Φιλαρμονική Εταιρεία Κερκύρας - Μακεδονία Ξακουστή

 

 Φιλαρμονική Εταιρεία Κερκύρας (Παλαιά)

Μακεδονία Ξακουστή

Διασκευή: ΙΠ. Αθανασιάδης

Στρατιωτική Παρέλαση στη Θεσσαλονίκη

28η Οκτωβρίου 2023

Επικεφαλής: Αρχιμουσικός Σπύρος Προσωπάρης

Λήψη: Θεόδωρος Λάκης

 ©

Φιλαρμονική Εταιρεία Κερκύρας Παλαιά ΦΕΚ - FEK Philharmonic Society of Corfu

Φιλαρμονική Εταιρεία Κερκύρας:Παρέλαση στην Θεσσαλονίκη

 

Φιλαρμονική Εταιρεία Κερκύρας (Παλαιά)

Ε. Μαυρομμάτης, Δ. Βισβάρδης - Παρέλαση στη Θεσσαλονίκη (Επιλογή Εμβατηρίων)

Στρατιωτική Παρέλαση στη Θεσσαλονίκη

28η Οκτωβρίου 2023

Επικεφαλής: Αρχιμουσικός Σπύρος Προσωπάρης

Λήψη: Θεόδωρος Λάκης 

Η στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στην Θεσσαλονίκη

Έναρξη

Η στιγμή της απογείωσης των ελικοπτέρων chinook και apache 

Το θρυλικό Spitfire &ένα F-16 πετούν σε ζεύγος πάνω από τη Θεσσαλονίκη  

Τα άρματα μάχης τύπου Leopard 1 και 2  

Τα ελικόπτερα chinook και apache

Η επίδειξη του μαχητικού αεροσκάφους F-16 της ομάδας ΖΕΥΣ

«Μόνο οι ελεύθερες ψυχές κρατάνε ελεύθερες πατρίδες» – Το μήνυμα του πιλότου του F-16

 

Η διέλευση των Rafale

Ο χαιρετισμός του υποστράτηγου Αριστείδη Ηλιόπουλου στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας 

Παρέλαση 28ης Οκτωβρίου

Θεσσαλονίκη 1974 - Στρατιωτική παρέλαση 26ης Οκτωβρίου

 

Περιγραφή:

Βρισκόμαστε στη Θεσσαλονίκη την πρωτεύουσα της Μακεδονίας στην Ελλάδα.

Είναι 26 Οκτωβρίου 1974, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Δημητρίου, πολιούχου της πόλης, αλλά και ημέρα που εορτάζεται η απελευθέρωσή της κατά τον Α’ Βαλκανικό πόλεμο.

Ο κινηματογραφιστής βρίσκεται στην Εγνατία οδό και καταγράφει εικόνες από την Στρατιωτική παρέλαση, την οποία παρακολουθεί πλήθος κόσμου, συγκεντρωμένου και στις δύο πλευρές του δρόμου.

Πρώτα περνά παιανίζοντας η Φιλαρμονική του Στρατού, ενώ ακολουθούν επιζήσαντες Μακεδονομάχοι, με τα λάβαρα τους.

Στη συνέχεια παρελαύνουν οι δικυκλιστές της Στρατιωτικής Αστυνομίας.

Σειρά παίρνουν τα ερπυστριοφόρα άρματα μάχης (τανκς) και βλέπουμε μέρος της Πλατείας Αριστοτέλους. Ακολουθούν τα οχήματα μεταφοράς προσωπικού, ενώ την παρέλαση συνεχίζει η είσοδος των οχημάτων του Πυροβολικού φέροντας από μικρούς πυραύλους μέχρι πυροβόλα μεγάλου διαμετρήματος και αντιαεροπορικούς πυραύλους.

Η κάμερα γυρίζει στον ουρανό και καταγράφει τη συμμετοχή της Αεροπορίας στην παρέλαση, όπου περνούν σε σχηματισμούς τα πρώτα Ελληνικά F-4E Phantom, που παρελήφθησαν από την Ελλάδα την ίδια χρονιά.  

 

Aylon Film Archives

Ακρόπολη Αθηνών - Acropolis of Athens

 

Στο βραχώδη λόφο της Ακρόπολης, που δεσπόζει στο κέντρο της σύγχρονης Αθήνας, βρισκόταν το σπουδαιότερο και μεγαλοπρεπέστερο ιερό της αρχαίας πόλης, αφιερωμένο, κατά κύριο λόγο, στην προστάτιδα θεά της, την Αθηνά. Με τον ιερό αυτό χώρο σχετίζονται οι σημαντικότεροι μύθοι της αρχαίας Αθήνας, οι μεγάλες θρησκευτικές εορτές, οι παλαιότερες λατρείες της πόλης αλλά και ορισμένα από τα καθοριστικά για την ιστορία της γεγονότα. Τα μνημεία της Ακρόπολης, αρμονικά συνδυασμένα με το φυσικό περιβάλλον, αποτελούν μοναδικά αριστουργήματα της αρχαίας αρχιτεκτονικής, που εκφράζουν πρωτοποριακούς συσχετισμούς ρυθμών και τάσεων της κλασικής τέχνης και επηρέασαν την πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία για πολλούς αιώνες αργότερα. Η Ακρόπολη του 5ου αι. π.Χ. αποδίδει με τον τελειότερο τρόπο το μεγαλείο, τη δύναμη και τον πλούτο της Αθήνας στην εποχή της μεγαλύτερης ακμής της, το ''χρυσό αιώνα'' του Περικλή.

