Dion is one
of Greece’s most atmospheric archaeological sites. Established to worship Zeus,
its monuments are scattered amongst greenery, trees and ponds.
Around 500m
from the park, Dion’s Archaeological Museum is one of the most important in
Greece, given the significance of the town. It contains the statues of the
Sanctuary of Zeus Hypsistos (those in the park are replicas) as well as statues
of Isis, Dionysos and Aphrodite.
This
UNESCO-protected archaeological wonder preserves not just the palatial tombs of
Philip II and other members of Macedonian royalty but also the integrity of a
solemn burial mound and a museum within the tumulus.
It contains
four palatial tombs (including those of Philip II and Alexander the Great’s
teenage son, Alexander IV) and some of the most astonishing finds from
Macedonian history: the gold larnax containing Philip’s bones (emblazoned with
the Macedonian sun), his massive armour and the golden wreath he wore on his
funeral pyre, almost luminous in the dimmed lighting, among them.
Now preparations for storming the city could be
pressed ahead. The siege mound was gradually extended towards the walls and
Alexander’s military engineers, notably the brilliant Thessalian Diades,
constructed the most formidable offensive arsenal yet seen in Hellenic siege
warfare.
“Conquest and Empire:The Reign of Alexander the Great”,
A.B.Bosworth,page 66
The Macedonians were originally one of several Greek tribes living on
the northern frontier of the Hellenic world.”
“The
relatively remote geographical situation of the Macedonians contributed to
their retention of a social organization different from the rest of Greeks”
Encyclopedia
of the Archaeology of Ancient Egypt By Kathryn A. Bard, pages 553-554
✍️ Quote:
Persian
rule in Egypt was not to survive long, but its overthrow was not the work of
Egyptians. In 336 BC a Greek army,led by Alexander III (Alexander the Great)
king of Macedonia invaded the Persian empire.
📖 “The Cambridge History of Africa” edited by
J. D. Fage, page 105
✍️Quote:
It would be
easy to see in this, the formal establishment of Greek rule in Egypt, the
logical culmination of three centuries of Greek influence and patronage. But,
except in so far as the earlier involvement of Greeks in Egyptian affairs
prepared the Egyptians psychologically to accept Greek rule...
📖 “The Cambridge History of Africa” edited by J. D. Fage, page 106
του Δημήτρη Γαρούφα*
Με ρωτούν συχνά αν υπήρχε ελληνική μειονότητα στα Σκόπια
όταν ο Τίτο ίδρυσε τη «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας», αν «μακεδονοποιήθηκε»
και γιατί δεν εκδηλώνεται αν υπάρχει. Για να καταλάβουν οι αναγνώστες τι
πραγματικά έγινε στα Σκόπια, θα αναφερθώ στην περίπτωση των Σαρακατσάνων που
ζούσαν στα Σκόπια και σε μια δίκη που έγινε το 1947, με βαριές καταδίκες
Σαρακατσάνων γιατί εκδηλώνονταν ως Έλληνες.
Όταν ιδρύθηκε η «Μακεδονία» του Τίτο, το 1944, υπήρχαν στα
Σκόπια περίπου 3.500-4.000 Σαρακατσάνοι, που αποκλείστηκαν μέσα στη Γιουγκοσλαβία…
Η «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας», με στόχο την «μακεδονοποίηση», επέβαλε
αλλαγή επιθέτων, με στόχο να χαθεί η ελληνική ρίζα, κι έτσι συνήθως έπαιρναν το
όνομα του πατέρα, προσέθεταν ένα «-έφσκυ» η ωφ» στο τέλος κι έτσι ο γιος του
Δημητρίου γινόταν «Δημιτρόφσκυ» η «Δημητρώφ»…
