Modern historians about Macedonia – Max Cary

 

“The future relations between the two peoples had been irrevocably fixed by Alexander’s Anabasis, which destined them to work together in close co-operation as joint rulers of the East, and eventually to be blended into one Nation.“

Max  Cary, A History of the Greek World from 323-146 B.C. page 10

 

 

In 197 he re-entered Thessaly and forced a battle on the field of Cynoscephalae. In this encounter the Macedonian heavy infantry proved that in a solid front-to-front charge not even the Roman legions could hold, but that, once thrown out of order or taken in flank, it became helpless. While one Macedonian Phalanx charged right home, another broke itself up by its own impetus and became an easy prey to the enemy; and the victorious division, without cavalry support on the flanks, was enfiladed and cut to pieces by the succcessful Roman wing wheeling upon it. This was the first decisive victory of  Romans over Greeks  in a set battle on a large scale; but it sufficed definitely to establish Roman ascendancy in Greece.

Max  Cary, “A History of the Greek World from 323-146 B.C.”, page 191 

A History of the Greek World from 325 to 146 B.C.

by  Cary Max ,publication date:1932

Description

A History of the Greek World from 323 to 146 B.C. (1951) looks at the period of Greek history from the Macedonian to the Roman conquests. It contains a narrative of the political history of the Hellenistic states; a description of their statecraft, war-craft and economic practice; and a summary of later Greek achievement in the fields of art, literature, science, philosophy and religion. 

Routledge 

Modern historians about Macedonia – Chester G. Starr

 

The religius complex of Karnak is perhaps the most extensive ever created in the western world, and additions were still made to it in the days of Greek rule after Alexander.

‘A History of the Ancient World’ ,Chester G. Starr, page 92

 

 

In a broader view, Alexander’s meteoric conquests were an explosion of the Greek world.Earlier in the fourth century, Persia had appeared strong and Hellas weak; but this situation, born of Greek disunit, had actuall been the reverse of reality, Once Philip had forcibly drawn the Greeks together, his son could move swiftly.

‘A History of the Ancient World’ ,Chester G. Starr, page 394

 

 

 

Modern historians about Macedonia – J.R. Hamilton

 

“That the Macedonians were of Greek stock seems certain.”

 

“…but Macedonian proper names, such as Ptolemaios or Philippos, are good Greek names, and the names of the Macedonian months, although differed from those of Athens or Sparta, were also Greek.”

 

Alexander the Great,J.R. Hamilton(Hutchinson,London, 1973),page 23

Modern historians about Macedonia – Jerome Jordan Pollitt

 

“The Macedonians were ethnically related to the Greeks and spoke a dialect of Greek, but their loose feudal kingdom on the northern border of the Greek world had always been regarded as culturally backward.”

 

 

Art and Experience in Classical Greece,Jerome Jordan Pollitt,page 138

Modern historians about Macedonia – Nigel Guy Wilson

 

“The latest archaeological findings have confirmed that Macedonia took it’s name from a tribe of tall, Greek-speaking people, the Makednoi ( = lenght )”

 

“Philip II of Macedon was anxious to pacify and unify Greeks at any cost… His dream was fulfilled by his son Alexander III the Great,who in no more than 12 years at the head of a Greek army occupied a major part of then known world from the Aegean Sea to the frontiers of India “

 

Nigel Guy Wilson, Encyclopedia of Ancient Greece,page 439

Modern historians about Macedonia – J.B Bury & Russell Meiggs

 

“The Macedonian people and their kings were of Greek stock,as their traditions and the scanty remains of their language combine to testify.”

“Alexander was chosen supreme general of the Greeks for the invasion of Asia,and it was as head of Hellas,descendant and successor of Achilles...”

J.B.Bury and R. Meiggs:A History of Greece. To the Death of Alexander the Great 

Modern historians about Macedonia – Robert Malcolm Errington

 

"That the Macedonians and their kings did in fact speak a dialect of Greek and bore Greek names may be regarded nowadays as certain."

Malcom Errington, "A History of Macedonia",page 3

“Macedonian horsemen together with those  of their Thessalian neighbours were later regarded  as the best in Greece”

Malcom Errington, "A History of Macedonia",page 7

Modern historians about Macedonia – R. M.Cook

 

Macedonia and Epirus were the buffers of Greece in Europe...