 

Ο λόφος επιλέχθηκε ήδη από τα νεολιθικά χρόνια (4000/3500-3000 π.Χ.) ως τόπος εγκατάστασης των κατοίκων της περιοχής. Κατάλοιπα εγκατάστασης της Πρώιμης και Μέσης Εποχής του Χαλκού εντοπίσθηκαν στην περιοχή του Ερεχθείου. Κατά το 13ο αι. π.Χ., ο βράχος τειχίσθηκε και αποτέλεσε την έδρα του τοπικού ηγεμόνα. Τμήματα αυτού του τείχους, που αναφέρεται συνήθως ως ''κυκλώπειο'', σώζονται αποσπασματικά ανάμεσα στα μεταγενέστερα μνημεία και η πορεία του μπορεί να αποκατασταθεί με σχετική ακρίβεια. Τον 8ο αι. π.Χ. η Ακρόπολη απέκτησε για πρώτη φορά τον αποκλειστικά ιερό της χαρακτήρα με την καθιέρωση της λατρείας της Αθηνάς Πολιάδος. Η θεά είχε το δικό της ναό, στη βορειοανατολική πλευρά του λόφου. Στα μέσα του 6ου αι. π.Χ., την εποχή που τύραννος της Αθήνας ήταν ο Πεισίστρατος, το ιερό απέκτησε μεγάλη αίγλη. Καθιερώθηκαν τα Παναθήναια, η μεγαλύτερη γιορτή των Αθηναίων προς τιμή της θεάς και ιδρύθηκαν τα πρώτα μνημειακά κτήρια και οι ναοί για τη λατρεία της, μεταξύ των οποίων, ο λεγόμενος ''Αρχαίος ναός'' και ο Εκατόμπεδος, πρόδρομος του Παρθενώνα. Τότε κατασκευάσθηκε το ιερό της Βραυρωνίας Αρτέμιδος και έγινε η πρώτη προσπάθεια για τη διαμόρφωση μνημειακού προπύλου του χώρου. Οι πιστοί αφιέρωναν στο ιερό πολυάριθμα και πλούσια αναθήματα, όπως ήταν οι μαρμάρινες κόρες και οι ιππείς, τα χάλκινα και πήλινα αγαλμάτια και τα αγγεία, πολλά από τα οποία συνοδεύονταν από επιγραφές, που βεβαιώνουν τη σημασία που είχε η λατρεία της Αθηνάς κατά την αρχαϊκή περίοδο. Μετά τη νίκη εναντίον των Περσών στο Μαραθώνα, το 490 π.Χ., οι Αθηναίοι επιχείρησαν να κτίσουν ένα πολύ μεγαλύτερο ναό στη θέση του Παρθενώνα, γνωστό ως Προπαρθενώνα. Αυτός ο ναός δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, γιατί το 480 π.Χ., οι Πέρσες εισέβαλαν στην Αττική, λεηλάτησαν την Ακρόπολη και πυρπόλησαν τα μνημεία. Μετά την αποχώρηση των εχθρών, οι Αθηναίοι ενταφίασαν το γλυπτό διάκοσμο των κατεστραμμένων ναών καθώς και όσα αναθήματα είχαν διασωθεί, γεμίζοντας τις φυσικές κοιλότητες του εδάφους και διαμορφώνοντας με αυτό τον τρόπο τεχνητά άνδηρα στο χώρο του ιερού. Η Ακρόπολη οχυρώθηκε με νέο τείχος, αρχικά από το Θεμιστοκλή (στη βόρεια πλευρά) και στη συνέχεια από τον Κίμωνα (στη νότια πλευρά). Μάλιστα, στο βόρειο τμήμα του τείχους ενσωματώθηκαν αρχιτεκτονικά μέλη των κατεστραμμένων ναών, που φαίνονται μέχρι σήμερα από την αρχαία Αγορά και από τη βόρεια πλευρά της πόλης.

