…the northern dialects of Greek, including that of the
Macedonians, who were coming in the fifth centurry to have a common fontier with
the Thracians in the Strymon basin…
John Lynton Myres, “Who were the Greeks?”,page 99
Who Were the Greeks by Myres John Linton,
Wykeham Professor of Ancient History in the University of Oxford.
[Sather Classical Lectures, volume VI.]
Berkeley: University of California Press. 1930
The
Macedonians were of the same stock as the Greeks.Their language probably did
not differ from Greek more than French does from Italian.
The New Calendar of Great Men: Biographies of the 558 Worthies of All Ages & Nations in the Positivist Calendar of Auguste Comte,Frederic Harrison,page 182
.png)
✍Quote:
...and in his own name and that of the people of Thessalonica he offered the city to the Venetian Signoria, asking only that it should be governed “according to its usages and statutes”; that the Orthodox metropolitan of Thessalonica be confirmed in his ecclesiastical charge; that the greek inhabitants should retain their local rights of jurisdiction…
📖“The
Papacy and the Levant, 1204-1571 Vol. 2: The Fifteenth Century” By Kenneth
Meyer Setton, pages 19-20
✍Quote:
In Thessalonica the churches of S. Demetrius and the holy wisdom were bestowed upon the latin clergy. Boniface is declared to have been severe in his exactions of money from the greek natives of Thessalonica and in his commandeering of the best houses in the city as quarters for his men.
He wanted to create a strong, compact state comprising Macedonia, central Greece, and the northeastern Peloponnesus.
He set up a regency in his new capital under his wife Margaret of Hungary, the widow of Isaac Angelus, whom he had married but shortly before, as we have seen, to establish a connection with the dynasty of Angeli, and to win such support among the Greeks as this association might bring him.
📖“The Papacy and the Levant, 1204-1571” by Kenneth Meyer Setton , page 21
✍Quote:
On 14 July 1429, the Senate gave formal replies to a detailed petition presented by an embassy representing the Greek population of Thessalonica, showing that the inhabitants had become disenchanted with Venetian rule as they years had passed.
✍Quote:
He
[Vatatzes] pushed on into the far northwest, taking Velbuzd (Kustendil) on the
upper Strymon; moved south taking skopje and Stip in the vardar region then
through Veles, Prilep and Pelagonia in the plains of Monastir; and eastward
again to the Vardar where he took Prosek.
I was a
triumphant progress from beginning to end, but the end was not yet, In less
than three months Vatatzes had overrun all southwestern Bulgaria.
📖“The
Papacy and the Levant, 1204-1571” by Kenneth Meyer Setton,page 62
Η διαδραστική περιήγηση στην Πριήνη στο δεύτερο μισό του 2ου
αιώνα π.Χ., εποχή της ακμής της πόλης, προσφέρει μια εποπτική εικόνα σε ένα
πλήρες και ομοιογενές οικιστικό σύνολο: Tο Eκκλησιαστήριο της πόλης είναι ένα
από τα διασημότερα δείγματα του συγκεκριμένου κτηριακού τύπου, ενώ ο ναός της
Aθηνάς Πολιάδος θεωρείται μνημείο-κλειδί στην εξέλιξη και μετρολογική
τυποποίηση της μικρασιατικής αρχιτεκτονικής. Ο ναός, έργο του Πύθεου, ακόμη και
τριακόσια χρόνια αργότερα αναφέρεται ως ισάξιος του Παρθενώνα.