 

The Greeks Until Alexander [Ancient Peoples and Places series],1962  by R. M. Cook,page 23

Modern historians about Macedonia – Walter M. Ellis

 

I fear that I have not been wholly consistent in my use of the term “Macedonian.” For the record, let me state that I believe Macedonians, ancient and modern,are Greeks .

Ptolemy of Egypt,Walter M. Ellis, Routledge, 1994

In less than twelve years Alexander conquered the Persian  empire,a region that included the modern countries of Turkey,Syria,Lebanon,Israel,Egypt,Iraq,Iran,Afghanistan,Pakistan,and parts of former Soviet Turkestan and Uzbekistan.His empire also included a relatively united Greece,the work of his father,Philip II.

Ptolemy of Egypt,Walter M. Ellis, Routledge, 1994,page 1

Ptolemy was the creator of the longest lasting of the Hellenistic kingdoms. He created a state whose cultural importance was unparalleled until the coming of Rome. He encouraged the erection of the Pharos Lighthouse, one of the seven wonders of the ancient world, as well as creating a library which eventually contained the greatest collection of books until relatively recent times. Ptolemy's institution of higher learning, the Museum, gave birth to the greatest advancements in science before the seventeenth century of our own era.

In this work, the first biography of Ptolemy in any language, Professor Ellis charts Ptolemy's extraordinary achievements in and beyond Egypt in the context of the fragmentation of Alexander's enormous empire and the creation of the Hellenistic state.

 

From the publisher

Modern Historians about Macedonia – Martin Sicker

 

The Greek leaders perceived the sudden resurgence of Persian power in the region as a new and significant challenge to their interests. To gain support for an activist policy, some attempted to redefine the nature of the Greek-Persian conflict from one of straightforward geopolitics to the more emotional issue of pan-Hellenism. For such proponents of a continuation of the struggle the issue was no longer merely the matter of the defense of the Greek city-states. The Persian challenge was now characterized as a conflict of principle, of Hellenic culture and civilization against Asiatic barbarism in an unrelenting struggle for survival. They advocated a crusade to be carried out by a unified Greek nation that was to include all that partook of Greek civilization. However, the traditional leadership of Athens and the other prominent city-states, exhausted by the long external and internal wars, were unable to mobilize the support necessary for an effective response to the Persian challenge. Nonetheless, the pan-Hellenic crusade was soon to be undertaken, but not by Athens. It was Macedonia that was to impose its own leadership on Greece and undertake the renewed struggle against Persia in the name of the Hellenes .

The Pre-Islamic Middle East, Martin Sicker, 2000,page 99

After successfully annexing Thessaly and Thrace, Philip was widely acknowledged as the natural leader of a Hellenic alliance. The venerable Isocrates saw Philip as the man that Greece needed to deal with a chronic demographic problem that menaced its future. He argued that Greece was plagued by overpopulation, which produced large numbers of men suitable for military service who wandered about, without loyalty to any city, selling their services to anyone who could pay for them and thereby posing a constant menace to the stability of the country. What was needed, he suggested, was a new country that might be colonized by Greece’s surplus population. This new land would have to be conquered from Persia, and Philip of Macedon, who was already successfully challenging the Persians in a contest for control of the European shores of the Hellespont, was clearly the only one who might be able to annex all Anatolia to the Hellenic world. 

The Pre-Islamic Middle East, Martin Sicker, 2000,page 100

 

Philip had no illusions about the stability of the Common Peace, given the turbulent history of the Greek city-states, their competitiveness, and their general reluctance to sacrifice their freedom of action even for the common good. Moreover, he was a Macedonian, from the backwater of the Greek world .

The Pre-Islamic Middle East, Martin Sicker, 2000,page 100

 

A Persian offer of 300 talents was privately accepted by Demosthenes, who employed it for purposes compatible with mutual Athenian-Persian interests in thwarting Macedonian ascendancy  

The Pre-Islamic Middle East, Martin Sicker, 2000,page 102

Πλούταρχος:Περί Ἀλεξάνδρου τύχης καί ἀρετῆς,6 329Α-D

 

Καί μήν ἡ πολύ θαυμαζομένη πολιτεία τοῦ τήν Στωικῶν αἵρεσιν καταβαλομένου Ζήνωνος εἰς ἓν τοῦτο συντείνει κεφάλαιον, ίνα μή κατά πόλεις μηδέ δήμους οἰκῶμεν ἰδίοις ἕκαστοι διωρισμένοι δικαίοις, ἀλλά πάντας ἀνθρώπους ἡγώμεθα δημότας καί πολίτας, εἷς δέ βίος ᾖ καί κόσμος, ὥσπερ ἀγέλης συννόμου νόμῳ κοινῷ συντρεφομένης. Τοῦτο Ζήνων μέν ἔγραψεν ὥσπερ ὄναρ ἢ εἴδωλον εὐνομίας φιλοσόφου καί πολιτείας ἀνατυπωσάμενος, Ἀλέξανδρος δέ τῷ λόγῳ τό ἔργον παρέσχεν.

