Μακεδονικός τάφος Σπηλιάς Εορδαίας - Macedonian Tomb at Spelia Eordaias

 

Πρόσοψη του μακεδονικού τάφου στη Σπηλιά Εορδαίας

 © Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

 Διθάλαμος μακεδονικός τάφος με δωρική πρόσοψη.Κατασκευάστηκε στην αρχή του 2ου αιώνα π.Χ. και χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές ως τον 1ο αιώνα π.Χ.Ανασκάφηκε το 1986 και το 1987.

Macedonian tomb with two chambers and a Doric facade. It was constructed in the beginning of the 2nd century B.C. and was reused many times until the 1st century B.C.The tomb was excavated in 1986-87. A temporary shed has been constructed to protect the monument.

(πλάνα 26.05.23)

Αναζητώντας τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου

 

Η σειρά ντοκιμαντέρ «Η ΕΡΤ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» ταξιδεύει στην ΑΙΓΥΠΤΟ και παρακολουθεί το Συμπόσιο για τον Μέγα ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ, αναζητώντας τα ίχνη του τάφου του μεγάλου στρατηλάτη. Ο Βασιλιάς των Μακεδόνων Μέγας Αλέξανδρος είχε ζητήσει να ταφεί στην ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ, ενώ πέθανε στη ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ το 323 π.Χ. Οι έρευνες χρόνων έχουν καταλήξει ότι ο τάφος του Μεγάλου ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ βρίσκεται πιθανότατα στο κέντρο της ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ. Ο Μορφωτικός Ακόλουθος της ΕΛΛΑΔΑΣ στην ΑΙΓΥΠΤΟ Κ. ΜΟΣΚΩΦ, ο Καθηγητής της Αραβικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο των ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ Β. ΧΡΗΣΤΙΔΗΣ, ο Καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΦΑΟΥΖΙ ΕΛ ΦΑΚΧΑΡΑΝΙ, ο Καθηγητής Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΜΑΧΜΟΥΤ ΣΑΜ, ο Δημοσιογράφος στο ΚΑΪΡΟ ΟΥΑΧΙΝΤ ΤΑΓΙΕΛ και ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου του ΚΑΪΡΟΥ ΧΑΜΝΤΙ ΙΜΠΡΑΧΙΜ παραθέτουν τις απόψεις τους σχετικά με τις έρευνες για τον τάφο του Μεγάλου ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, τους στενούς δεσμούς της ΕΛΛΑΔΑΣ με την ΑΙΓΥΠΤΟ και του ελληνικού πολιτισμού με τον πολιτισμό και τις συνήθειες της ΑΝΑΤΟΛΗΣ. 

Κατά τη διάρκεια του επεισοδίου προβάλλονται αποσπάσματα από τη σειρά ντοκιμαντέρ «Η ΕΡΤ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΕΛΛΑΔΑ» και μια συνέντευξη με τον σπουδαίο Έλληνα Αρχαιολόγο ΜΑΝΟΛΗ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟ, που με τις ανασκαφές του έφερε στο φως σημαντικά ευρήματα της αρχαίας ελληνικής ιστορίας.

Χρονολογία Παραγωγής 1998

Μακεδονία:Ιστορία των Κάστρων της Θεσσαλονίκης

tv 100 Θεσσαλονίκης

 

Μακεδονία:Συνέντευξη του Μανόλη Ανδρόνικου(1977)

 

Συνέντευξη του  Μανόλη Ανδρόνικου στον δημοσιογράφο Τέρενς Κουίκ, κατά την οποία εκφράζει την βεβαιότητά του ότι ο βασιλικός τάφος που ανακαλύφθηκε το Νοέμβριο του 1977 στη Μεγάλη Τούμπα της Βεργίνας είναι του ΦΙΛΙΠΠΟΥ Β’, ενώ παράλληλα αναφέρεται συνοπτικά στις συγκεκριμένες ανασκαφές και τα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα πέραν του ίδιου του ταφικού μνημείου.

O Ελληνικός Πολιτισμός της Μακεδονίας - The Greek Civilization of Macedonia

 

The great discoveries of archaeologist Manolis Andronikos in Vergina of Macedonia,clearly shows that the ancient Macedonians were ethnic Greeks.

Οι μεγάλες ανακαλύψεις του αρχαιολόγου Μανόλη Ανδρόνικου στη Βεργίνα της Μακεδονίας, δείχνει σαφώς ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν ελληνικής καταγωγής.