Φυσικά, υπήρξαν αντιδράσεις και γι’ αυτό εφαρμόστηκε πιο αυστηρά το πρόγραμμα «μακεδονοποίησης». Το 1947 παρέπεμψαν σε δίκη (έμεινε γνωστή στα Σκόπια ως η δίκη των Σαρακατσάνων) τους πιο ζωηρούς από τους Σαρακατσάνους που ζούσαν κοντά στα ελληνικά σύνορα, μεταξύ των οποίων τον 19χρονο, τότε, Βαγγέλη Μαριούλα, και τους Χ. Αποστόλου, Χ. Μπάρτζιο, Γιάννη Τζελέπη, Γ. Χουσνή, με την κατηγορία κατασκοπίας υπέρ της Ελλάδας και τους τιμώρησαν με πολυετείς φυλακίσεις, ενώ ταυτόχρονα ως διοικητικά μέτρα επεβλήθησαν η υποχρεωτική μετακίνηση των Σαρακατσάνων σε απόσταση 70 χιλιομέτρων από τα ελληνικά σύνορα και ο εφοδιασμός τους με ειδικές ταυτότητες, στις οποίες υπήρχε η ένδειξη «Κ», δηλαδή Καρακατσάν, όπως τους έλεγαν…
Παράλληλα, για να τους πάρουν τα κοπάδια με τα πρόβατά τους, ζήτησαν από
τους επικεφαλής των τσελιγκάδων να δηλώσουν πόσα πρόβατα είχαν και αφού έγινε η
δήλωση, όπου ο αρχιτσέλλιγκας δήλωνε, όπως του ζητήθηκε, επ’ ονόματί του το
βιος που είχαν όλες οι οικογένειες του τσελιγκάτου (περίπου 20-30 οικογένειες
σε κάθε τσελιγκάτο), δηλαδή δήλωνε μεγάλο αριθμό, τότε με νέα διαταγή τα πάνω
από 400 σε κάθε δήλωση δημεύονταν υπέρ του κράτους. Αυτό ήταν η χαριστική βολή,
με την έννοια ότι διαλύθηκαν τα τσελιγκάτα, αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν σε
πόλεις και χωριά και να δουλεύουν ως εργάτες πλέον σε κτηνοτροφικές μονάδες ή
εργοστάσια και υποχρεωτικά, πλέον, να μάθουν και τη λεγόμενη «μακεδονική
γλώσσα»… Βεβαίως, οι ορεσίβιοι Σαρακατσάνοι, φανατικοί Έλληνες, ζήτησαν να
φύγουν στην Ελλάδα.
Ως διοικητικά μέτρα επεβλήθησαν η υποχρεωτική μετακίνησή τους σε απόσταση 70 χιλιομέτρων από τα ελληνικά σύνορα και ο εφοδιασμός τους με ειδικές ταυτότητες στις οποίες υπήρχε η ένδειξη «Κ» δηλαδή Καρακατσάν,όπως τους έλεγαν
Η κυβέρνηση των Σκοπίων όταν είδε έπειτα από μερικά χρόνια
ότι αυτή η πληθυσμιακή ομάδα δύσκολα θα «μακεδονοποιηθεί», τους «διευκόλυνε» να
φύγουν στην Ελλάδα (όποιος δήλωνε Έλληνας κι επιθυμούσε να φύγει στην Ελλάδα
έπρεπε εντός δύο μηνών να φύγει από τη χώρα), στην οποία ήρθαν την περίοδο από
το 1956 μέχρι το 1966 και εγκαταστάθηκαν κυρίως στο Ελευθέριο – Ν. Κορδελιό
Θεσσαλονίκης, όπου σήμερα αποτελούν περίπου το 20% του πληθυσμού.
Γνώρισα τον Βαγγέλη Μαριούλα (που σε ηλικία 19 χρονών το 1947 τιμωρήθηκε σε φυλάκιση επτά ετών, την οποία εξέτισε σε φυλακές των Σκοπίων), όταν ως φοιτητής Νομικής χρειάστηκε να δουλέψω τρεις μήνες ως εποχιακός φύλακας στη ΔΕΘ και ο Ε. Μαριούλας ήταν υπάλληλος στη ΔΕΘ. Μου αφηγήθηκε με λεπτομέρειες την ιστορία τους, πώς βασανίστηκε στις φυλακές των Σκοπίων, ονόματα συγκρατουμένων του που αντιδρούσαν στη «μακεδονοποίηση» και τιμωρούνταν… Αυτός ο άνθρωπος, που βοηθώντας την Ελλάδα έμεινε επτά χρόνια στις φυλακές των Σκοπίων και υπέστη βασανιστήρια, ζήτησε το 1974 να αναγνωριστεί η προσφορά του από την ελληνική Πολιτεία, αλλά το υπουργείο Εθνικής Αμύνης απέρριψε την αίτησή του και την ένστασή του το 1976, με το υπ. αρ.Φ421.71/1250/851087/76/Αρ.Σ.1954/15-4-1976 έγγραφο του Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων – ΔΕΠΑΘΑ( μου το επέδειξε), με αιτιολογία ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του νόμου, καθότι ήταν «δράσις ουχί εντός της Ελληνικής Επικρατείας»…
Βασανιστήρια
Αρκετά χρόνια αργότερα, όταν το 1992 η υφυπουργός Εξωτερικών κ.
