Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Hellenistic period. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Hellenistic period. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

07 Ιουνίου, 2024

Modern Historians about Macedonia - Lucilla Burn

 



The language spoken by ordinary Macedonians, as opposed to the ruling family, seems at most times to have been a dialect form of Greek. The elite communicaed both with itself and with other elites in standard, probably Attic Greek.

 



Lucilla Burn, “Hellenistic art: from Alexander the Great to Augustus”,page 28


Lucilla Burn

The Hellenistic Age was a new era of Greek civilization that began with the death of Alexander the Great in 323 B.C. and lasted until the Roman emperor Octavian defeated the last independent Hellenistic monarch, Cleopatra VII of Egypt, in 31 B.C. The book traces the development of a distinctive new Hellenistic culture, which was shaped both by artists who spread innovations across the Mediterranean region and by rival monarchs who commissioned luxury articles and sponsored elaborate city developments.

 

This cross-pollination produced great diversity in artistic subjects, techniques, and materials. Alongside sculptures of mythic Greek figures appeared those of new gods, such as the Egyptian Serapis, as well as depictions of common people, such as fishermen and nursemaids. Artists produced works of widely varying sizes, from the colossal statue of Apollo at Rhodes, to pocket-sized table decorations. Technical virtuosity flourished in the fields of pottery, glass, and jewelry.

 

In this illuminating survey, the author argues for a new appreciation of the advances and range of Hellenistic art and the influence it continued to exert on Mediterranean culture into the first centuries of the new millennium.







17 Απριλίου, 2024

Ταξίδι στην αρχαία Πριήνη - A Walk Through Ancient Priene

 



Η διαδραστική περιήγηση στην Πριήνη στο δεύτερο μισό του 2ου αιώνα π.Χ., εποχή της ακμής της πόλης, προσφέρει μια εποπτική εικόνα σε ένα πλήρες και ομοιογενές οικιστικό σύνολο: Tο Eκκλησιαστήριο της πόλης είναι ένα από τα διασημότερα δείγματα του συγκεκριμένου κτηριακού τύπου, ενώ ο ναός της Aθηνάς Πολιάδος θεωρείται μνημείο-κλειδί στην εξέλιξη και μετρολογική τυποποίηση της μικρασιατικής αρχιτεκτονικής. Ο ναός, έργο του Πύθεου, ακόμη και τριακόσια χρόνια αργότερα αναφέρεται ως ισάξιος του Παρθενώνα.

 

Η πόλη χτίστηκε κατά το ιπποδάμειο σύστημα, ακολουθώντας αυστηρή γεωμετρική χάραξη. Όντας μία από τις πιο επικλινείς πόλεις της αρχαιότητας, για την ανέγερση δημόσιων κτηρίων, ιερών και συγκροτημάτων κατασκευάστηκαν εκτεταμένες τεχνητές πλατείες με επιχωματώσεις και ισχυρούς αναλημματικούς τοίχους. Τα δημόσια κτήρια χαρακτηρίζονταν από ιδιαίτερη επιμέλεια στην κατασκευή τους, ενώ οι κατοικίες ήταν οργανωμένες σε οικοδομικά τετράγωνα, που περιλάμβαναν συνολικά οκτώ ίδιας επιφάνειας κατοικίες -σε δύο σειρές των τεσσάρων-, με τις απαραίτητες πάντοτε προσαρμογές, ανάλογα με τη θέση τους στο οικοδομικό τετράγωνο.

 

Στην περιήγησή μας θα έχουμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε, εκτός από τις κατοικίες, την Αγορά με τις Στοές της, το Εκκλησιαστήριο, το Πρυτανείο, το ιερό της Αθηνάς Πολιάδος με το ναό και το βωμό του, το ιερό του Διός, αλλά και τα υπόλοιπα ιερά. Το Θέατρο και τα Γυμνάσια θα κλείσουν τη διαδρομή μας σ' αυτή τη μικρή αλλά τόσο ενδιαφέρουσα μικρασιατική πόλη.

ΚέντροΠολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» 




16 Μαρτίου, 2024

Ευρωπός - Europos

 

ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ Η ΠΟΛΙΣ 



© Εφορεία Αρχαιοτήτων Κιλκίς

1 [Μάαρκον Μινύκιον] Κ̣ο̣ΐ̣ν̣τ̣ο̣υ̣ υ̣ἱ̣ὸ̣ν

[Ῥ]οῦ[φ]ον σ[τρ]ατηγὸν

[ὕπατ]ον Ῥωμαίων νικήσαντα τὸ[ν]

πρὸς Γαλάτας Σκορδί-[στας] καὶ

Βέσσους καὶ τοὺς λοιποὺς Θρᾶϊκας

πόλεμον

[τὸν αὑτ]ῶν εὐεργέτην ἀρετῆς ἕνεκεν

καὶ εὐνοίας

5  Εὐρωπαίων ἡ πόλις. 



Η αρχαία πόλη της Ευρωπού, βρίσκεται ΝΑ του όρους Πάικου στα δυτικά του ποταμού Αξιού. Η θέση της εξασφάλιζε τον έλεγχο και την επικοινωνία του φυσικού υδάτινου δρόμου μεταξύ του Αιγαιακού νότου με τη βαλκανική ενδοχώρα. Τα πυκνά δάση της περιοχής και οι δυνατότητες μεταφοράς της ξυλείας διαμέσου του Αξιού, συνέβαλαν στην πρώιμη ανάπτυξή της, ως ενδιάμεσου εμπορικού σταθμού με τη νοτιότερη Ελλάδα. Οι παλαιότερες ενδείξεις κατοίκησης προέρχονται από τον προϊστορικό οικισμό (περίπου στο 3000 π.Χ), που έχει μορφή λόφου και βρίσκεται στο κέντρο του χωριού.

 

Στη διάρκεια των κλασικών χρόνων περιλαμβάνεται στη διοικητική περιφέρεια της Βοττιαίας και υπάρχει αναφορά για την πόλη από τον Θουκυδίδη, κατά την εξιστόρηση των γεγονότων του Πελοποννησιακού πολέμου. Η ζωή της συνεχίσθηκε στα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια, με την πόλη και την ύπαιθρο χώρα της, να δοκιμάζεται από αλλεπάλληλες εχθρικές επιδρομές. Αδιάψευστοι μάρτυρες των άγνωστων πολεμικών και ιστορικών γεγονότων, είναι η τιμητική αναγνώριση Ρωμαίων αξιωματούχων, που συνέβαλαν στην επιτυχή απώθηση των εισβολέων με το στήσιμο ανδριάντων εκ μέρους της Ευρωπαίων πόλεως, για τη σωτηρία της.

 

Ανασκαφικά και τυχαία ευρήματα συμπληρώνουν στοιχεία για πτυχές της δημόσιας, ιδιωτικής, οικονομικής και θρησκευτικής ζωής της πόλης.

 

Ο αρχαιολογικός χώρος περιλαμβάνει ανασκαμμένο τμήμα του νεκροταφείου της Ευρωπού, όπου η καλή διατήρηση υπέργειων δομικών κατασκευών και περιβόλων, παρείχε δυνατότητες παρακολούθησης της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, με την τελευταία να ανιχνεύεται αποτυπωμένη στην επιλογή της κατηγορίας, του μεγέθους, του υλικού κατασκευής των ταφικών μνημείων (Μακεδονικός, λαξευτός ή πλινθόκτιστος καμαροσκέπαστος, ή απλός κεραμοσκεπής) στη διάρκεια μεγάλου χρονικού διαστήματος χρήσης, από τα κλασικά χρόνια μέχρι τα παλαιοχριστιανικά χρόνια (4ος π.Χ.- 4ος-6ος).

 

Παράλληλα ο πλούτος, η ποικιλία, η ποσότητα, η εκλεπτυσμένη καλαισθησία και η ποιότητα των προσωπικών αντικειμένων, που εναποτέθηκαν ως κτερίσματα στους τεθνεώτες, αποτελούν αποκαλυπτικά τεκμήρια για το εύρος των πολιτισμικών και εμπορικοοικονομικών επαφών, το βιοτικό επίπεδο, τις επαγγελματικές ασχολίες και την καθημερινότητα των πολιτών της Ευρωπού, που παρέμεινε στη διάρκεια της ιστορίας της, περιφερειακή πόλη της Μακεδονικής ενδοχώρας.