Stil - Epochen:Antikes Griechenland

 

Alexander Rondanini

Saal des Alexander, Glyptothek München

Antike:Griechenland (um 800 v. Chr. – 100 v. Chr.)

Der Mensch will Kunst schaffen. Das beweisen Höhlenmalereien und bis zu 30.000 Jahre alte Figurenfunde. Von der griechischen Antike bis heute haben sich bildende Kunst und Architektur des Abendlandes ständig weiterentwickelt.Eine Reise durch die Geschichte der Kunst.

Deutsche TV-Premiere:Do 24.09.2009,BR-alpha       

Bettany Hughes on the Derveni Papyrus

 

The Derveni Papyrus: The oldest 'book' of Europe 

Unesco:The Derveni Papyrus is of immense importance not only for the study of Greek religion and philosophy, which is the basis for the western philosophical thought, but also because it serves as a proof of the early dating of the Orphic poems offering a distinctive version of Presocratic philosophers. The text of the Papyrus, which is the first book of western tradition, has a global significance, since it reflects universal human values: the need to explain the world, the desire to belong to a human society with known rules and the agony to confront the end of life.  

Ερέχθειο - Erechtheion

 

Το Ερέχθειο, κομψό οικοδόμημα με ιδιαίτερο χαρακτήρα και αρχιτεκτονική μορφή, βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του βράχου της Ακρόπολης. Οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 421-406 π.Χ., αντικαθιστώντας τον πρωιμότερο ναό, που βρισκόταν λίγο πιο νότια και ήταν αφιερωμένος στην Αθηνά Πολιάδα, το λεγόμενο ''Αρχαίο ναό''. Ο ναός αναφέρεται ως ''Ερέχθειο'' μόνο από τον Παυσανία (1.26.5) και η ονομασία αυτή σχετίζεται με το μυθικό βασιλιά των Αθηνών Ερεχθέα, που λατρευόταν αρχικά στη θέση αυτή. Από άλλες πηγές το οικοδόμημα συνήθως αναφέρεται απλώς ως ''ναός'' ή ''αρχαίος ναός''.

 

Η ιδιόρρυθμη μορφή του οφείλεται εν μέρει στη διαμόρφωση του εδάφους, που είναι κατά 3 μ. ψηλότερο στο ανατολικό μέρος, αλλά και στις δύο κύριες λατρείες, που έπρεπε να στεγάσει σε δύο διαφορετικούς χώρους. Ο πρώτος ήταν αφιερωμένος στην Αθηνά Πολιάδα και καταλαμβάνει το ανατολικό τμήμα του κτηρίου, ενώ στο δυτικό τμήμα, που βρισκόταν σε χαμηλότερο επίπεδο, λατρευόταν ο Ποσειδώνας-Ερεχθέας και υπήρχαν βωμοί του Ηφαίστου και του Βούτου, αδελφού του Ερεχθέα.

 

Εδώ κατοικούσε, σύμφωνα με το μύθο, και ο οικουρός όφις, το ιερό φίδι της Αθηνάς. Παράλληλα, στον ίδιο χώρο υπήρχαν και ορισμένα ιερά σημεία, που έπρεπε να προστατευθούν από το κτήριο, όπως ο τάφος του Κέκροπα και τα ίχνη που θύμιζαν την έριδα της Αθηνάς και του Ποσειδώνα για την κηδεμονία της πόλης.

 

Το οικοδόμημα έχει κατασκευασθεί από πεντελικό μάρμαρο, ενώ για τη ζωφόρο του χρησιμοποιήθηκε γκρίζα ελευσινιακή πέτρα και για τα θεμέλια πειραϊκός ακτίτης. Στην πρόσοψη του ανατολικού τμήματος υψώνεται εξάστυλη ιωνική στοά, από όπου ήταν και η είσοδος, με δύο παράθυρα εκατέρωθεν. Στο εσωτερικό του ναού αυτού φυλασσόταν το ξόανο, το άγαλμα της Αθηνάς, φτιαγμένο από ξύλο ελιάς, το οποίο έντυναν με τον πέπλο οι Αρρηφόροι κατά τη διάρκεια της γιορτής των Παναθηναίων. Στο δυτικό τμήμα, που βρισκόταν σε χαμηλότερο επίπεδο, η είσοδος γινόταν από ένα πρόπυλο σε σχήμα Π, στη βόρεια πλευρά, με τέσσερις ιωνικούς κίονες στην πρόσοψη και από έναν σε κάθε πλευρά.