Τσουδερού με παρακάλεσε να δημοσιοποιηθούν κάποια στοιχεία, τον έπεισα να
δεχθεί να συμμετάσχει σε μια τηλεοπτική συζήτηση στην ΕΤ3, όπου με λεπτομέρειες
μίλησε για τη δίκη αυτή, περιέγραψε τα βασανιστήρια που υπέστη και ανέφερε
στοιχεία συγκρατουμένων του που θανατώθηκαν στη φυλακή, ενώ κάποια από τα
στοιχεία συμπεριέλαβα στα βιβλία μου με τίτλο «Οι Σαρακατσάνοι ομογενείς μας
στη Βουλγαρία και την περιοχή Σκοπίων», εκδ. Αφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1992,
και «Όραμα και στρατηγική για τον Ελληνισμό στα Βαλκάνια», εκδ. ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ, Θεσσαλονίκη 1996.
Ο άνθρωπος αυτός πέθανε πριν από χρόνια, αλλά η προσφορά του
δεν αναγνωρίστηκε από το ελληνικό κράτος, γιατί ήταν «δράσις ουχί εντός της
Ελληνικής Επικρατείας», ενώ θα έπρεπε να δοθεί τουλάχιστον το όνομά του σε
κάποιο δρομάκι του Δήμου Ευόσμου – Ελευθερίου – Κορδελιού Θεσσαλονίκης, όπου
ζούσε μετά την εγκατάστασή του στην Ελλάδα…Έφυγε από τη ζωή περήφανος και
ταπεινός. Ανέφερα την περίπτωσή του για να γίνει κατανοητό πώς έγινε η
«μακεδονοποίηση» στα Σκόπια, αλλά και για να καταλάβει η ελληνική κοινή γνώμη
ποια ήταν η συμπεριφορά του ελληνικού κράτους απέναντι σε αυτούς που είχαν το
θάρρος να παραμένουν Έλληνες και να βοηθούν την Ελλάδα ζώντας σε γειτονικές
χώρες…
*δικηγόρος – πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
εφημερίδα δημοκρατία
Η Παρέλαση στην Μακεδονία όπως μεταδόθηκε ζωντανά από την ΕΡΤ3
.jpg)
Με αφορμή τη συμπλήρωση 120 χρόνων από τον θάνατο του Παύλου
Μελά, το Ίδρυμα Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα και της Νεότερης Ιστορίας της
Μακεδονίας (ΙΜΜΑ) διοργανώνει ένα πλούσιο πρόγραμμα δράσεων και εκδηλώσεων που
θα διεξαχθεί την περίοδο Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 2024 και μας προσκαλεί να
αναστοχαστούμε και να επανανοηματοδοτήσουμε το πρόσωπο, τη συμβολή, το ιστορικό
αλλά και το σύγχρονο αποτύπωμα του εμβληματικού Μακεδονομάχου.
Οι Εκδηλώσεις Μνήμης τελούν υπό την Αιγίδα του Υπουργείου
Εσωτερικών του Τομέα Μακεδονίας και Θράκης.
Η έναρξη των επετειακών εκδηλώσεων του ΙΜΜΑ πραγματοποιείται
το Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2024 και ώρα 18:00, με την Κεντρική Εκδήλωση Μνήμης σε
συνδιοργάνωση με το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης
(ΕΒΕΘ),στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του ΕΒΕΘ. Ομιλητές θα είναι οι: Κωνσταντίνoς Π.
Γκιουλέκας, Υφυπουργός Εσωτερικών, αρμόδιος για θέματα Μακεδονίας και Θράκης
και Βασίλειος K. Γούναρης, Καθηγητής Ιστορίας Νεοτέρων Χρόνων του ΑΠΘ.