 

Η τύχη της αποκάλυψης των σπανιότατα διασωθέντων υπέργειων ταφικών κατασκευών σε ανασκαφές σύγχρονων αστικών κέντρων, που αποτέλεσε το έναυσμα της ανασκαφικής έρευνας στην Ευρωπό, τεκμηριώνει την αδιάσπαστη συνέχεια της ταφικής τελετουργίας και της εθιμικής διαδικασίας, που μαρτυρούνται από την αρχαιοελληνική γραμματεία μέχρι την εποχή μας, δηλαδή την τέλεση των τρίτων,των ένατων ,των τεσσαρακοστών και των ενιαυσίων  καθώς και των επιμνημόσυνων γευμάτων, ως μέρος της κληρονομιάς του ειδωλολατρικού κόσμου στον χριστιανισμό.

 

Συντάκτης

Θώμη Σαββοπούλου

  


15 Μαρτίου, 2024

Τα Καλίνδοια,μια αρχαία πόλη στην Μακεδονία

 


Η Στήλη των Καλινδοίων

Ανάθημα του ιερέως Αγαθάνορος στον Ασκληπιό και τον Απόλλωνα. Απλή μαρμάρινη ενεπίγραφη στήλη. Η επιγραφή αποτελεί κατάλογο ιερέων του Ασκληπιού στα Καλίνδοια. 

 Εξαιρετικά σημαντική επιγραφή, από την οποία ταυτίστηκε για πρώτη φορά ο αρχαιολογικός χώρος του Καλαμωτού με τα αρχαία Καλίνδοια.

Σύμφωνα με το κείμενο, ο ιερέας Αγαθάνωρ αφιερώνει στον θεό Απόλλωνα, την κύρια θεότητα των Καλινδοίων, τη συγκεκριμένη στήλη με τα ονόματα τριάντα συνολικά ιερέων του Ασκληπιού.  



Κείμενο επιγραφής

[Ἀγαθά]νωρ Ἀγάθων[ος]

[ἱερητε]ύσας <ας>Ἀσκληπιῶι,

[Ἀπόλλ]ωνι ἀνέθηκεν.

[Οἳδε]ἱερεῖς ἐγένοντο

5 [ἀφ'ο]ὗ βασιλεύς Ἀλέξαν-

δρος ἔδωκε Μακεδόσι

Καλίνδοια καὶ τὰ χωρία

τὰ περὶ Καλίνδοια Θαμίσ-

κιαν, Καμακαίαν, Τριπο-

10 ᾶτιν: Σίβρας Ἡροδώρου,

Τρωΐλος Ἀντιγόνου,

Καλλίας Ἀπολλωνίου,

Ἱκκότας Γύρτου,

Ἡγήσιππος Νικοξένου,

15 Λυκοῦργος Νικάνορος,

Ἀγαθάνωρ Ἀγάθωνο[ς],

Μενέλαος Μενάνδ[ρου],

Ἀντίγονος Μενάνδρ[ου],

Ἀντιμένων Μενάνδρ[ου],

20 Κράτιππος Εὐρυτίο[υ],

Γῦλις Εὐ(ρ)υτίου,

Κανούν Ἀσσα[_]μίκου,

Κερτίμμας Κρίθωνο[ς],

Φιλώτας Λεων[ίδου],

25 Πτολέμμας Μ[_ _ _ _ _],

Μύας Φιλίς[κου],

Ἁμερίας Κυδ[ία],

Πάσων Σκύθ[ου],

Φίλαργος Μενά[νδρου],

30 Γυδίας Κρίθων[ος],

Φιλόξενος Ε[_ _ _ _ _],

Περδίκκας Ἀμμα[δίσκου],

Νικάνωρ Νικά[νορος],

Νικάνωρ Σώς[ο]υ,

35 Fαδδῦς Ἀστίων[ος],

Ἀντιφάνης Σώς[_ _ _ _],

Παρμενίων Ἀλ[_ _ _]

Γλαυκίας Δαβρ[εία],

Ἅρπαλος Φα[_ _ _ _].


Στοιχεία εκθέματος

Χρονολόγηση:Ελληνιστική περίοδος, 334-304π.Χ

Τόπος Εύρεσης: Καλίνδοια

Διαστάσεις:

πλάτος: 0,37 μ., ύψος: 1,38 μ.