Στο πλακόστρωτο της στοάς που σχηματίζει το πρόπυλο υπάρχουν, σύμφωνα με την παράδοση, τα ίχνη της τρίαινας με την οποία ο Ποσειδώνας χτύπησε τη γη και έκανε να αναβλύσει η πηγή με το αλμυρό νερό.

 

 

Το δάπεδο του ναού ήταν μαρμάρινο και από κάτω, σύμφωνα πάντα με την παράδοση, υπήρχε η ''Ερεχθηίς θάλασσα'', όπου κατέληγαν τα νερά της αλμυρής πηγής του Ποσειδώνα. Μία μικρή πόρτα στο δυτικό τοίχο του ναού οδηγούσε στο ιερό της Πανδρόσου, στα δυτικά του Ερεχθείου. Η δυτική πλευρά εξωτερικά είχε τέσσερις ιωνικούς κίονες επάνω σε ψηλό στυλοβάτη, οι οποίοι ενώνονταν με χαμηλό τοίχο και κιγκλιδώματα. Μία άλλη πόρτα, τέλος, στο νότιο τοίχο του ναού αυτού, οδηγούσε μέσω μίας σκάλας στην πρόσταση των Καρυάτιδων. Αυτή είναι μικρή στοά σχήματος Π, όπου τη θέση των κιόνων καταλαμβάνουν έξι αγάλματα κορών, που στηρίζουν με το κεφάλι τους την οροφή της.

 

Ονομάσθηκαν Καρυάτιδες μεταγενέστερα, επειδή σχετίσθηκαν με τις κοπέλες από τις Καρυές της Λακωνίας, που χόρευαν ένα χορό προς τιμήν της θεάς Αρτέμιδος. Φιλοτεχνήθηκαν από το γλύπτη Αλκαμένη ή, σύμφωνα με άλλους, από το γλύπτη Καλλίμαχο. Τα πέντε αγάλματα των Καρυάτιδων βρίσκονται σήμερα στο Μουσείο Ακροπόλεως και το έκτο στο Βρετανικό Μουσείο, ενώ στη θέση τους έχουν τοποθετηθεί αντίγραφα από χυτό υλικό. Όλο το οικοδόμημα διακοσμούσε μία ζωφόρος, όπου πιθανόν απεικονίζονταν σκηνές σχετικές με τους μυθικούς βασιλείς της Αθήνας.

 

Τον 1ο αι. π.Χ. το μνημείο κάηκε κατά τη διάρκεια βαρβαρικών επιδρομών και υπέστη μικρές επισκευές και τροποποιήσεις. Κατά τους πρώιμους χριστιανικούς χρόνους μετατράπηκε σε εκκλησία της Θεομήτορος, την εποχή της Φραγκοκρατίας (1204-1456) χρησιμοποιήθηκε ως παλάτι και κατά την Τουρκοκρατία (1456-1833) φιλοξένησε το χαρέμι του Τούρκου φρούραρχου. Στις αρχές του 19ου αιώνα, μία από τις Καρυάτιδες και ένας κίονας αποσπάσθηκαν κατά τη διάρκεια της διαρπαγής των μαρμάρων του Παρθενώνα από το λόρδο Έλγιν, ενώ λίγο αργότερα, το 1827, στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων, το κτήριο ανατινάχθηκε από τουρκική οβίδα. Προσπάθειες για την αποκατάσταση του μνημείου έγιναν αμέσως μετά την απελευθέρωση.

 

 Το Ερέχθειο είναι το πρώτο από τα μνημεία της Ακρόπολης, του οποίου ολοκληρώθηκε η αναστήλωση κατά τη διάρκεια των ετών 1979-1987, στο πλαίσιο των αναστηλωτικών εργασιών που εκτελούνται στο χώρο της Ακρόπολης. Η αναστήλωση αυτή βραβεύθηκε από την Europa Nostra.

 

Συντάκτης

Ιωάννα Βενιέρη, αρχαιολόγος  

 

 

The elegant building known as the Erechtheion, on the north side of the sacred rock of the Acropolis, was erected in 421-406 BC as a replacement of an earlier temple dedicated to Athena Polias, the so-called ''Old temple''. The name ''Erechtheion'', mentioned only by Pausanias (1, 26, 5), derives from Erechtheus, the mythical king of Athens, who was worshipped there. Other texts refer to the building simply as ''temple'' or ''old temple''.