Το συνολικό πρόγραμμα δράσεων περιλαμβάνει εκτός από την
κεντρική εκδήλωση, θεματικές ξεναγήσεις στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, συζήτηση
Στρογγυλής Τράπεζας με τη συμμετοχή πανεπιστημιακών καθηγητών και ιστορικών στο
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Θεατρικό Δρώμενο Δραματοποιημένης
Αφήγησης στους εκθεσιακούς χώρους του νεοκλασικού κτηρίου του ΙΜΜΑ, ξενάγηση
για το κοινό την Ημέρα Μνήμης του Μακεδονικού Αγώνα, καθώς και το νέο
Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα «Ο Παύλος Μελάς και η πορεία του στη Μακεδονία» για
σχολικές ομάδες.
Κεντρική Εκδήλωση Μνήμης
Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2024, ώρα 18:00
Αίθουσα Εκδηλώσεων Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου
Θεσσαλονίκης (ΕΒΕΘ)
Συνδιοργάνωση: ΕΒΕΘ
Ομιλητές:
Κωνσταντίνος Π. Γκιουλέκας, Υφυπουργός Εσωτερικών, αρμόδιος
για θέματα Μακεδονίας και Θράκης
Βασίλειος K. Γούναρης, Καθηγητής Ιστορίας Νεοτέρων Χρόνων
ΑΠΘ
Στρογγυλή Τράπεζα
Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2024, ώρα 18:00
Αμφιθέατρο Κεντρικής Βιβλιοθήκης ΑΠΘ
Ομιλητές:
Βασίλειος K. Γούναρης, Καθηγητής Ιστορίας Νεοτέρων Χρόνων
ΑΠΘ
Ιωάννης Στεφανίδης, Καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας ΑΠΘ
Βλάσης Βλασίδης, Καθηγητής Σύγχρονης Βαλκανικής Ιστορίας
ΠΑΜΑΚ
Κωνσταντίνος Σ. Παπανικολάου, Δρ. Ιστορίας ΑΠΘ –
Επιστημονικός Συνεργάτης ΙΜΜΑ
Συντονισμός:
Δημήτριος Λυβάνιος, Επίκουρος Καθηγητής Νεότερης Ελληνικής
και Ευρωπαϊκής Ιστορίας ΑΠΘ
Ημέρα Μνήμης του Μακεδονικού Αγώνα
Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2024, 11:00 – 14:00
Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα
Ελεύθερη είσοδος για το κοινό – Ξεναγήσεις στις
11:00/12:00/13:00
Θεματικές Ξεναγήσεις στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα
Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2024, 11:00 – 12:00
Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2024, 18:00 – 19:00
Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2024, 18:00 – 19:00
Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2024, 11:00 – 12:00
Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα «Ο Παύλος Μελάς και η πορεία του στη
Μακεδονία» για σχολικές ομάδες μαθητών/-τριών Ε΄ & Στ΄ Δημοτικού – Α΄, Β΄,
Γ΄ Γυμνασίου
Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2024
Θεατρικό Δρώμενο Δραματοποιημένης Αφήγησης
Δεκέμβριος 2024
Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα
Athenian
colony of strategic importance, near the fruitful Strymon vale and the Pangaion
gold mines. Amphipolis was founded in 438/ 437 BC, though the region had been
inhabited in the prehistoric period.
The
numerous finds from the excavations are housed in the Archaeological Museum of
Amphipolis and in the Archaeological Museum of Kavala.
Archaeological
finds from the mouth of the Strymon estuary show the presence of man from as
early as the Neolithic period on both banks of the river, and continuous
habitation into the Bronze Age period. The nearest Neolithic settlement to
Amphipolis was discovered on a hill adjacent to the ancient city known as Hill
133, where rich finds from its cemetery show that a considerable settlement
also existed in the Early Iron Age.
With the
foundation of the Greek cities at the mouth of the Strymon from the middle of
the 7th c. BC, Greek culture started progressively to penetrate into the
interior. The graves in the cemetery of the settlement on Hill 133 change their
form, and the grave goods are now dominated by cultural elements of the Greek
world: figurines, coins, and above all vases imported from the cities of
southern Greece (Corinth, Athens) and the Ionian cities of the north Aegean.
The presence of the Ionian world is also apparent in the sculptures of the late
Archaic and early Classical periods found in the neighbourhood of Hill 133 and
on the site of ancient Amphipolis. Local tradition survives in the metal
working, especially the bronze and gold ornaments.