Η πόλη χτίστηκε κατά το ιπποδάμειο σύστημα, ακολουθώντας
αυστηρή γεωμετρική χάραξη. Όντας μία από τις πιο επικλινείς πόλεις της
αρχαιότητας, για την ανέγερση δημόσιων κτηρίων, ιερών και συγκροτημάτων
κατασκευάστηκαν εκτεταμένες τεχνητές πλατείες με επιχωματώσεις και ισχυρούς
αναλημματικούς τοίχους. Τα δημόσια κτήρια χαρακτηρίζονταν από ιδιαίτερη
επιμέλεια στην κατασκευή τους, ενώ οι κατοικίες ήταν οργανωμένες σε οικοδομικά
τετράγωνα, που περιλάμβαναν συνολικά οκτώ ίδιας επιφάνειας κατοικίες -σε δύο
σειρές των τεσσάρων-, με τις απαραίτητες πάντοτε προσαρμογές, ανάλογα με τη
θέση τους στο οικοδομικό τετράγωνο.
Στην περιήγησή μας θα έχουμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε,
εκτός από τις κατοικίες, την Αγορά με τις Στοές της, το Εκκλησιαστήριο, το
Πρυτανείο, το ιερό της Αθηνάς Πολιάδος με το ναό και το βωμό του, το ιερό του Διός,
αλλά και τα υπόλοιπα ιερά. Το Θέατρο και τα Γυμνάσια θα κλείσουν τη διαδρομή
μας σ' αυτή τη μικρή αλλά τόσο ενδιαφέρουσα μικρασιατική πόλη.
ΚέντροΠολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»
Στα ριζά του λόφου της ακρόπολης, σε ένα υπερυψωμένο άνδηρο που δεσπόζει στο χώρο και σημαδεύεται από μια αιωνόβια βελανιδιά, σώζονται τα εντυπωσιακά ερείπια του ανακτόρου που σφραγίζουν με την επιβλητική παρουσία τους ακόμη και σήμερα την εικόνα των ερειπίων της πόλης. Το ανάκτορο των Αιγών που αποτελούσε βασικό πόλο του μεγάλου οικοδομικού προγράμματος του Φιλίππου Β΄ στην πόλη-λίκνο της δυναστείας, θα πρέπει να είχε ολοκληρωθεί πριν το 336 π.Χ., όταν ο βασιλιάς με πρόφαση τους γάμους της κόρης του με τον Αλέξανδρο της Ηπείρου γιόρτασε εδώ την παντοδυναμία του. Με έκταση περ. 9.250 τετρ. μ. στο ισόγειο, το κτήριο, μεγάλο τμήμα του οποίου ήταν διώροφο, είναι μεγαλύτερο από τα ελληνιστικά ανάκτορα της Δημητριάδος και του Περγάμου, ενώ σώζεται πολύ καλύτερα και η μορφή του είναι πολύ περισσότερο σαφής και ευανάγνωστη από ''τα βασίλεια'' της Πέλλας που γνώρισαν πολλές επεκτάσεις και τροποποιήσεις.
Ενταγμένο στην ίδια οικοδομική ενότητα με το θέατρο που
βρίσκεται δίπλα του, το μεγάλο ορθογώνιο κτήριο είναι προσανατολισμένο σύμφωνα
με τους γεωγραφικούς άξονες. Η πρόσβαση γινόταν από την ανατολική πλευρά, όπου
με τρόπο πρωτοποριακό για την εποχή διαμορφωνόταν η πρόσοψη με το μνημειακό
πρόπυλο στο κέντρο μιας εντυπωσιακής δωρικής κιονοστοιχίας. Τα μαρμάρινα
κατώφλια της τριπλής βασιλικής εισόδου σώζονται ακόμη στη θέση τους, ενώ τα
λίθινα αρχιτεκτονικά μέλη που μιμούνται παραθυρόφυλλα και τα χαριτωμένα ιωνικά
κιονόκρανα που βρέθηκαν πεσμένα εδώ θα πρέπει να προέρχονται από την πρόσοψη του
ορόφου. Ο συνδυασμός των ρυθμών, δωρικού και ιωνικού, τον οποίο βρίσκουμε ήδη
στον Παρθενώνα, θα γίνει κυρίαρχη τάση για την μακεδονική αρχιτεκτονική που
φαίνεται να την χαρακτηρίζει ο ''λειτουργικός εκλεκτικισμός''.