 

 Οὐ γάρ, ὡς Ἀριστοτέλης συνεβούλευεν αὐτῷ, τοῖς μέν Ἕλλησιν ἡγεμονικῶς τοῖς δέ βαρβάροις δεσποτικῶς χρώμενος, καί τῶν μέν ὡς φίλων καί οἰκείων ἐπιμελόμενος τοῖς δ’ ὡς ζῴοις ἢ φυτοῖς προσφερόμενος, πολέμων πολλῶν καί φυγῶν ἐνέπλησε καί στάσεων ὑπούλων τήν ἡγεμονίαν, ἀλλά κοινός ἥκειν θεόθεν ἁρμοστής καί διαλλακτής τῶν ὅλων νομίζων, οὓς τῷ λόγῳ μή συνῆγε τοῖς ὅπλοις βιαζόμενος καί εἰς ταὐτό συνενεγκών τά πανταχόθεν, ὥσπερ ἐν κρατῆρι φιλοτησίῳ μίξας τούς βίους καί τά ἤθη καί τούς γάμους καί τάς διαίτας, πατρίδα μέν τήν οἰκουμένην προσέταξεν ἡγεῖσθαι πάντας, ἀκρόπολιν δέ καί φρουράν τό στρατόπεδον, συγγενεῖς δέ τούς ἀγαθούς, ἀλλοφύλους δέ τούς πονηρούς· τό δ’ Ἑλληνικόν καί βαρβαρικόν μή χλαμύδι μηδέ πέλτῃ μηδ’ ἀκινάκῃ μηδέ κάνδυι διορίζειν, ἀλλά τό μέν Ἑλληνικόν ἀρετῇ τό δέ βαρβαρικόν κακίᾳ τεκμαίρεσθαι, κοινάς δ’ ἐσθῆτας ἡγεῖσθαι καίτραπέζας καί γάμους καί διαίτας, δι’ αἵματος καί τέκνων ἀνακεραννυμένους.

Ζήνων ο Κιτιεύς

Εκείνη η πολυθαύμαστη Πολιτεία του Ζήνωνα, που ίδρυσε τη Σχολή των Στωικών, αποβλέπει σε έναν κύριο σκοπό:να μην κατοικούμε χωρισμένοι σε πόλεις ούτε σε δήμους, που έχουν ιδιαίτερους κανόνες δικαίου, αλλά να θεωρούμε όλους τους ανθρώπους συνδημότες και συμπολίτες, και να υπάρχει ένας κοινός τρόπος ζωής και μία τάξη, όπως σε μια αγέλη που βόσκει και τρέφεται μαζί υπό έναν κοινό “νόμο”.

 

Αυτά έγραψε ο Ζήνων, αναπλάθοντάς τα σαν ένα όνειρο ή μια εικόνα του φιλοσόφου για την εύνομη πολιτεία.

 

Αλλά εκείνος που έκανε πράξη τη θεωρία ήταν ο Αλέξανδρος. Γιατί δεν φόρτωσε τη διακυβέρνησή του με πολλούς πολέμους και εξορίες και συνωμοτικές εξεγέρσεις, αντιμετωπίζοντας τους Έλληνες ως ηγέτης και τους βαρβάρους ως δεσπότης, όπως τον είχε συμβουλεύσει ο Αριστοτέλης, και φροντίζοντας τους πρώτους ως φίλους και συγγενείς και τους δεύτερους ως ζώα ή φυτά. Αλλά, πιστεύοντας ότι είχε αποσταλεί από τον θεό ως κοινός ρυθμιστής και συμφιλιωτής όλων, εξαναγκάζοντας με τα όπλα όσους δεν έπειθε με τον λόγο και συνενώνοντας σε ενιαίο σύνολο τα πάντα, αναμειγνύοντας τους τρόπους ζωής και τα ήθη και τους γάμους και τις συνήθειες, όπως σε μια κούπα φιλίας, πρόσταξε πως πρέπει όλοι να θεωρούν πατρίδα τους την οικουμένη, ακρόπολη και φρουρά τους το στρατόπεδο, συγγενείς τούς αγαθούς και ξένους τους τούς φαύλους.