After they
established themselves at Eion, at the mouth of the Strymon, in 476 BC, the
Athenians made their first abortive attempt at colonising in the Amphipolis
area with their short-lived settlement at the site of Ennea Hodoi, which was
quickly wiped out (464BC). It remains an open question whether Ennea Hodoi is
to be identified with the settlement on Hill 133, where the destruction level
dates to the mid-5th century BC, or with Amphipolis itself, where in the vicinity
of the north wall excavation has uncovered an establishment prior to the 5th
century BC wall.
The
foundation of Amphipolis finally in 438/ 437 BC, in the time of Pericles, by
the general Hagnon was a great success for the Athenians, whose chief purpose
was to ensure control of the rich Strymon hinterland and the Pangaion mines.
Their success, however, was again short- lived, because at the end of the first
decade of the Peloponnesian War (442 BC) Amphipolis broke away from its mother
city, Athens, and remained independent until its incorporation into the kingdom
of Macedonia by Philip II (357 BC).
Under the
Macedonians Amphipolis remained a strong city within the Macedonian kingdom,
with its own domestic autonomy and having considerable economic and cultural
prosperity. Excavation has revealed a large part of the walls and some of the
sanctuaries and public and private buildings of the city.
The bigger
and better protected gate of the city (gate C) lies at the norhtern part of the
walls. The brigde over the Strymon river was made of wooden beams.
After the
Roman conquest of Macedonia (168 BC) Amphipolis was made the capital of
Macedonia Prima, one of the four divisions into which Macedonia was divided.
The Roman period was a time of prosperity within the bounds of Roman world
dominion. As a station on the Via Egnatia and the capital of a rich hinterland,
the city grew economically and culturally. It did indeed experience
devastations and sackings, but with the support of the Roman emperors, particularly
Augustus and Hadrian, it remained one of the most important urban centres in
Macedonia until late antiquity. The city's prosperity is reflected in its
monumental buildings with mosaic floors and mural paintings as well as the
archaeological finds brought to light in the excavations.
.jpg)
Η πόλη ιδρύθηκε το
438/7 π.Χ., η περιοχή όμως είχε κατοικηθεί ήδη από την προϊστορική εποχή.
Αρχαιολογικά ευρήματα από την περιοχή των εκβολών του
Στρυμόνα αποδεικνύουν ήδη από την Νεολιθική εποχή την ανθρώπινη παρουσία και
στις δύο όχθες του ποταμού και τη συνέχεια της ζωής ως και την εποχή του
Χαλκού. Ο πλησιέστερος στην Αμφίπολη νεολιθικός οικισμός εντοπίσθηκε σε
γειτονικό στην αρχαία πόλη λόφο, γνωστό ως Λόφο 133, όπου αργότερα αναπτύχθηκε
σημαντικός οικισμός στην Πρώιμη εποχή του Σιδήρου, όπως μαρτυρούν τα πλούσια
ευρήματα του νεκροταφείου του.
Από τα μέσα του 7ου π.Χ. αιώνα, με την ίδρυση των ελληνικών
πόλεων στις εκβολές του Στρυμόνα, αρχίζει η προοδευτική διείσδυση του ελληνικού
πολιτισμού στην ενδοχώρα. Οι τάφοι στο νεκροταφείο του οικισμού του Λόφου 133
αλλάζουν μορφή και στα κτερίσματά τους επικρατούν τα πολιτιστικά στοιχεία του
ελληνικού κόσμου, ειδώλια, νομίσματα, και προπαντός αγγεία επείσακτα από τις
νοτιοελλαδικές πόλεις (Κόρινθο, Αθήνα) και από τις Ιωνικές πόλεις του Βόρειου
Αιγαίου.
Η παρουσία του ιωνικού κόσμου είναι εμφανής και στα γλυπτά
υστεροαρχαϊκών και πρώιμων κλασικών χρόνων που βρέθηκαν στην περιοχή του Λόφου
133 αλλά και στη θέση της Αρχαίας Αμφιπόλεως. Η τοπική παράδοση επιβιώνει στη
μεταλλοτεχνία και προπάντων στα χάλκινα και χρυσά νομίσματα.