Περνώντας το πρόπυλο φτάνει κανείς στην αυλή που παραδοσιακά αποτελούσε το κέντρο, γύρω από το οποίο αρθρώνονταν οι χώροι και οι λειτουργίες κάθε σπιτιού. Όπως η πρόσοψη έτσι και η αυλή που είναι ακριβώς τετράγωνη αποκτά εδώ μια απολύτως κανονική μνημειακή μορφή με ένα τεράστιο περιστύλιο, σε κάθε πλευρά του οποίου υπάρχουν 16 λίθινοι δωρικοί κίονες που επιστέφονται από την χαρακτηριστική δωρική ζωφόρο. Κατασκευασμένα από πωρόλιθο τα αρχιτεκτονικά μέλη καλύπτονταν από λεπτότατα κονιάματα που θα πρέπει να τα φανταστούμε να λάμπουν στο λευκό του μαρμάρου και να ποικίλλονται με ζωηρό γαλάζιο και κόκκινο.
Η αυλή που χωράει άνετα καθιστούς περισσότερο από δύο
χιλιάδες ανθρώπους λειτουργούσε όχι μόνον σαν πνεύμονας του σπιτιού, αλλά
κυρίως σαν χώρος όπου επικεντρωνόταν η πολιτική και κοινωνική ζωή του κράτους,
Στην ανατολική πλευρά του ανακτόρου υπάρχει μία μεγάλη κυκλική αίθουσα, η
λεγόμενη θόλος, στην οποία βρέθηκαν αναθηματικές επιγραφές που αναφέρουν τον
''πατρώο Ηρακλή'', τον θεό που οι Μακεδόνες βασιλιάδες τιμούσαν σαν πρόγονό
τους μαζί με τη βάση μιας κατασκευής που θα μπορούσε να είναι βωμός ή βάθρο. Οι
χώροι στην περιοχή αυτή φαίνονται στο σύνολο τους να έχουν ''ιερό'' χαρακτήρα,
εξυπηρετώντας τις αυξημένες λατρευτικές ανάγκες του βασιλιά που ήταν συγχρόνως
και αρχιερέας .
Χώροι συμποσίων, ανδρώνες, με δάπεδα στρωμένα με ψηφιδωτά από βότσαλα υπήρχαν στην ανατολική και την βόρεια πλευρά όπου δύο διάδρομοι οδηγούσαν από το περιστύλιο στον εξώστη, μια ευρύχωρη βεράντα με πανοραμική θέα στην πόλη και σε ολόκληρη τη μακεδονική λεκάνη που αποτελεί μία ακόμη καινοτομία του ανακτόρου των Αιγών.
Ιδιαίτερα επίσημο χαρακτήρα φαίνονται να έχουν οι πέντε
χώροι της νότιας πλευράς, από τους οποίους οι τρεις σχηματίζουν κλειστό σύνολο
με πρόσβαση από τον μεσαίο που δίνει την εντύπωση προθαλάμου, καθώς ανοίγεται
προς την αυλή με ένα ιδιαίτερα μνημειακό πολύθυρο με τρεις ιωνικούς αμφικίονες.
Όλοι αυτοί οι χώροι είχαν ψηφιδωτά δάπεδα, ένα από τα οποία σώζεται σε καλή
κατάσταση. Φτιαγμένο από μικροσκοπικά λευκά, μαύρα, γκρίζα, αλλά και κίτρινα
και κόκκινα βότσαλα, το ψηφιδωτό αυτό θυμίζει χαλί με ένα εντυπωσιακό λουλούδι
να ανθίζει στο κέντρο του, πλαισιωμένο από πολύπλοκα ελικωτά βλαστάρια και
λουλούδια που εγγράφονται σε έναν κύκλο. Ο πολλαπλός μαίανδρος και ο
σπειρομαίανδρος που στολίζουν την περιφέρεια του κύκλου μοιάζουν πολύ με αυτούς
που βρίσκουμε στη χρυσελεφάντινη ασπίδα του Φιλίππου Β΄. Ξανθές νεράιδες, μισές
γυναίκες-μισά λουλούδια, φυτρώνουν στις γωνίες, ποικίλλοντας με μια ευχάριστη
νότα ζωντάνιας και χάρης το σύνολο που παρά τη φαινομενική πολυπλοκότητά του
υποτάσσεται στην καθαρή γεωμετρία της αυστηρής συμμετρίας.