Υλικό:Μάρμαρο

Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης 


22 Ιανουαρίου, 2024

Η χρυσελεφάντινη κλίνη του Αλεξάνδρου Δ΄

 

 Ο νεαρός σάτυρος οδηγεί παίζοντας το σουραύλι του το θεϊκό ζευγάρι του Διονύσου με τη σύντροφό του  


Τοποθετημένη στο θάλαμο του τάφου μπροστά από το λίθινο βάθρο με την τεφροδόχο η κλίνη αυτή έμοιαζε αρκετά με εκείνες του Φιλίππου, μολονότι η διακόσμησή της που περιοριζόταν στην εμπρός πλευρά ήταν λιγότερο πλούσια.

 

Ανάγλυφο γενειοφόρου με ανατολίτικη φορεσιά  

Στις βαθιές ζωφόρους δεν υπάρχουν πολυπρόσωπες παραστάσεις αλλά το τυπικό θέμα του διασπαραγμού με γρύπες και άλλα αγρίμια που δεν διατηρούνται σε καλή κατάσταση με συνέπεια να μην είναι δυνατή η ανάπλασή τους. Μια καινοτομία είναι η παρουσία ανάμεσα στις έλικες των επικράνων ανάγλυφων γενειοφόρων μορφών με την ανατολίτικη φορεσιά και τον φρυγικό σκούφο, που ίσως ταυτίζονται με τον θεό Σαβάζιο, μια θρακική παραλλαγή του Διόνυσου.

 

Ανάγλυφες μορφές γενειοφόρων διακοσμούσαν τα επίκρανα  

Ωστόσο το πιο σημαντικό στοιχείο είναι η παράσταση που αναπτυσσόταν στην στενή ζωφόρο στην επάνω τραβέρσα της κλίνης. Εδώ σε ένα εξαιρετικά κομψό ελεφαντοστέϊνο ανάγλυφο, ένα αληθινό μικροσκοπικό αριστούργημα στο οποίο αποτυπώνεται με μοναδικό τρόπο όλη η αβρότητα και η εκλέπτυνση της τέχνης των πρώιμων ελληνιστικών χρόνων, εμφανίζεται χαμογελαστός και χρυσοστεφανωμένος ο Διόνυσος, γενειοφόρος, με τη δάδα στο ένα χέρι, αγκαλιάζοντας τρυφερά τη γοητευτική συντρόφισσά του από τον ώμο με το άλλο, να προχωρεί στο γλέντι. Ένας νεαρός σάτυρος οδηγεί το θεϊκό ζευγάρι παίζοντας το σουραύλι του, ενώ σάτυροι και μαινάδες στροβιλίζονται εκστατικοί σε έναν τόπο ιερό που τον ορίζουν χορηγικοί τρίποδες.

 

Το ελεφαντοστέινο ανάγλυφο του νεαρού σατύρου  

Δυστυχώς οι περισσότερες μορφές χάθηκαν και αυτές που σώζονται είναι πολύ διαβρωμένες ωστόσο στο σύμπλεγμα του Διόνυσου που σαν από θαύμα μας σώθηκε σε εξαιρετική κατάσταση μπορούμε να αναγνωρίσουμε την απαράμιλλη ποιότητα και την εκπληκτική ακρίβεια της επεξεργασίας. Χαρακτηριστικό της προσοχής που δόθηκε και στην τελευταία λεπτομέρεια, αλλά και του επιπέδου τελειότητας στο οποίο είχε φτάσει η τεχνική της επεξεργασίας του ελεφαντόδοντου στα χρόνια αυτά είναι το γεγονός ότι ο λιλιπούτειος αυλός που έχει πάχος μόλις ένα χιλιοστό ήταν διάτρητος. 


Ο χρυσοστεφανωμένος Διόνυσος αγκαλιάζει τη σύντροφό του προχωρώντας προς το γλέντι.  


Χρονολόγηση:   310 π.Χ.