 

Και τον Έλληνα ή τον βάρβαρο να μην τον καθορίζει η χλαμύδα ή η ασπίδα, ούτε το περσικό ξίφος ή ο μανδύας, αλλά να συμπεραίνουν ότι κάποιος είναι Έλληνας από την αρετή του και βάρβαρος από την κακία του. και να θεωρούν κοινά τα ενδύματα και τα φαγητά και τους γάμους και τις συνήθειες, καθώς θα έχουν αναμειχθεί με δεσμούς αίματος και με κοινά παιδιά.

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης:Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου

 

Μία τῶν γλυκυτέρων καί συμπαθεστέρων ἑορτῶν τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου εἶναι καί ἡ Κοίμησις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἣν σήμερον ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία. Εὐθύς ἀπό τῶν πρώτων μ.Χ. αἰώνων ἔξοχος ὑπῆρξεν ἡ τιμή καί εὐλάβεια, ἣν ἀπένεμον οἱ χριστιανοί πρός τήν Παρθένον Μαρίαν. Ἀλλ᾿ ἡ σημερινή ἑορτή εἶναι ἡ κατ᾿ ἐξοχήν μνήμη τῆς Θεοτόκου, ἅτε τήν Κοίμησιν αὐτῆς ὑπόθεσιν ἔχουσα.

 

Ἡ Κοίμησις αὕτη συνέβη, κατά τήν εὐσεβῆ παράδοσιν, τῇ 15 Αὐγούστου, ἀλλά προϊόντος τοῦ χρόνου, σύν τῇ καλλιεργείᾳ καί ἀναπτύξει τοῦ χριστιανικοῦ πνεύματος, ἐτάχθη ἡ προηγουμένη τῆς ἡμέρας ταύτης δεκατετραήμερος ἐγκράτεια, πρός τιμήν τῆς ὑπεράγνου Θεομήτορος καί αὐτή γινομένη. Ἀγομένης τῆς νηστείας ταύτης, ψάλλονται ἐν τοῖς ἱεροῖς ναοῖς ἐναλλάξ καθ᾿ ἑκάστην οἱ δύο μελῳδικώτατοι Παρακλητικοί Κανόνες, ἡ Μεγάλη λεγομένη παράκλησις καί ἡ Μικρά. Καί αὕτη μέν ἐπιγράφεται «ποίημα Θεοστηρίκτου μοναχοῦ, οἱ δέ Θεοφάνους», καί πιθανώτατον, ὅτι εἶναι τοῦ Θεοφάνους μᾶλλον, διότι πράγματι φαίνεται ἔργον δοκιμωτάτου ποιητοῦ, ἡ δέ Μεγάλη παράκλησις εἶναι ποίημα τοῦ βασιλέως Θεοδώρου Δούκα τοῦ Λασκάρεως. Ἐξόριστος ἀπό τῆς Βασιλευούσης, ἁλωθείσης ὑπό τῶν Λατίνων, ὁ ἀτυχής ἐκεῖνος βασιλεύς, εὐγλώττως ἐκχέει τά παράπονά του πρός τήν μόνην πολιοῦχον αὐτῆς καί προστάτιδα: «Πρός τίνα καταφύγω ἄλλην Ἁγνή; ποῦ προσδράμω λοιπόν καί σωθήσομαι; ποῦ πορευθῶ;. . . εἰς σέ μόνην ἐλπίζω, εἰς σὲ μόνην καυχῶμαι, καί ἐπί σέ θαρρῶν κατέφυγον».