Γύρω από το ψηφιδωτό υπάρχει ένα πλατύ σκαλοπάτι, επάνω στο
οποίο τοποθετούνταν οι κλίνες των συνδαιτυμόνων για τα συμπόσια. Ανάλογες
κατασκευές υπήρχαν και στα υπόλοιπα δωμάτια του ανακτόρου και βεβαιώνουν ότι
όλοι χρησιμοποιούνταν σαν χώροι συμποσίων. Περισσότερο λιτές είναι οι τρεις
τεράστιες αίθουσες της δυτικής πλευράς με τα μαρμαροθετήματα. Υπολογίζεται πως
στο ανάκτορο υπήρχε χώρος συνολικά για 278 κλίνες. Ο Φίλιππος δηλαδή μπορούσε
να παραθέσει συμπόσιο σε περισσότερους από 500 καλεσμένους συγχρόνως, αριθμός
πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα.
Εξοπλισμένο με όλες τις ανέσεις της εποχής το ανάκτορο
διέθετε ένα άψογο σύστημα αποχέτευσης αλλά και ύδρευσης που έφερνε μέχρι εδώ το
δροσερό νερό από τις πηγές του βουνού. Στον όροφο που υπήρχε στην ανατολική
αλλά και στη δυτική πλευρά θα πρέπει να βρισκόταν, όπως συνήθως, τα
διαμερίσματα των γυναικών και οι κοιτώνες. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή και πολυτελής
ήταν η κορινθιακού τύπου κεράμωση των στεγών.
Συγχωνεύοντας με τρόπο εξαιρετικά εφευρετικό στοιχεία
δημόσιας και ιδιωτικής αρχιτεκτονικής ο μεγαλοφυής αρχιτέκτονας του ανακτόρου
των Αιγών καταφέρνει να δημιουργήσει ένα κτίριο μοναδικό, λιτό και λειτουργικό
και συγχρόνως απόλυτα μνημειακό και επιβλητικό, δίνοντας πραγματική μορφή και
υπόσταση στην ιδέα του δεσπόζοντος κέντρου από όπου εκπορεύεται κάθε εξουσία.
Έτσι η κατοικία του βασιλιά των Μακεδόνων, του ηγεμόνα και αρχιστράτηγου των
Πανελλήνων, το μόνο ανάκτορο της κλασικής Ελλάδας που γνωρίζουμε, όντας η έδρα
της πολιτικής εξουσίας και συγχρόνως το κέντρο της πνευματικής δημιουργίας,
γίνεται ένα αληθινό μνημείο μεγαλοπρέπειας, λειτουργικότητας και μαθηματικής
καθαρότητας, το οποίο μέσα από την απόλυτη συνέπεια της γεωμετρίας του
συνοψίζει την πεμπτουσία του ευ ζην, υλοποιώντας το πρότυπο της ιδανικής
κατοικίας και αποτελώντας το αρχέτυπο του οικοδομήματος με περιστύλιο που θα
σφραγίσει την αρχιτεκτονική της ελληνιστικής οικουμένης και θα επαναληφθεί
χιλιάδες φορές σε ολόκληρο τον ελληνιστικό κόσμο, χωρίς ωστόσο καμιά από τις
επαναλήψεις να φτάσει τη σαφήνεια, την πληρότητα και την απόλυτη καθαρότητα του
πρωτοτύπου.