    Τόπος Εύρεσης: τάφος του Αλεξάνδρου Δ', Αιγές

   Υλικό: Χρυσός, Ελεφαντοστό  


 ©  Υπουργείο Πολιτισμού 


22 Νοεμβρίου, 2023

'Ιχνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε αρχαίο ναό στο Ιράκ

 

Μαρμάρινη προτομή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που εκτίθεται στο Βρετανικό Μουσείο. [ΒRITISH MUSEUM]  


Μια επιγραφή γραμμένη στα αραμαϊκά και στα ελληνικά που σημαίνει «αυτός που προσφέρει τα δύο αδέλφια» και ένα νόμισμα, μια ασημένια δραχμή, είναι μια από τις ενδείξεις που κάνει τους αρχαιολόγους του Βρετανικού Μουσείου να θεωρούν ότι ίσως εντόπισαν ένα ναό στο Ιράκ που χτίστηκε κατά παραγγελία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και ήταν αφιερωμένος σε ελληνικές θεότητες αλλά και στον ίδιο τον στρατηλάτη. «Βρήκαμε δώρα που συνήθως θα δίνονταν έπειτα από μια μάχη, φιγούρες στρατιωτών και ιππέων. Υπάρχει μια περίπτωση, ποτέ δεν θα ξέρουμε με σιγουριά, ότι ίσως να είχε περάσει από εδώ καθώς επέστρεφε στη Βαβυλώνα, λίγο πριν πεθάνει», δήλωσε ο αρχαιολόγος δρ Σεμπάστιαν Ρέι στην εφημερίδα Telegraph.

Ancient Iraqi civilisation worshipped Alexander the Great as a god 

Οι αρχαιολόγοι του μουσείου ανασκάπτουν την αρχαία πόλη των Σουμερίων, την Γκιρσού, και πέρυσι έφεραν στο φως τα ερείπια ενός αρχαίου ναού 4.000 ετών. Τώρα πιστεύουν, όπως δηλώνουν στη βρετανική εφημερίδα, ότι εντός του αρχαιολογικού χώρου υπήρχε ένας ελληνικός ναός από τον Μέγα Αλέξανδρο αφιερωμένος στον ίδιο και στον «αδελφό» του,τον ημίθεο Ηρακλή. Εκτός από την αρχαία επιγραφή, το νόμισμα που ανακάλυψαν φαίνεται πως κόπηκε από τους άνδρες του Έλληνα στρατηλάτη το 330 π.Χ. και αφού είχε επικρατήσει έναντι των Περσών. Το νόμισμα και τα αντικείμενα που βρήκαν θεωρείται ότι δίνονταν ως προσφορές και υποδηλώνουν την ύπαρξη ενός τόπου λατρείας.

Καθημερινή 


01 Νοεμβρίου, 2023

Βιβλιοπαρουσίαση:Η Κληρονομιά του Αλέξανδρου

 


Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις παρουσίασαν στις  20/11/2014 το βιβλίο του Κώστα Παπαϊωάννου Η Κληρονομιά του Αλέξανδρου.

Για το βιβλίο μίλησαν οι:

Αλέξανδρος Ασωνίτης, συγγραφέας,

Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας – εκδότης,

Σαράντος Καργάκος, συγγραφέας,

και συζήτησαν με το κοινό.

Συντόνισε ο Κωνσταντίνος Ντίνος (Άρδην).

Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε στον χώρο πολιτικής και πολιτισμού “Ρήγας Βελεστινλής”, Ξενοφώντος 4, πλ. Συντάγματος  







« Η ελληνική γλώσσα αποτέλεσε το όχημα αυτού του μοναδικού κοσμοπολίτικου πολιτισμού. Ήδη από τη δεύτερη γενεά μετά τον Αλέξανδρο εμφανίζονται επιφανείς Ανατολίτες, τόσο απόλυτα εξελληνισμένοι που θεωρούνται σήμερα Έλληνες συγγραφείς,όπως για παράδειγμα ο Βηρωσσός, ιερέας του Μαρδούχ στη Βαβυλώνα, που αφιέρωσε στον Αντίοχο Α΄ ένα βιβλίο γραμμένο στα ελληνικά, πάνω στην ιστορία των σουμεριανών αρχαιοτήτων, ή ο Μανέθων, Αιγύπτιος ιερέας που συνέθεσε στα ελληνικά μια ιστορία των Φαραώ, με τη βοήθεια των παραδόσεων που είχαν διατηρηθεί στους ναούς.