 

The building owes its unusual shape to the irregularity of the terrain - there is a three-metre difference in height between the eastern and western parts - and the multiple cults it was designed to accommodate. The eastern part of the building was dedicated to Athena Polias, while the western part served the cult of Poseidon-Erechtheus and held the altars of Hephaistus and Voutos, brother of Erechtheus. This is where, according to the myth, Athena's sacred snake lived. The sanctuary also contained the grave of Kekrops and the traces of the dispute between Athena and Poseidon for the possession of the city of Athens.

 

The temple was made of Pentelic marble, the frieze of Eleusinian grey stone with white relief figures attached to it and the foundations of Piraeus stone. On its east side, an Ionic portico with six columns sheltered the entrance to the east part of the building. Inside was the cult statue of Athena, made of olive wood, which the Arrhephoroi draped with the sacred peplos during the Panathenaic festival. On the north side is the entrance to the west part of the building, sheltered by a pi-shaped propylon with four Ionic columns along the fa?ade and one on either side. The stone paving of this propylon was thought to preserve the traces made by Poseidon's trident when it hit the ground and produced salt water. Under the temple's floor was, according to tradition, the ''Erechtheis Sea'' where the waters from Poseidon's salt-water spring gathered. A small door on the west side led to the sanctuary of Pandrosos, which stood west of the Erechtheion. Four Ionic columns on a high stylobate, with metal railings between them, adorned the west fa?ade.

 

Finally, another door on the south facade of the western temple opened onto the porch of the Karyatides, a pi-shaped structure with six female statues instead of columns to support the roof. Created by Alkamemes or Kallimachos, the statues were later named Karyatides after the young women from Karyes of Lakonia who danced in honour of the goddess Artemis. Five of them are in the Acropolis Museum and another in the British Museum those on the building are casts. The frieze probably depicted scenes related to the mythical kings of Athens.

 

The temple burned in the first century BC and was subsequently repaired with minor alterations. In the Early Christian period it was converted into a church dedicated to the Theometor (Mother of God). It became palace under Frankish rule and the residence of the Turkish commander's harem in the Ottoman period. In the early nineteenth century, Lord Elgin removed one of the Karyatides and a column and during the Greek War of Independence the building was bombarded and severely damaged. Restoration was undertaken immediately after the end of the war and again in 1979-1987, when the Erechtheion became the first monument of the Acropolis to be restored as part of the recent conservation and restoration project. Its restoration received the Europa Nostra award.

 

Author

Ioanna Venieri, archaeologist  

 

ΥΠΠΟΑ

The Museum of the Royal Tombs at Aigai - Μουσείο βασιλικών τάφων Αιγών

 

 A sense of awe in the face of death, the splendours of regal glory, the emotions stirred by the tragic finale of the royal house of the Temenides, are all associated with the site of the royal tombs at Aigai. This conception dictated the scenario; the basic settings were guided by the principle that only the ancient artifacts should be lit up and warm in a dark neutral setting.

The visitor descending into the underground area of the tombs begins his tour with a reconstruction of the Great Mound, the monument that originally marked the site of the Royal Tombs and which no longer exists.

Next are grave stelai and finds from tombs of ordinary Macedonian citizens, who after their death became neighbours of the king, and whose presence provides a yardstick of comparison.

The ruined 3rd c. BC tomb, the collapsed heroon, cult place of the kings, the fascination and sorrow inspired by Persephone's abduction prepare the visitor as he approaches the dead king.

Philip now takes the stage. His splendid weapons vividly convey the feeling of the ruler's power. The pile remains of the funerary pyre, found scattered all-over the tomb, are reminders of the tragic holocaust and at the same time an allusion to his passing into another dimension. Next comes the gold coffin (larnax) that contained the bones of the heroozed King Philip II, and the oak crown worn by the dead man. The Gold Larnax it is made of 7,820 gr. of hammered pure gold. Its lid is decorated with a 16 - rayed star symbol and two rosettes, the inner of which is filled with blue enamel. On the sides relief palmettes and lotus buds frame five enameled rosettes. The feet are decorated with rosettes and end in lion-paws. The gold oak crown is the heaviest and most impressive wreath surviving from Greek antiquity. It has 313 leaves and 68 acorns and weighs 714 gr.

The exhibition is dedicated to the memory of Professor Manolis Andronikos, the archaeologist who brought the treasures to light and had the knowledge and perceptiveness to recognise them for what they were.