Στα χρόνια των Αντιγονιδών, τον 3ο αι. π.Χ. μια νέα πτέρυγα
με περίστυλη αυλή χτίστηκε στα δυτικά του ανακτόρου για να καλύψει τις
αυξημένες ανάγκες των ενοίκων. Μετά την κατάλυση του βασιλείου από τους
Ρωμαίους το 168 π.Χ. το ανάκτορο καταστρέφεται μαζί με την πόλη των Αιγών και
δεν ξαναχτίζεται ποτέ. Ωστόσο, παρά την καταστροφή, ο χώρος φαίνεται πως κρατά
στην συνείδηση των κατοίκων κάτι από την ιερότητά του και όχι μόνον δεν καταπατείται
αλλά, όπως δείχνει ο βωμός και τα λείψανα των θυσιών των ύστερορωμαϊκών χρόνων
που βρέθηκαν στο δωμάτιο με το ψηφιδωτό, γίνεται τόπος λατρείας.
Οι Αιγές εξαφανίζονται και ξεχνιούνται ωστόσο η ανάμνηση του
βασιλικού οίκου εξακολουθεί να ζει στο βυζαντινό όνομα Παλατίτζια που
στοιχειώνει τον τόπο ως σήμερα. Ακόμη και η λατρεία συνεχίζεται στο χώρο που
στη συλλογική μνήμη καταγράφηκε σαν τόπος ιερός. Μετά τον ρωμαϊκό βωμό ήρθε η
μικρή εκκλησούλα της Αγίας Τριάδας: χτισμένη στη σκιά της αιωνόβιας βελανιδιάς
στα χρόνια της τουρκοκρατίας διαλύθηκε το 1961 για να προχωρήσει η ανασκαφή.
Στο μεταξύ το ανάκτορο έγινε νταμάρι και χτίστηκαν με τις
πέτρες του τα χωριά της περιοχής, τελευταία από όλα στη δεκαετία του είκοσι η
ίδια η Βεργίνα.
Η Στήλη των Καλινδοίων
Ανάθημα του ιερέως Αγαθάνορος στον Ασκληπιό και τον Απόλλωνα. Απλή μαρμάρινη ενεπίγραφη στήλη. Η επιγραφή αποτελεί κατάλογο ιερέων του Ασκληπιού στα Καλίνδοια.
Εξαιρετικά σημαντική
επιγραφή, από την οποία ταυτίστηκε για πρώτη φορά ο αρχαιολογικός χώρος του
Καλαμωτού με τα αρχαία Καλίνδοια.
Σύμφωνα με το κείμενο, ο ιερέας Αγαθάνωρ αφιερώνει στον θεό Απόλλωνα, την κύρια θεότητα των Καλινδοίων, τη συγκεκριμένη στήλη με τα ονόματα τριάντα συνολικά ιερέων του Ασκληπιού.
[Ἀγαθά]νωρ Ἀγάθων[ος]
[ἱερητε]ύσας <ας>Ἀσκληπιῶι,
[Ἀπόλλ]ωνι ἀνέθηκεν.
