16 Οκτωβρίου, 2023

Modern Historians about Macedonia – François Chamoux



Quote:

“Such a glorious ancestry was in the eyes of Greeks the hallmark of the Hellenic persona of the king of Macedon, who could, on the other hand, rely on fidelity of the people from which he had sprung. The greek cities did not feel that they were allying with a barbarian, since for generations the Macedonian dynasty had been allowed, as Greeks, to take part in the Olympic games, where they won prizes.“


Hellenistic Civilization” by Francois Chamoux, page 8

 

Quote:

“In Greece proper nevertheless, there remained a number of people like Demosthenes, who had in no way renounce their hatred of Macedon. They did not lack the means to take action: the new king of Persia, Darius III Codomannus, whose reign started in 336, anxious to war off the threat of a Macedonian invasion,liberally distributed among the Greeks funds that were to buy consciences and cover the expenses of war against Alexander.“



“Hellenistic Civilization” by Francois Chamoux,page 9






 


Μακεδονικός Τάφος της Κρίσεως - Mieza,the so-called macedonian tomb of Jugdment

 



Από τους σημαντικότερους και καλύτερα διατηρημένους μακεδονικούς τάφους, που έχουν έλθει στο φως μέχρι σήμερα, είναι αυτός ''της Κρίσεως'', ένα από τα ταφικά μνημεία της αρχαίας Μίεζας, που είχαν κατασκευασθεί στην πορεία του αρχαίου δρόμου που ένωνε την πόλη με την πρωτεύουσα του μακεδονικού βασιλείου, την Πέλλα. Οφείλει την ονομασία του στη μοναδική για την αρχαία τέχνη ζωγραφική παράσταση που τον διακοσμεί και έχει ως θέμα την κρίση του νεκρού. Χρονολογείται στο τελευταίο τέταρτο του 4ου αι π.Χ. και ξεχωρίζει ανάμεσα στους μακεδονικούς τάφους για τις μνημειώδεις διαστάσεις του και την επιβλητική του πρόσοψη.

 

Το μνημείο ανήκει στον τύπο του διθάλαμου μακεδονικού τάφου με καμαρωτή στέγη και καλυπτόταν με χωμάτινο τύμβο που είχε ύψος 1,50 μ. και διάμετρο 10 μ. Η πρόσοψή του είναι διώροφη, συνδυάζει το δωρικό με τον ιωνικό ρυθμό και δίνει την εντύπωση αρχαίου διώροφου κτηρίου με αετωματική επίστεψη. Ο ''πρώτος όροφος'' είναι δωρικού ρυθμού με τέσσερις ημικίονες (τετράστυλο πρόπυλο με παραστάδες στις άκρες), επάνω στους οποίους στηρίζεται το δωρικό γείσο. Αποτελείται από τρίγλυφα και ένδεκα μετόπες, που διατηρούν τμηματικά την πολυχρωμία τους και διακοσμούνται με ένα πολύ γνωστό θέμα, την αναμέτρηση των Κενταύρων με τους Λαπίθες. Ταινία με σταγόνες και γραπτή ζώνη με άνθη και έλικες διαχωρίζουν τις μετόπες από την ιωνική ζωφόρο που ακολουθεί. Το θέμα του διακόσμου της είναι κάποια μάχη των Ελλήνων εναντίον των Περσών, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι οι μορφές που τη συνθέτουν είναι ανάγλυφες (stucco). Πάνω από το γείσο αναπτύσσεται ο ''δεύτερος όροφος'' της πρόσοψης. Αποτελείται από έξι μικρούς ιωνικούς ημικίονες με ύψος 1,46 μ., ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν διαστήματα διαμορφωμένα ως ψευδόθυρες. Το αέτωμα πρέπει να διέθετε γραπτή διακόσμηση, όπως προκύπτει από διάφορα θραύσματα που έχουν έλθει στο φως. Ανάμεσα στις ακραίες παραστάδες και στους δωρικούς ημικίονες, που πλαισιώνουν τη θύρα, υπάρχουν τέσσερις ζωγραφικοί πίνακες, οι οποίοι αποτελούν ενιαία σύνθεση που απεικονίζει τη σκηνή της κρίσης του νεκρού. Ο νεκρός πολεμιστής οδηγείται από τον ψυχοπομπό Ερμή στους κριτές του Κάτω Κόσμου, Αιακό και Ραδάμανθυ, θέμα εξαιρετικά σπάνιο στην εικονογραφία, αλλά γνωστό από τον πλατωνικό διάλογο ''Γοργίας''. Από τον τρόπο απόδοσης των μορφών προκύπτει ότι δύο ζωγράφοι συμμετείχαν στη διακόσμηση του τάφου. Ο προθάλαμος, αν και δεν έχει ανασκαφεί πλήρως, φαίνεται ότι δεν διέθετε γραπτές παραστάσεις. Αντίθετα, ο νεκρικός θάλαμος με την αρχιτεκτονική διάρθρωση των τοίχων θυμίζει έντονα τις εσωτερικές όψεις σπιτιών της Πέλλας και της Δήλου. Διαθέτει τοιχοβάτη, κυρίως τοίχο, παραστάδες στις γωνίες, θριγκό και καμαρωτή στέγη. Βαθύ γαλάζιο, κόκκινο και λευκό είναι τα χρώματα που έχουν χρησιμοποιηθεί στο θάλαμο, ενώ ιωνικά κυμάτια, ρόδακες και ταινίες διακοσμούν τα διάφορα αρχιτεκτονικά μέλη.