 

Περί τό τέλος τοῦ Μεγάλου Παρακλητικοῦ Κανόνος ψάλλονται καί τά κατανυκτικώτατα ἐκεῖνα Ἐξαποστειλάρια. Τό πρῶτον, ὡς ἐκ μέρους τῆς Θεοτόκου, ἀρχαιοπρεπές καί ἀπέριττον, ἔχει ὧδε: «Ἀπόστολοι ἐκ περάτων, συναθροισθέντες ἐνθάδε, Γεθσημανῆ τῷ χωρίῳ, κηδεύσατέ μου τό σῶμα, καί σύ Υἱέ καί Θεέ μου, παράλαβέ μου τό πνεῦμα». Τό τρίτον, ἱκεσία ἐκ μέρους τῶν πιστῶν, εἶναι περιπαθέστατον: «Καί σέ μεσίτριαν ἔχω, πρός τόν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ τάς πράξεις, ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων, παρακαλῶ σε Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει». Πρός τό τροπάριον τοῦτο συνδέεται εὐσεβής τις δοξασία ἀπό στόματος εἰς στόμα φερομένη καί ἀσπαστή παρ᾿ ὀρθοδόξοις χριστιανοῖς, ὅτι, κατά τήν τελευταίαν Κρίσιν, καί πρό τῆς φρικτῆς ἀποφάσεως τοῦ ἀδεκάστου δικαστοῦ, ἡ εὔσπλαγχνος Μήτηρ καί Παρθένος θ᾿ ἀνατείνῃ τὸ τελευταῖον χεῖρας ἱκέτιδας πρός τόν Υἱόν της καί Κύριον, ἐπικαλουμένη τήν συγκατάβασιν αὐτοῦ ἐπὶ τῶν ἁμαρτωλῶν.

 

Μετά τήν δεκαπενθήμερον προπαρασκευήν καί νηστείαν, ἄρχεται ἡ ἑορτή, καί μετ᾿ αὐτήν τά μεθέορτα, ψαλλόμενα μέχρι τῆς 23 τοῦ μηνός, καθ᾿ ἣν τελεῖται ἡ ἀπόδοσις τῆς ἑορτῆς, ἡ ἄλλως λεγομένη καὶ Μετάστασις τῆς Θεοτόκου. Ἀλλά καί ὅλος ὁ Αὔγουστος μήν θεωρεῖται ἀφιερωμένος εἰς τήν Θεομήτορα, ἐν τῷ ἱερῷ δέ Ἄθῳ, τῇ ἀκροπόλει ταύτῃ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἥτις ἐδέχθη μετά  τήν πτῶσιν τῆς Βασιλευούσης ὅσα κειμήλια καί θησαυρούς δέν περιεσύλησαν οἱ ἀλλόφυλοι, καί ὅπου περιεσώθη πρός τοῖς ἄλλοις καί ἡ πρός τήν Θεοτόκον ἰδιάζουσα τιμή καί τό προνόμιον τοῦ ἐπ᾿ ὀνόματι αὐτῆς σεμνύνεσθαι, τά μεθέορτα ἐξακολουθοῦσι καί μετά τήν 23 τοῦ μηνός. Χάριν δέ περιεργείας δύναται νά σημειωθῇ καί ἡ σύμπτωσις, ὅτι ὁ Αὔγουστος ἀστρονομικῶς ἀνήκει εἰς τό ζῴδιον, τό λεγόμενον τῆς Παρθένου.

 

Κατ᾿ αὐτήν τήν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τά ᾄσματα καί οἱ ὕμνοι εἶναι ἐκ τῶν καλλίστων τῆς Ἐκκλησίας. Ὅ,τι ὑψηλόν καί ὡραῖον ἔγραψέ ποτε ὁ Κοσμᾶς καί ὁ Δαμασκηνός Ἰωάννης, οἱ δύο μέγιστοι τῆς Ἐκκλησίας μελοποιοί, τονίζεται τήν ἡμέραν ταύτην ἐπ᾿ ἐκκλησίας, καί ἡ ἀκολουθία τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἁμιλλᾶται πρός τάς τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος καί τῶν Χριστουγέννων. Λυρικώτατος εἶναι ὁ ἔνθεος Κανών τοῦ ἱεροῦ Κοσμᾶ, τό «Πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ», εἰς ἦχον α´ ᾀδόμενος, πανηγυρικώτατος δέ ὁ τοῦ θείου Δαμασκηνοῦ, πρός τό «Ἀνοίξω τό στόμα μου», εἰς δ´ ἦχον. Ὁ εἱρμός τῆς α´ ᾠδῆς τοῦ α´ ἤχου ἔχει ὡς ἑξῆς: «Πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ, ἡ ἱερά καί εὐκλεής Παρθένε μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο, πρός εὐφροσύνην τούς πιστούς, ἐξαρχούσης Μαριάμ μετά χορῶν καί τυμπάνων, τῷ σῷ ᾄδοντας Μονογενεῖ, ἐνδόξως ὅτι δεδόξασται».

