραμμένο προς τα επάνω βλέμμα, τα μισάνοιχτα χείλη και τα μαλλιά που σχηματίζουν στο μέτωπο αναστολή, είναι τα κατεξοχήν γνωρίσματα του Αλεξάνδρου. Τα ίχνη κόκκινης βαφής που διατηρούνται στα μαλλιά προέρχονται πιθανότατα από το υπόστρωμα για την εφαρμογή της τελικής, χρυσής τους απόχρωσης ενώ η διαμόρφωσή τους στο πίσω μέρος δείχνει, ίσως, ότι κάποτε τα στόλιζε στεφάνι ή ταινία, φτιαγμένη από άλλο υλικό.

Το άγαλμα θεωρείται πρωτότυπο έργο του Λεωχάρη, που φιλοτέχνησε και άλλα πορτρέτα του Αλεξάνδρου στα πανελλήνια ιερά της Ολυμπίας και των Δελφών. Υπάρχουν ωστόσο και διαφορετικές απόψεις σχετικά με τη χρονολόγηση του γλυπτού, μία από τις οποίες το τοποθετεί στον 2ο αι. π.Χ.

 

Head of a statue of Alexander the Great

It was found in 1886 near the Erechtheion on the Acropolis.

 

Alexander the Great is portrayed at a young age, as he would have been during his sole visit to Athens, after the battle of Chaironeia in 338 BC.

 

The deep set eyes, the upward glance, the half-open lips as well as the characteristic hairstyle, with rich curls standing up over the forehead, the anastoli, are all typical features of Alexander.

 

Red paint surviving in some areas of the hair was most probably the base-coat for the curls's final, golden hue; whereas the way the locks are formed at the back of the head suggests that the head was adorned either by a wreath or a band rendered in some other material that has not survived.

 

The statue is considered to be an original work of Leochares, who also made other portraits of Alexander at the Pan-Hellenic sanctuaries at Olympia and Delphi. However, opinions about the dating of the sculpture differ, and according to some scholars, it should be dated in the 2nd cent. BC. 

Μακεδονία:Θεσσαλονίκη

 

 

 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΝ

 

 

 

 

 

👉 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ,ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ 

The golden larnax of Philip ΙΙ - Η χρυσή λάρνακα του Φιλίππου Β΄

 

 The golden larnax of Philip ΙΙ

Material: Gold 24 karats

 

Weight: 8 kilos

 

Made of 24-karat gold, with a total weight of approximately 8 kilos, the larnax (ash-chest), in which the bones of the dead king Philip II had been placed, is one of the most valuable objects of the ancient world that are preserved to this day.

The golden star depicted on the lid of the larnax (ash-chest) appears on the tombs of the royal necropolis of Aigai as early as the 5th century BC, acquiring a symbolic and metaphoric value, until it became the coat of arms of the Macedonian kingdom.

  

Η χρυσή λάρνακα του Φιλίππου Β΄

 

Υλικό: Χρυσός 24 καρατίων

 

Βάρος: 8 κιλά

 

Φτιαγμένη από χρυσάφι 24 καρατίων, με συνολικό βάρος που φτάνει τα 8 κιλά, η λάρνακα στην οποία είχαν τοποθετηθεί τα οστά του νεκρού βασιλιά Φιλίππου Β΄είναι ένα από τα πολυτιμότερα αντικείμενα του αρχαίου κόσμου που έφτασαν ως εμάς.

Το χρυσό αστέρι που αναπτύσσεται στο καπάκι της λάρνακας εμφανίζεται ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ. στους τάφους της βασιλικής νεκρόπολης των Αιγών, και αποκτά αξία συμβολική και μεταφορική, ώσπου να γίνει ο ήλιος-θυρεός των Μακεδόνων βασιλέων.

 

Aigai-The Royal Capital of Macedon

Ο Τάφος του Φιλίππου Β' στη Βεργίνα - The Tomb of Philip II in Vergina

 

  Τρισδιάστατη αναπαράσταση του τάφου του Φιλίππου, στη Βεργίνα, που έγινε στο πλαίσιο του διαγωνισμού "Δίκτυο Εικονικής Περιήγησης στο Αρχαίο Βασίλειο των Μακεδόνων" της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ημαθίας, με βάση σχέδια και πληροφορίες που παρείχε το Υπουργείο Πολιτισμού.

Το μοντέλο επιμελήθηκε ο Δημήτρης Τσαλκάνης.

 

3D reconstruction of king's Philip II of Macedon, in Vergina created for the public tender of the Ephorate of Antiquities of Imathia, based on plans and information provided by the Ministry of Culture.

Model designed by Dimitris Tsalkanis.(2015)

 

 

 

 

Αρχαιολογικός Χώρος Πέλλας - Archaeological Site of Pella

 

[5.2.13] ἐπεὶ δὲ εἰσήκουσαν αἱ ἐγγύτατα αὐτῶν, ταχὺ καὶ ἐπὶ τὰς πόρρω καὶ μείζους ἐπορεύοντο· καὶ κατελίπομεν ἡμεῖς ἔχοντας ἤδη ἄλλας τε πολλὰς καὶ Πέλλαν, ἥπερ μεγίστη τῶν ἐν Μακεδονίᾳ πόλεων·

καὶ Ἀμύνταν δὲ ᾐσθανόμεθα ἀποχωροῦντά τε ἐκ τῶν πόλεων καὶ ὅσον οὐκ ἐκπεπτωκότα ἤδη ἐκ πάσης Μακεδονίας. πέμψαντες δὲ καὶ πρὸς ἡμᾶς καὶ πρὸς Ἀπολλωνιάτας οἱ Ὀλύνθιοι προεῖπον ἡμῖν ὅτι εἰ μὴ παρεσόμεθα συστρατευσόμενοι, ἐκεῖνοι ἐφ᾽ ἡμᾶς ἴοιεν.

 

Ξενοφών,Ἑλληνικά

 

Απόδοση

Μόλις προσχώρησαν σ᾽ αυτούς οι πιο κοντινές, αμέσως κίνησαν για τις πιο μεγάλες και απομακρυσμένες· τον καιρό που εμείς φεύγαμε, είχαν κιόλας στα χέρια τους —ανάμεσα σ᾽ άλλες πολλές— και την Πέλλα, τη μεγαλύτερη πόλη της Μακεδονίας,

και μάθαμε ότι ο Αμύντας αποτραβιόταν από τις πόλεις και κόντευε να χάσει ολόκληρη τη Μακεδονία. Οι Ολύνθιοι έστειλαν και μας προειδοποίησαν, εμάς και τους Απολλωνιάτες, ότι αν δεν παρουσιαστούμε να μετάσχουμε στην εκστρατεία θα βαδίσουν εναντίον μας.

Direction and production

Vaggelis Chrysostomou

Julie Balafa

Department of conservation

 Texts

Dr Elisavet Tsigarida, Archaeologist - Director of Ephorate

Dr Alexandra Zampiti, Archaeologist

 

Archaeological Museum of Pella, 2017