Παρομοίως, ο πρώτος Ρωμαίος ο οποίος, προς τα τέλη του 3ου αιώνα, δοκίμασε να συγγράψει μια ρωμαϊκή Ιστορία, ο Κόιντος Φάβιος Πίκτορ, έγραψε τα Χρονικά του στα ελληνικά, και το ίδιο έκαναν και οι πρώτοι μαθητές του. Χρειάζεται, άραγε, να προσθέσουμε πως το πρώτο θεατρικό έργο που γράφτηκε στα λατινικά υπήρξε έργο του Έλληνα απελεύθερου, Λίβιου Ανδρόνικου, από τον Τάραντα;

 

Την ίδια εποχή, οι Εβραίοι της Διασποράς υιοθέτησαν σχεδόν αμέσως την ελληνική γλώσσα, έτσι ώστε, ήδη από τον 3ο αιώνα, οι Εβραίοι της Αλεξάνδρειας υποχρεώθηκαν να μεταφράσουν τη Βίβλο στα ελληνικά, γιατί, κατά τη Θεία Λειτουργία, οι κοινότητες δεν την καταλάβαιναν πλέον ικανοποιητικά στην πρωτότυπη γλώσσα. Και έτσι είδε το φως η ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα »


Εναλλακτικές Εκδόσεις


25 Οκτωβρίου, 2023

Modern Historians about Macedonia – Katja Mueller

 


Quote:

If the Ptolemies did not found cities in Egypt the way the Seleukids did in Asia and Asia Minor, they did settle tens of thousands of Greco-Macedonians and other settlers.

page 3


Quote:

Mainly it was Greek Macedonians who were settled.


page 3


Quote:

An important feature of Ptolemaic history and historiography has been the dichotomy  between Greek and Egyptian cultures.

Modern scholarship has intimately linked Hellenistic colonization with the Greek side, with Greek culture. We might then expect new settlements to reflect this greekness. The city of Alexandria provides a good example. It was a settlement with a Greek-Macedonian origin.

Its founder, Alexander the Great, was a Greek-speaking Macedonian, its second founder Ptolemy I, a Greek Macedonian general; its architects Deinokrates and Sostratos of Knidos were both Greeks.

The city’s grid plan was Greek Hippodamian. Ptolemaic colonization which followed might thus be viewed as a Greek phenomenon owning its origin and structure to Greek town planning.

page 106

 



Settlementsof the Ptolemies:City Foundations and New Settlement in the Hellenistic World, Katja Mueller (2006)




18 Οκτωβρίου, 2023

Modern historians about Macedonia – J. E. G. Whitehorne



Quote:

Perdiccas II was one of five sons of Alexander I, the king who had first proved the hellenic bona fides of the Argead House to the game marshals at Olympia. Despite a subsequent blot upon his record as a good Greek when he failed to join in immediate pursuit of the defeated Persians as they withdrew through his territories in 479/8 BC



 Quote:

Out of the rich spoils of his victory over them he was able to dedicate solid gold statues of himself at the major Greek shrines of Delphi and Olympia.


Quote:

The inherent value of these splendid monuments (incidentally the earliest know portait statues of a Greek ruler) has ensured they have long since dissapeared, but their dedication was enough to secure Alexander’s hellenic status for all time.

 


“Cleopatras”, by  John Edwin George Whitehorne,page 15



Publisher:Routledge,1994  



16 Οκτωβρίου, 2023

Modern Historians about Macedonia – Francois Chamoux


Quote:

“Such a glorious ancestry was in the eyes of Greeks the hallmark of the Hellenic persona of the king of Macedon, who could, on the other hand, rely on fidelity of the people from which he had sprung. The greek cities did not feel that they were allying with a barbarian, since for generations the Macedonian dynasty had been allowed, as Greeks, to take part in the Olympic games, where they won prizes.“


Hellenistic Civilization” by Francois Chamoux, page 8

 

Quote:

“In Greece proper nevertheless, there remained a number of people like Demosthenes, who had in no way renounce their hatred of Macedon. They did not lack the means to take action: the new king of Persia, Darius III Codomannus, whose reign started in 336, anxious to war off the threat of a Macedonian invasion,liberally distributed among the Greeks funds that were to buy consciences and cover the expenses of war against Alexander.“