[Οἳδε]ἱερεῖς ἐγένοντο
5 [ἀφ'ο]ὗ βασιλεύς Ἀλέξαν-
δρος ἔδωκε Μακεδόσι
Καλίνδοια καὶ τὰ χωρία
τὰ περὶ Καλίνδοια Θαμίσ-
κιαν, Καμακαίαν, Τριπο-
10 ᾶτιν: Σίβρας Ἡροδώρου,
Τρωΐλος Ἀντιγόνου,
Καλλίας Ἀπολλωνίου,
Ἱκκότας Γύρτου,
Ἡγήσιππος Νικοξένου,
15 Λυκοῦργος Νικάνορος,
Ἀγαθάνωρ Ἀγάθωνο[ς],
Μενέλαος Μενάνδ[ρου],
Ἀντίγονος Μενάνδρ[ου],
Ἀντιμένων Μενάνδρ[ου],
20 Κράτιππος Εὐρυτίο[υ],
Γῦλις Εὐ(ρ)υτίου,
Κανούν Ἀσσα[_]μίκου,
Κερτίμμας Κρίθωνο[ς],
Φιλώτας Λεων[ίδου],
25 Πτολέμμας Μ[_ _ _ _ _],
Μύας Φιλίς[κου],
Ἁμερίας Κυδ[ία],
Πάσων Σκύθ[ου],
Φίλαργος Μενά[νδρου],
30 Γυδίας Κρίθων[ος],
Φιλόξενος Ε[_ _ _ _ _],
Περδίκκας Ἀμμα[δίσκου],
Νικάνωρ Νικά[νορος],
Νικάνωρ Σώς[ο]υ,
35 Fαδδῦς Ἀστίων[ος],
Ἀντιφάνης Σώς[_ _ _ _],
Παρμενίων Ἀλ[_ _ _]
Γλαυκίας Δαβρ[εία],
Ἅρπαλος Φα[_ _ _ _].
Στοιχεία εκθέματος
Χρονολόγηση:Ελληνιστική περίοδος, 334-304π.Χ
Τόπος Εύρεσης: Καλίνδοια
Διαστάσεις:
πλάτος: 0,37 μ., ύψος: 1,38 μ.
Υλικό:Μάρμαρο
Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης
Η χρυσή λάρνακα που λίγο υπολείπεται σε μέγεθος από εκείνη του Φιλίππου περιείχε το χρυσό διάδημα και τα καμένα οστά μιας νεαρής γυναίκας 22-23 χρονών, προφανώς συζύγου του νεκρού βασιλιά. Αφού, όπως δείχνει η μελέτη της κατασκευαστικής δομής του τάφου, ο προθάλαμος ολοκληρώθηκε μαζί με το θάλαμο και αφού το μνημείο έκλεισε και δεν ξανάνοιξε ποτέ, είναι προφανές ότι και οι δύο νεκροί θάφτηκαν μαζί. Αυτό αποκλείει την ταύτιση της νεκρής του προθαλάμου με την τελευταία σύζυγο του Φιλίππου Β΄ την ανιψιά του Αττάλου, την Κλεοπάτρα που θα πρέπει να σκοτώθηκε κάπως αργότερα, μετά την εκτέλεση του ισχυρού συγγενή της.
Απομένει η Μήδα, η θυγατέρα του βασιλιά των Γετών Κοθήλα, η
Θράκισσα πριγκίπισσα που ο Φίλιππος παντρεύτηκε, όταν γύριζε από την εκστρατεία
στη Σκυθία, το 339 π.Χ. και την ώρα του θανάτου της θα ήταν 20-25 χρόνων.
Υπακούοντας στο έθιμο της φυλής της που, όπως καταγράφει ο Ηρόδοτος, όριζε οι
γυναίκες των επιφανών να συνοδεύουν τους συζύγους τους στον θάνατο, η νεαρή
ξένη φαίνεται πως αυτοκτόνησε, όταν δολοφονήθηκε ο βασιλιάς. Ακολουθώντας τον
άντρα και κύριό της στις φλόγες της νεκρικής πυράς και στον τάφο, συντρόφισσα
για πάντα της κλίνης του βασιλιά στον Άδη, έγινε για τους Μακεδόνες, που
οπωσδήποτε δεν ήταν εξοικειωμένοι με τέτοια δείγματα αφοσίωσης, μια νέα
Άλκηστη, πρότυπο συζυγικής αρετής και πίστης.
Αυτός φαίνεται να είναι ο λόγος που ο Αλέξανδρος, ο νέος βασιλιάς, την τίμησε τόσο πολύ, δίνοντάς της στο ταξίδι χωρίς γυρισμό δώρα αμύθητης αξίας.