 

Ο τάφος της Κρίσεως εντοπίσθηκε τυχαία το 1954 κατά τις εργασίες διάνοιξης επαρχιακού δρόμου και ανασκάφηκε από τον καθηγητή Φώτιο Πέτσα κατά τα έτη 1954-1964. Είχε υποστεί σοβαρές φθορές ήδη από την αρχαιότητα, τόσο στην καμάρα του προθαλάμου όσο και στην πρόσοψη. Εργασίες συντήρησης των κονιαμάτων και δομικής αποκατάστασης της πρόσοψης έγιναν το 1998, παράλληλα με ανασκαφή από τη Λ. Στεφανή, ενώ σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη το έργο ανάδειξης του μνημείου, που προβλέπει και νέα πρόσβαση για άτομα με ειδικές ανάγκες.

 

Συντάκτης

Ε. Ψαρρά, αρχαιολόγος 

 

 

 

One of the most important and best-preserved Macedonian tombs discovered so far is the so-called Tomb of Judgement. Its name derives from the painted representation of the judgement of the dead, unique in antiquity. The tomb lies with other similar funerary monuments along the road connecting the town of Mieza with Pela, the capital of the Macedonian Kingdom. Dated to the last quarter of the fourth century BC, it has a particularly imposing facade and is the largest known Macedonian tomb.

 

The monument is a typical double-chambered Macedonian tomb with barrel-vaulted ceilings, buried under a tumulus 1.50 metres high and 10 metres in diameter. The two-storeyed fa?ade, which combines both Doric and Ionic styles, is crowned by a pediment and gives the impression of a two-storeyed building. The 'ground floor' is Doric with four engaged columns in antis supporting a Doric entablature of triglyphs and metopes. The eleven metopes preserve part of their polychrome decoration with representations of the battle of the Centaurs and Lapiths, a popular theme. A band of pegs and another with painted flowers and volutes separate the metopes from the Ionic frieze above. This bas-relief frieze with stucco figures depicts a battle between Greeks and Persians. The 'second storey' has six Ionic engaged columns, 1.46 metres high, alternating with false doors, and was surmounted by a pediment. The pediment, of which only fragments survive, had painted decoration. On the 'ground floor', between the antae and the engaged columns are four painted panels representing the judgement of the deceased. The dead soldier is lead by Hermes Psychopompos ('guide of the souls') before the judges of the Underworld, Aiakos and Rhadamanthys. This theme, known from Plato's Gorgias, is extremely rare in iconography. Differences in the rendering of the figures indicate that two painters worked on the composition. The ante-chamber, though not fully excavated, does not appear to have had painted decoration. The interior of the burial chamber, however, with its ornate architectural features recalls the houses at Pella and Delos. It has a toichobate, a wall proper, antae at each corner, an entablature and a vaulted ceiling. The walls are painted deep blue, red and white, and the architectural members are decorated with painted Ionic kymatia, rosettes and bands.