 

                     ©  Museum of the Royal Tombs of Aigai – Vergina 

 

Με την αποκάλυψη των βασιλικών τάφων των Αιγών, το 1977, άρχισε αμέσως η συντήρηση των περίφημων τοιχογραφιών που τους διακοσμούσαν. Παράλληλα, δημιουργήθηκε επιτόπου εργαστήριο συντήρησης για την διάσωση και αποκατάσταση των εξαιρετικά σημαντικών κινητών ευρημάτων που περιείχαν. Για την προστασία των βασιλικών τάφων κατασκευάστηκε το 1993 υπόγειο κτίριο που εγκιβωτίζει και προστατεύει τα αρχαία μνημεία, διατηρώντας σταθερές τις συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας, πράγμα απαραίτητο για την διάσωση των τοιχογραφιών.

Το κτίσμα αυτό εξωτερικά έχει τη μορφή χωμάτινου τύμβου, ενώ στο εσωτερικό του εκτίθενται από το Νοέμβριο του 1997 οι θησαυροί που βρέθηκαν μέσα στους βασιλικούς τάφους.

Υπηρετώντας το ουτοπικό όνειρο της "αιώνιας" διατήρησης, η σύγχρονη τεχνολογία επιστρατεύεται για να σταματήσει τη φυσική διαδικασία της φθοράς. Το αρχαίο αντικείμενο καθαρίζεται, συντηρείται, "αποκαθίσταται" και εκτίθεται στο κοινό αποξενωμένο από την πρωτογενή λειτουργία του. Ό,τι "πέθανε" και θάφτηκε, ακολουθώντας το νεκρό στον τάφο του, μπορεί ίσως να επιστρέψει κάποτε ξανά στο φως, όμως ποτέ πια δε θα είναι αυτό που ήταν.

Ο τρόπος έκθεσης οφείλει να σέβεται τη μορφή και το χαρακτήρα του, ωστόσο δεν μπορεί παρά να εκφράζει την αισθητική των συγχρόνων στις ιδεολογικές ανάγκες των οποίων απευθύνεται. Με γνώμονα αυτές τις σκέψεις επιλέχθηκαν για την έκθεση φόρμες αυστηρά λιτές, διαχρονικά γεωμετρικές και υλικά μοντέρνα και ουδέτερα που ανταποκρίνονται στις πιο αυστηρές προδιαγραφές συντήρησης: μέταλλο, κρύσταλλο, θαμπό αλουμίνιο, συνθετικό γυαλί. Χρησιμοποιήθηκε ό,τι καλύτερο διαθέτει η σύγχρονη διεθνής τεχνολογία στον τομέα της μουσειογραφίας, μετάλλινες, στεγανές, αυτόνομα κλιματιζόμενες προθήκες, κρυστάλλινες οπτικές ίνες, μετάλλινα, ηχοαπορροφητικά πετάσματα, πολλαπλά ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχου, ώστε να εξασφαλίσουμε τις καλύτερες δυνατές συνθήκες προστασίας και διαρκούς συντήρησης για τα ευρήματα, χωρίς ωστόσο να θυσιάσουμε την ατμοσφαιρικότητα που έπρεπε να έχει αυτή η έκθεση που θέλει να απευθύνεται όχι μόνο στη λογική αλλά και στο συναίσθημα.

Παίρνοντας ως αξίωμα την ιδέα ότι ο θάνατος, το παρελθόν, το χώμα και η λήθη είναι σκιά και απουσία χρώματος, ενώ η ζωή και η μνήμη είναι φως και χρώμα, οι εμπνευστές αυτής της έκθεσης δημιούργησαν έναν κόσμο σκιών, όπου πάμφωτα και θερμά βασιλεύουν τα αρχαία αντικείμενα και όπου, εκτός από τα μνημεία, το μόνο χρώμα είναι η πορφύρα, υπαινιγμός του αίματος των βασιλικών νεκρών. Το σκοτάδι που βασιλεύει στο χώρο γεννά δέος, κάνει τις φωνές να γίνονται ψίθυροι και υποβάλλει την ατμόσφαιρα της χώρας των νεκρών, όπου ο επισκέπτης πλανιέται ξετυλίγοντας το κουβάρι της μνήμης.

Συντάκτης

Αγγελική Κοτταρίδη

 

A visit to the Acropolis Museum - Επίσκεψη στο Μουσείο Ακρόπολης

 

Directed by Konstantinos Arvanitakis

Original soundtrack: Yiannis Drenogiannis

Post Production: digimojo Production House

Copyright: Acropolis Museum  

 

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης

Original soundtrack: Γιάννης Δρενογιάννης

Post Production: digimojo Production House

Copyright: Μουσείο Ακρόπολης    

 

 

 

See all highlights - Δείτε όλα τα δημοφιλή εκθέματα 

© Acropolis Museum