Μετά την εγκατάστασή τους στην Ηιόνα, στις εκβολές του
Στρυμόνα, το 476 π.Χ., οι Αθηναίοι πραγματοποίησαν και την πρώτη ανεπιτυχή
απόπειρα αποικισμού στην περιοχή της Αμφιπόλεως με την βραχύχρονη εγκατάστασή
τους στο πόλισμα Εννέα Οδοί, που γρήγορα αφανίστηκε (464 π.Χ.). Παραμένει ακόμα
ανοιχτό για την έρευνα πρόβλημα η ταύτιση των Εννέα Οδών με τον οικισμό του
Λόφου 133, το στρώμα καταστροφής του οποίου χρονολογείται γύρω στα μέσα του 5ου
αιώνα π.Χ. ή με την ίδια την Αμφίπολη, στην περιοχή του βόρειου τείχους της
οποίας, οι ανασκαφές έχουν εντοπίσει μια προγενέστερη από το τείχος του 5ου
αιώνα εγκατάσταση.
Στην εποχή των Μακεδόνων η Αμφίπολις αναδείχτηκε σε ισχυρή
πόλη του Μακεδονικού βασιλείου με εσωτερική αυτονομία και με σημαντική
οικονομική και πολιτιστική άνθιση.
Οι ανασκαφές έχουν αποκαλύψει μεγάλο μέρος από τα τείχη και
ορισμένα από τα ιερά και τα ιδιωτικά και τα δημόσια κτήρια της πόλης.
Μετά την κατάκτηση της Μακεδονίας από τους Ρωμαίους (168
π.Χ.) η Αμφίπολις ορίζεται πρωτεύουσα της Πρώτης Μερίδος της Μακεδονίας.
Η Ρωμαϊκή Εποχή είναι για την Αμφίπολη περίοδος ακμής μέσα στο πλαίσιο της κοσμοκρατορίας των Ρωμαίων. Σταθμός της Εγνατίας Οδού και πρωτεύουσα μιας πλούσιας ενδοχώρας, η πόλη αναπτύσσεται οικονομικά και πολιτιστικά. Γνωρίζει βέβαια καταστροφές και λεηλασίες αλλά με την υποστήριξη και των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, ιδιαίτερα του Αυγούστου και του Αδριανού, παραμένει ένα από τα σημαντικά αστικά κέντρα της Μακεδονίας ως την ύστερη αρχαιότητα. Η ακμή της πόλης αντικατοπτρίζεται στα μνημειακά κτήρια με τα ψηφιδωτά δάπεδα και τις τοιχογραφίες, αλλά και στα αρχαιολογικά ευρήματα που οι ανασκαφές έχουν φέρει στο φως.
“The future
relations between the two peoples had been irrevocably fixed by Alexander’s
Anabasis, which destined them to work together in close co-operation as joint
rulers of the East, and eventually to be blended into one Nation.“
Max Cary, A History of the Greek World from 323-146 B.C. page 10
In 197 he
re-entered Thessaly and forced a battle on the field of Cynoscephalae. In this
encounter the Macedonian heavy infantry proved that in a solid front-to-front
charge not even the Roman legions could hold, but that, once thrown out of
order or taken in flank, it became helpless. While one Macedonian Phalanx
charged right home, another broke itself up by its own impetus and became an
easy prey to the enemy; and the victorious division, without cavalry support on
the flanks, was enfiladed and cut to pieces by the succcessful Roman wing
wheeling upon it. This was the first decisive victory of Romans over Greeks in a set battle on a large scale; but it
sufficed definitely to establish Roman ascendancy in Greece.
Max Cary, “A History of the Greek World from
323-146 B.C.”, page 191
A History of
the Greek World from 325 to 146 B.C.
by Cary Max ,publication date:1932
Description
A History
of the Greek World from 323 to 146 B.C. (1951) looks at the period of Greek
history from the Macedonian to the Roman conquests. It contains a narrative of
the political history of the Hellenistic states; a description of their
statecraft, war-craft and economic practice; and a summary of later Greek
achievement in the fields of art, literature, science, philosophy and religion.
Άλκηστις Πρωτοψάλτη - Αυτό το φως δεν λιγοστεύει
Official Video Clip HD | © 2014 Heaven Music S.A. Greece
Μουσική:Νίκος Αντύπας,Στίχοι:Μιχάλης Γκανάς
“When
Alexander was just a child, his father was making Macedon (Now Macedonia in
northern Greece) into one of the Greatest Greek city-states, as well as the
dominant power in the Balkans.”