 

The Tomb of Judgement was discovered during road construction in 1954 and was excavated by Professor Photios Petsas in 1954-1964. Both the ante-chamber and the facade were severely damaged in antiquity. The monument was re-excavated in recent years by L. Stephani and restored in 1998. An access ramp for visitors with ambulatory difficulties is currently under construction.

 

Author

I. Psarra, archaeologist

 



 


15 Οκτωβρίου, 2023

Modern Historians about Macedonia – René Grousset





 

Quote:

 

The Macedonian conquest gave Hellenic civilization, as a priceless compensation, at least the domination of Asia; and we know what a stimulus to the Greek spirit was this encounter, in the Alexandrian syncretism, with the genius of the East.

 

Unhappily, after a hundred years of splendid progress, the Alexandrianism which, in the third century, had presided over the hellenization of the East, suffered a reversal: the Greek spirit was in turn invaded by oriental ideas. Euclid and Aristarchus had lived at Alexandria, but it was also at Alexandria that the neo-Platonists and gnostics lived. Lucian’s outbursts of laughter (in the second century A.D.) were the last protest of the critical spirit against the return of the murkiest pagan mysticism.



 

Furthermore, when Alexander had made the Greeks masters of the East, they transferred to it their own inability to unite.

 

The Macedonia of the Antigonids, the Syria of the Seleucids and the Egypt of the Ptolemies, like Athens, Sparta and Thebes before them, wore themselves out in an inconclusive struggle which made them fall, one by one, an easy prey to the foreigner — in this case to the Romans.

 

Not with impunity had the Græco-Macedonian dynasties assumed the mantle of the old oriental despots.

 



René Grousset, A. Patterson ‘The Sum of History’, 1951,pages 9 - 10

 

Quote:

 

Similar uncertainty surrounds the personality of Alexander. Should we see in him the agent of the Hellenic League about to Hellenize Asia? Or the Macedonian whom the Orient had won over and divested of Greek civilization to the point of making him a Son of Ammon and Great King?

 



Both personalities were present in him. And the whole drama of his brief life lay in the contrast between them. When he forced the passage of the Granicus, he came to Asia, like Agesilaus before him, to take vengeance for the invasion of Xerxes. His first act was to deliver Ionia. He went on to give Hellenism the coasts of the eastern Mediterranean, Syria, and Egypt; that is, the European façade of Asia. And this part of all his conquests was the only one to prove really lasting. Egypt and Syria remained part of Hellas for nine hundred and seventy years after his day, and western Anatolia for sixteen and a half centuries.

 

On the other hand, east of the Euphrates, on the Persian plateau afterwards conquered by Alexander, Hellenism maintained its hold for barely two centuries. And it was there that the Macedonian, for the eight years of life left to him, began to strip himself of his Greek inheritance.

 

‘The Sum of History’,pages 152 -153

 

Quote:

 

If the Macedonian kingdoms of Greater Greece had left no other proof of their activity, they would have done enough for ancient civilization by giving it the masters of Epictetus and Marcus Aurelius.

 


‘The Sum of History’,page 156



Quote:

 

One of the sons of Antiochus the Great, Antiochus Epiphanes, tried to react ( 175-164 B.C.). How are we to judge him? The superior strength of the Romans made it impossible for him to secure the triumph of Hellenism by force of arms. But the expansion of Greek nationality was the whole raison d’étre of the Seleucids. Antiochus Epiphanes was therefore obliged to undertake the conquest of the oriental soul by introducing Hellenism to the native peoples.

 


The Sum of History’,page 157

 

Quote:

 

It was the Byzantine Empire which was to realize Alexander’s idea -Macedonian Panhellenism — in face of an Asia in revolt, and realize it for the Greeks.

 


‘The Sum of History’ ,page 159 





Hans-Georg Gadamer erzählt die Geschichte der Philosophie

      Wie es anfing - Thales, Heraklit, Platon, Aristoteles     Hellenismus und Weltbürgertum - Epikur, die Stoa und Plotin         Moral u...