 

Τό α´ τροπάριον τῆς αὐτῆς ᾠδῆς λέγει:

 

«Ἀμφεπονεῖτο ἀΰλων τάξις, οὐρανοβάμων ἐν Σιών τό θεῖον σῶμά σου· ἄφνω δέ συρρεύσασα, τῶν Ἀποστόλων ἡ πληθύς, ἐκ περάτων Θεοτόκε, σοί παρέστησαν ἄρδην, μεθ᾿ ὧν Ἄχραντε, σοῦ τήν σεπτήν, Παρθένε, μνήμην δοξάζομεν».

 

Καί τό β´ τροπάριον:

 

«Νικητικά μέν βραβεῖα ἤρω, κατά τῆς φύσεως Ἁγνή, Θεόν κυήσασα· ὅμως μιμουμένη δέ, τόν ποιητήν σου καί Υἱόν, ὑπέρ φύσιν ὑποκύπτεις, τοῖς τῆς φύσεως νόμοις· διό θνῄσκουσα, σύν τῷ Υἱῷ, ἐγείρῃ διαιωνίζουσα».

Ἀξιοσημείωτα εἶναι τά δύο τροπάρια τῆς ε´ ᾠδῆς τοῦ δ´ ἤχου, πρός τό «Ἐξέστη τά σύμπαντα»:

 

«Κροτείτωσαν σάλπιγγες, τῶν θεολόγων σήμερον, γλῶσσα δέ πολύφθογγος ἀνθρώπων, νῦν εὐφημείτω, περιηχείτω ἀήρ, ἀπείρῳ λαμπόμενος φωτί, ἄγγελοι ὑμνείτωσαν, τῆς Παρθένου τήν κοίμησιν».

 

«Τό Σκεῦος διέπρεπε, τῆς ἐκλογῆς τοῖς ὕμνοις σου, ὅλος ἐξιστάμενος Παρθένε, ἔκδημος ὅλος, ἱερωμένος Θεῷ, τοῖς πᾶσι θεόληπτος καί ὤν, ὄντως καί δεικνύμενος, Θεοτόκε πανύμνητε».

 

Ὁ εἱρμός τῆς ζ´ ᾠδῆς τοῦ α´ ἤχου, ἐν ᾧ μνημονεύεται κατά  χρέος ἡ ἱστορία τῶν Τριῶν Παίδων, ἔχει ὡς ἕπεται:

 

«Ἰταμῷ θυμῷ τε καί πυρί, θεῖος ἔρως ἀντιταττόμενος, τό μέν πῦρ ἐδρόσιζε, τῷ θυμῷ δέ ἐγέλα, θεοπνεύστῳ λογικῇ, τῇ τῶν ὁσίων τριφθόγγῳ λύρᾳ ἀντιφθεγγόμενος, μουσικοῖς ὀργάνοις ἐν μέσῳ φλογός· ὁ δεδοξασμένος, τῶν πατέρων καί ἡμῶν, Θεός εὐλογητός εἶ».

 

Τό ἑπόμενον τῷ εἱρμῷ τούτῳ τροπάριον περιέχει ποιητικωτάτην παραβολήν, ἢ μᾶλλον ἀντίθεσιν, ἀφορμήν λαβοῦσαν ἐκ τῆς συντρίψεως τῶν πλακῶν τῆς Διαθήκης ὑπό τοῦ Μωυσέως:

 

«Θεοπνεύστους πλάκας Μωσῆς, γεγραμμένας τῷ θείῳ Πνεύματι, ἐν θυμῷ συνέτριψεν, ἀλλ᾿ ὁ τούτου Δεσπότης, τήν τεκοῦσαν ἀσινῆ, τοῖς οὐρανίοις φυλάξας δόμοις, νῦν εἰσῳκίσατο· σύν αὐτῇ σκιρτῶντες, βοῶμεν Χριστῷ ὁ δεδοξασμένος, τῶν πατέρων καί ἡμῶν, Θεός εὐλογητός εἶ».