Συντάκτης
Αγγελική Κοτταρίδη
Ο νεαρός σάτυρος οδηγεί παίζοντας το σουραύλι του το θεϊκό ζευγάρι του Διονύσου με τη σύντροφό του
Τοποθετημένη στο θάλαμο του τάφου μπροστά από το λίθινο
βάθρο με την τεφροδόχο η κλίνη αυτή έμοιαζε αρκετά με εκείνες του Φιλίππου,
μολονότι η διακόσμησή της που περιοριζόταν στην εμπρός πλευρά ήταν λιγότερο
πλούσια.
Ανάγλυφο γενειοφόρου με ανατολίτικη φορεσιά
Στις βαθιές ζωφόρους δεν υπάρχουν πολυπρόσωπες παραστάσεις
αλλά το τυπικό θέμα του διασπαραγμού με γρύπες και άλλα αγρίμια που δεν
διατηρούνται σε καλή κατάσταση με συνέπεια να μην είναι δυνατή η ανάπλασή τους.
Μια καινοτομία είναι η παρουσία ανάμεσα στις έλικες των επικράνων ανάγλυφων
γενειοφόρων μορφών με την ανατολίτικη φορεσιά και τον φρυγικό σκούφο, που ίσως
ταυτίζονται με τον θεό Σαβάζιο, μια θρακική παραλλαγή του Διόνυσου.
Ανάγλυφες μορφές γενειοφόρων διακοσμούσαν τα επίκρανα
Ωστόσο το πιο σημαντικό στοιχείο είναι η παράσταση που
αναπτυσσόταν στην στενή ζωφόρο στην επάνω τραβέρσα της κλίνης. Εδώ σε ένα
εξαιρετικά κομψό ελεφαντοστέϊνο ανάγλυφο, ένα αληθινό μικροσκοπικό αριστούργημα
στο οποίο αποτυπώνεται με μοναδικό τρόπο όλη η αβρότητα και η εκλέπτυνση της
τέχνης των πρώιμων ελληνιστικών χρόνων, εμφανίζεται χαμογελαστός και
χρυσοστεφανωμένος ο Διόνυσος, γενειοφόρος, με τη δάδα στο ένα χέρι,
αγκαλιάζοντας τρυφερά τη γοητευτική συντρόφισσά του από τον ώμο με το άλλο, να
προχωρεί στο γλέντι. Ένας νεαρός σάτυρος οδηγεί το θεϊκό ζευγάρι παίζοντας το
σουραύλι του, ενώ σάτυροι και μαινάδες στροβιλίζονται εκστατικοί σε έναν τόπο
ιερό που τον ορίζουν χορηγικοί τρίποδες.
Το ελεφαντοστέινο ανάγλυφο του νεαρού σατύρου
Δυστυχώς οι περισσότερες μορφές χάθηκαν και αυτές που σώζονται είναι πολύ διαβρωμένες ωστόσο στο σύμπλεγμα του Διόνυσου που σαν από θαύμα μας σώθηκε σε εξαιρετική κατάσταση μπορούμε να αναγνωρίσουμε την απαράμιλλη ποιότητα και την εκπληκτική ακρίβεια της επεξεργασίας. Χαρακτηριστικό της προσοχής που δόθηκε και στην τελευταία λεπτομέρεια, αλλά και του επιπέδου τελειότητας στο οποίο είχε φτάσει η τεχνική της επεξεργασίας του ελεφαντόδοντου στα χρόνια αυτά είναι το γεγονός ότι ο λιλιπούτειος αυλός που έχει πάχος μόλις ένα χιλιοστό ήταν διάτρητος.
Ο χρυσοστεφανωμένος Διόνυσος αγκαλιάζει τη σύντροφό του προχωρώντας προς το γλέντι.
Χρονολόγηση: 310 π.Χ.
Τόπος Εύρεσης: τάφος του Αλεξάνδρου Δ', Αιγές
© Υπουργείο Πολιτισμού
Wie es anfing - Thales, Heraklit, Platon, Aristoteles Hellenismus und Weltbürgertum - Epikur, die Stoa und Plotin Moral u...