Mark
Grossman,World Military Leaders:A Biographical Dictionary,page 11
“...he was tutored by Aristotle,the great Greek orator and educator,whom Philip called to Pella.”
“That the Macedonians were of Greek stock seems
certain.
“…but Macedonian proper names, such as Ptolemaios or
Philippos, are good Greek names, and the names of the Macedonian months,
although differed from those of Athens or Sparta, were also Greek.
Alexander the Great,J.R. Hamilton(Hutchinson,London, 1973),page 23
“The
Macedonians were ethnically related to the Greeks and spoke a dialect of Greek,
but their loose feudal kingdom on the northern border of the Greek world had
always been regarded as culturally backward.
Art and Experience in Classical Greece,Jerome Jordan
Pollitt,page 138
“The latest archaeological findings have confirmed
that Macedonia took it’s name from a tribe of tall, Greek-speaking people, the
Makednoi ( = lenght )”
“Philip II of Macedon was anxious to pacify and unify
Greeks at any cost… His dream was fulfilled by his son Alexander III the
Great,who in no more than 12 years at the head of a Greek army occupied a major
part of then known world from the Aegean Sea to the frontiers of India “
Nigel Guy Wilson, Encyclopedia of Ancient Greece,page
439
.png)
Με συστηματικό τρόπο εξελίσσεται
από το Υπουργείο Πολιτισμού η διαδικασία Πιστοποίησης των Δημοσίων
Αρχαιολογικών Μουσείων, μετά την ολοκλήρωση του σχετικού φακέλου και τη θετική
γνωμοδότηση του Συμβουλίου Μουσείων για το Αρχαιολογικό Μουσείο Άργους
Ορεστικού και του Βυζαντινού Μουσείου Καστοριάς. Η Εφορεία Αρχαιοτήτων
Καστοριάς στην αρμοδιότητα της οποίας υπάγονται τα δύο Μουσεία, ξεκίνησε τη
διαδικασία της πιστοποίησης, τον Μάιο 2022. Έκτοτε, κατέβαλε κάθε δυνατή
προσπάθεια, προκειμένου να ανταποκριθεί στα προαπαιτούμενα της Πιστοποίησης, σε
συνεργασία με τις αρμόδιες Διευθύνσεις του ΥΠΠΟ.
Στο πλαίσιο αυτό, ξεκίνησε την ενεργειακή αναβάθμιση των
μουσείων της με την έκδοση των σχετικών πιστοποιητικών. Επιβεβαίωσε τη
λειτουργία των συστημάτων πυροπροστασίας τους, αναβάθμισε τις υποδομές φυσικής
προσβασιμότητας και καταχώρισε το σύνολο των εκθεμάτων και των δύο μουσείων στο
Ολοκληρωμένο Πληροφοριακό Σύστημα του Εθνικού Αρχείου Μνημείων. Ακόμη,
μερίμνησε για την επιμόρφωση του προσωπικού τους, κάλυψε ελλείψεις στο
ανθρώπινο δυναμικό, με προσλήψεις ή με αναθέσεις, αναδιοργάνωσε τις αποθήκες
τους, φρόντισε, μεταξύ άλλων, για την επαναλειτουργία των ψηφιακών ερμηνευτικών
μέσων και για την αναβάθμιση του εξοπλισμού προβολής των δύο μουσείων. Τέλος,
προχώρησε σε εκτύπωση σύντομων οδηγών και ενημερωτικών φυλλαδίων για τη διευκόλυνση
των επισκεπτών.
Όπως δήλωσε η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη: «Η πιστοποίηση των Δημοσίων Αρχαιολογικών Μουσείων αποτελεί διαδικασία ουσιαστικής αξιολόγησης. Αξιολογούμε τα μουσεία μας, για να τα βελτιώσουμε. Αναβαθμίζουμε κτιριακά τις εγκαταστάσεις τους και βελτιώνουμε τις προσφερόμενες υπηρεσίες προς τους επισκέπτες τους. Η διαδικασία Πιστοποίησης, η οποία εφαρμόστηκε, για πρώτη φορά, πιλοτικά σε τέσσερα μουσεία της Περιφέρειας Ηπείρου επεκτείνεται ήδη με επιτυχία στα Μουσεία της Δυτικής και της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Το Ελληνικό Σύστημα Αναγνώρισης και Πιστοποίησης Μουσείων είναι μία ολιστική προσπάθεια αναβάθμισης των μουσειακών δομών της χώρας, με στόχο την ανταποδοτικότητά τους προς τον επισκέπτη, αλλά και την ενδυνάμωσή τους ως φορέων πολιτισμού, δια βίου μάθησης και κοινωνικής συνοχής, στη βάση της νέας οργανωτικής δομής και φιλοσοφίας διαχείρισης. Στόχος μας, πάντα, παραμένει τα μουσεία μας να γίνουν ελκυστικά σε ευρύτερα και πολυποίκιλα κοινά, κυρίως νεανικά, από την Ελλάδα και το εξωτερικό».