Ἀλλ᾿ ἡ χρυσῆ κορωνίς καί τό ἐπιστέγασμα ὅλου τοῦ Κανόνος, εἶναι ἡ ὡραιοτάτη ἐκείνη Καταβασία τῆς θ´ ᾠδῆς, μετά τοῦ Μεγαλυναρίου, ψαλλομένη καὶ ἐν τῇ Λειτουργίᾳ: «Αἱ γενεαί πᾶσαι, μακαρίζομέν σε, τήν μόνην Θεοτόκον. «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι, ἐν σοί Παρθένε ἄχραντε, παρθενεύει γάρ τόκος, καί ζωήν, προμνηστεύεται θάνατος· ἡ μετά τόκον Παρθένος, καί μετά θάνατον ζῶσα, σῴζοις ἀεί, Θεοτόκε, τήν κληρονομίαν σου».

 

(1887)

 

Ἑταιρεία Παπαδιαμαντικῶν Σπουδῶν  

Ζωή Καρέλλη:Κυνίσκα η Σπαρτιάτις και η εκ Μακεδονίας Βελεστίχη:ιπποτρόφοι»

 

Πολύ αγάπησε τ' άλογά της

η Κυνίσκα

 για τον ανδρισμό τους και την υπερηφάνειά τους,

 για την αδάμαστη νεανικότητά τους

και για την υποταγή που δέχτηκαν

γι' αγάπη της, γιατί παραδεχτήκαν

την επιβολή της.

Στους σταύλους κατέβαινε τη νύχτα

και τα κοίταζε στην ησυχία τους,

τ' άλογά της τα λαμπρά,

που αυτά μονάχα έχουν

τις πιο γοργές, ιδανικές κινήσεις.

 

Και μια βραδιά, ονειρεύτηκε

τον έρωτά της για το πιο ξεχωριστό,

το κόκκινο, το καστανό

με τα λεπτά του πόδια,

σα λεύκες δυο χρονώ.

 

Τότε νίκησε στην Ολυμπία.

Τ' όνομά της στην ιστορία έμεινε,

πρώτη Ολυμπιονίκις, η μοναδική,

 γιατί πολύ αργότερα ενίκησαν οι πώλοι

της Βελεστίχης,ερωμένης Πτολεμαίου του 

Φιλαδέλφου.

Καρέλλη Ζωή,«Κυνίσκα η Σπαρτιάτις και η εκ Μακεδονίας Βελεστίχη:ιπποτρόφοι»,Νέα Πορεία, τόμ. 17, τχ. 197-200 (Ιούλιος-Οκτώβριος 1971), σ. 102-103

 

Το ιστορικό περιοδικό Νέα Πορεία ψηφιοποιημένο από το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας  εδώ

43o Πανελλήνιο Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Το 43ο Φεστιβάλ Βιβλίου πραγματοποιεί την έναρξη του την Παρασκευή 5 Ιουλίου στην παραλία του Λευκού Πύργου. Και φέτος θα σας κρατήσει συντροφιά με χιλιάδες τίτλους βιβλίων παρουσιάζοντας όλη την σύγχρονη βιβλιοπαραγωγή στα 110 εκθετήρια του που απλώνονται στην έκταση της παραλίας.

Την παρουσία τους θα δώσουν 400 εκδοτικοί οίκοι απ' όλη τη χώρα ενώ περισσότεροι από 500 συγγραφείς θα υπογράψουν τα βιβλία τους.

Το φετινό φεστιβάλ θα είναι αφιερωμένο στα κυπριακά γράμματα και στην κυπριακή ποίηση. Στους δύσκολους και ταραγμένους καιρούς που διανύουμε το βιβλίο εξακολουθεί να φωτίζει το μονοπάτι της ανθρώπινης συλλογικής διαδρομής προς την γνώση. 

Modern historians about Macedonia – Thomas R. Martin

 

Philip never achieved his goal of conquering Persia, because he was murdered in 336, before he could begin that quest. It was his son, Alexander the Great (ruled 336–323 b.c.), who astonished the world by making Philip’s dream come true. 

 

 

Alexander’s awe-inspiring conquests reached from Greece to the western border of India and convinced him that he had achieved the status of a god. 

 

 

Alexander died unexpectedly in 323, before he had a mature heir to succeed him as king of Macedonia and without having put into place a permanent restructuring of governance in Greece to suit the new political conditions of the world in the late fourth century b.c.

 

 Thomas R.Martin,“Ancient Greece From Prehistoric to Hellenistic Times”  (1996) ,pages 221-223