“Hellenistic Civilization” by Francois Chamoux,page 9




 

13 Οκτωβρίου, 2023

Modern historians about ancient Macedonia - Richard Billows





Macedon was a region which had lagged behind the rest of the Greek world socially, economically, and culturally, failing to develop the polis or city-state institutions characteristic of the most advanced regions of Greece, but remaining instead a tribal society ruled by kings and dominated by a land-owning aristocracy.Indeed,there is some question as to whether Macedon should at this time be counted as part of the Greek world at all, for it has been doubted whether the Macedonians were a Greek-speaking people, on the basis of a few passages in ancient sources that appear to speak of a Macedonian “language”.These passages can equally well be understood to refer to a Macedonian “dialect,” however, and though it cannot at present be formally proved that the Macedonians were Hellenic in race and language, I think it highly likely that they were, for three reasons: the overwhelming majority of personal names known to have been used by Macedonians were good Greek names; the names of the months in the Macedonian calendar were basically Greek in form; and the religion of the Macedonians was largely the same as that of the Greeks, with Zeus, Herakles, and Dionysos being particularly prominent.





The Macedonians, then, were probably a Greek people (though certainly with an admixture of Illyrians and Thracians) akin in language and culture to their neighbors to the south and west, the Thessalians and Epeirots.Like the Epeirots, they were divided into several tribes and ruled over by a tribal monarchy. The main division in Macedon was between the lowland Macedonians, living in the plains of Pieria, Bottiaia, and the Amphaxitis, and the highland Macedonians, who were themselves divided into a number of “cantons”: from south to north, Tymphaia, Elimiotis, Orestis, Eordaia, Lynkos, and Pelagonia .The kings came from a royal family known as the Argeadai, who claimed descent from Herakles, but the Argead house was rooted in lower Macedon and the cantons of upper Macedon had dynastic families of their own who frequently claimed to rule as independent kings over their own regions.Like the Thessalians, the Macedonians never developed beyond the aristocratic form of society typical of early Greece and probably depicted in Homer’s epics.

The Homeric appearance of certain elements of Macedonian society has been widely noted; the chief of these elements is the so-called hetaireia, an institution which bound together the king and the nobility: it was the privilege and duty of the nobles to attend the king as his hetairoi (companions) both in war and peace, as cavalry fighters and officers, or as councillors and boon companions.That this institution was deeply rooted in Macedon is shown by the existence of a religious festival named the Hetairidia, and it is clear that the hetairoi formed a noble class of major importance in the state.Although as chief priest, chief judge, commander in chief, and political leader, the king embodied the state, he was constrained in practice to function in consultation with his hetairoi.

 




 Thus the chief organ of state policy was the synedrion or council of the king and his friends, in which the king took the lead and made the decisions, but would find it hard to decide against a consensus of his nobles.In particular, actions against the lives of leading members of the hetairos class could normally be risked by a king only with strong backing from his friends, and at times the king might prefer to hand over the decision on a capital charge against a great noble to the synedrion of his friends.The basis of the social and economic standing of the hetairos class was clearly landed wealth: Theopompos tells us that the 800 hetairoi of Philip II, for example, owned as much land as the 10,000 wealthiest men of the rest of Greece put together (FGrH, no. 115 F 225b). Being proprietors of great estates gave them an inherited status within their regions, and hence in the kingdom as a whole. In particular,like the Thessalian nobility, the Macedonian hetairoi raised horses on their estates, and provided the cavalry forces of the Macedonian state, riding in to support the king in time of war, each noble with a mounted following of his own.

Since Macedon before the time of Philip II had no significant infantry force, but relied almost exclusively on cavalry for its defense, their domination of the cavalry gave the Macedonian nobility great political influence.This was especially true when a weak king was on the throne, when factions of nobles often coalesced around other members of the royal house claiming the throne and reduced the state to near anarchy.

 




“Antigonus the One-Eyed” By Richard Billows,pages 18-20







Hans-Georg Gadamer erzählt die Geschichte der Philosophie

      Wie es anfing - Thales, Heraklit, Platon, Aristoteles     Hellenismus und Weltbürgertum - Epikur, die Stoa und Plotin         Moral u...