Το Αρχαιολογικό Μουσείο Άργους Ορεστικού εγκαινιάστηκε, το
2010, και φιλοξενεί ευρήματα από το 1100
π.Χ. έως το 300 μ.Χ., τα οποία προέρχονται από την εδαφική επικράτεια της
σημερινής Π. Ε. Καστοριάς, η οποία στην αρχαιότητα αποτελούσε τμήμα της
Ορεστίδας, ενός εκ των βασιλείων της Άνω Μακεδονίας. Η μόνιμη έκθεση του
Μουσείου χρονολογικά, διαρθρώνεται, σε 4
ενότητες, στις οποίες ξεδιπλώνονται οι πολιτικοί και πολιτιστικοί
μετασχηματισμοί του κεντρικού τμήματος της Ορεστίδος, από μία ένωση συγγενικών
γενών («εθνών») σε ανεξάρτητο βασίλειο, κατόπιν, σε τμήμα του μακεδονικού
βασιλείου και, τέλος, σε υποτελή περιοχή στους Ρωμαίους, με πολλά και σημαντικά
προνόμια. Στα εκθέματά του περιλαμβάνονται μία μοναδική φαλαγγιτική ασπίδα του
παιονικού πεζικού, καθώς και το ψήφισμα των Βαττυναίων, η σημαντικότερη
επιγραφή με πολιτικό περιεχόμενο από τη Δυτική Μακεδονία. Ιδιαίτερο στοιχείο
της μόνιμης έκθεσης είναι το ύφος των ενημερωτικών κειμένων, που έχουν τη μορφή
ερωταποκρίσεων, όπως και η σκόπιμη απουσία λεζαντών. Το Μουσείο διαθέτει
εργαστήριο συντήρησης και πλήρως εξοπλισμένη αποθήκη. Το υπαίθριο αμφιθέατρο
μικρής κλίμακας για θερινές εκδηλώσεις συμπληρώνει τις υποδομές του
περιφερειακού αυτού μουσείου.
Το Βυζαντινό Μουσείο Καστοριάς εγκαινιάστηκε το 1989. Το κέλυφός του–υπερυψωμένο ισόγειο και τμήμα ημιυπογείου- ακολουθεί την κλίση του φυσικού εδάφους και διακρίνεται για τις καθαρές γραμμές του. Ανακαινίστηκε στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ 2007-2013 και επαναλειτουργεί από το 2016. Η νέα μόνιμη έκθεση, που αναπτύσσεται σε τρείς αίθουσες, πέριξ ενός αιθρίου, αναδεικνύει τη σημασία και την ακτινοβολία της βυζαντινής και μεταβυζαντινής Καστοριάς, μέσα από το μοναδικό απόθεμα των εικόνων της. Εκτίθενται περισσότερες από 70 εικόνες, χρονολογημένες από τον 12ο έως τον 18ο αι., συνθέτοντας, μαζί με εκείνες που σώζονται στους ναούς της Καστοριάς, ένα σημαντικό σύνολο, εφάμιλλο σε σπουδαιότητα με αυτό του Αγίου Όρους, της Βέροιας, του Σινά και της Κύπρου. Η έκθεση του Μουσείου εποπτικά συνδυάζεται με ψηφιακά ερμηνευτικά μέσα, ενώ διαθέτει και χώρους ανάπαυσης για τους επισκέπτες. Στο υπόγειο στεγάζονται εργαστήριο συντήρησης και αποθήκες.
Wie es anfing - Thales, Heraklit, Platon, Aristoteles Hellenismus und Weltbürgertum - Epikur, die Stoa und Plotin Moral u...