 

Στα μέσα του 5ου αι. π.Χ., την εποχή που μεταφέρθηκε στην Ακρόπολη η έδρα της Αθηναϊκής Συμμαχίας και η Αθήνα ήταν το σημαντικότερο κέντρο του πνευματικού κόσμου, τέθηκε σε εφαρμογή, με πρωτοβουλία του Περικλή, ένα μεγαλεπίβολο οικοδομικό πρόγραμμα που διήρκεσε όλο το β΄ μισό του 5ου αι. π.Χ. Για την εκτέλεσή του εργάσθηκαν πολλοί άνθρωποι, Αθηναίοι και ξένοι, ελεύθεροι και δούλοι, με ημερομίσθιο μία δραχμή. Τότε οικοδομήθηκαν, με την επίβλεψη των ικανότερων καλλιτεχνών, αρχιτεκτόνων και γλυπτών, τα σημαντικότερα μνημεία που βλέπει σήμερα ο επισκέπτης: ο Παρθενώνας, τα Προπύλαια, το Ερέχθειο και ο ναός της Αθηνάς Νίκης. Οι ναοί στη βόρεια πλευρά και στο κέντρο του βράχου στέγαζαν κυρίως τις αρχαιότερες λατρείες των Αθηναίων και τις λατρείες των Ολυμπίων θεών, ενώ η Αθηνά λατρευόταν πια με όλες τις ιδιότητές της που σχετίζονταν με την πόλη, ως Πολιάς, προστάτιδα της πόλης, ως Παρθένος, Παλλάς, Πρόμαχος, θεά του πολέμου, Εργάνη, θεά της χειρωνακτικής εργασίας, και ως Νίκη. Μετά το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, το 404 π.Χ., και έως τον 1ο αι. π.Χ., πάνω στον ιερό βράχο της Ακρόπολης δεν οικοδομήθηκαν άλλα σημαντικά μνημεία. Το 27 π.Χ., στα ανατολικά του Παρθενώνα κτίσθηκε μικρός ναός αφιερωμένος στο Ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο και στη Ρώμη. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ κατά τη ρωμαϊκή περίοδο σε άλλα ελληνικά ιερά έγιναν σοβαρές λεηλασίες και καταστροφές, η Ακρόπολη διατήρησε την παλαιά της αίγλη και εξακολούθησε να συγκεντρώνει τα πλούσια αφιερώματα των πιστών. Η τελευταία επέμβαση στο χώρο έγινε μετά την επιδρομή των Ερούλων τον 3ο αι. μ.Χ., οπότε κατασκευάσθηκε οχυρωματικό τείχος με δύο πύλες στη δυτική πλευρά, από τις οποίες η μία, η δυτική, σώζεται μέχρι σήμερα και είναι γνωστή με το όνομα Beule, από το όνομα του Γάλλου αρχαιολόγου που έκανε έρευνες στο χώρο το 19ο αιώνα.

 

Στους επόμενους αιώνες τα μνημεία της Ακρόπολης υπέστησαν σοβαρές βλάβες από φυσικά αίτια ή από ανθρώπινες επεμβάσεις. Με την επικράτηση του χριστιανισμού και ιδιαίτερα από τον 6ο αι. μ.Χ., τα μνημεία μετατράπηκαν σε χριστιανικές εκκλησίες. Ο Παρθενώνας αφιερώθηκε στην Παρθένο Μαρία, που στη συνέχεια ονομάσθηκε Παναγιά η Αθηνιώτισσα, ενώ στα τέλη του 11ου αιώνα αποτέλεσε τη μητρόπολη της Αθήνας. Το Ερέχθειο είχε μετατραπεί σε ναό του Σωτήρος ή της Θεοτόκου, ο ναός της Αθηνάς Νίκης σε εκκλησάκι και τα Προπύλαια σε επισκοπική κατοικία. Ο βράχος της Ακρόπολης αποτελούσε το φρούριο της πόλης. Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας (1204-1456), τα Προπύλαια μετατράπηκαν σε ανάκτορο των Φράγκων ηγεμόνων, ενώ στην Τουρκοκρατία (1456-1833) η Ακρόπολη και πάλι έγινε το φρούριο της πόλης, όπου κατοικούσε ο Τούρκος φρούραρχος. Το 1687, κατά τη διάρκεια του Β΄ Ενετοτουρκικού πολέμου, ο λόφος πολιορκήθηκε από τον Φ. Μοροζίνι και στις 26 Σεπτεμβρίου 1687, μία βόμβα των Ενετών ανατίναξε τον Παρθενώνα που είχε μετατραπεί σε πυριτιδαποθήκη. Η επόμενη σοβαρή καταστροφή στα μνημεία σημειώθηκε μεταξύ των ετών 1801-1802, με τη διαρπαγή του γλυπτού διάκοσμου του Παρθενώνα από το λόρδο Έλγιν και την αφαίρεση γλυπτών από το ναό της Αθηνάς Νίκης και το Ερέχθειο. Η Ακρόπολη πέρασε οριστικά στην κυριαρχία των Ελλήνων το 1822 και πρώτος φρούραρχός της ορίσθηκε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος.

 

Μετά την απελευθέρωση, τα μνημεία της Ακρόπολης τέθηκαν υπό τη μέριμνα του νέου ελληνικού κράτους. Οι πρώτες ανασκαφές στο βράχο έγιναν ανάμεσα στα έτη 1835 και 1837. Η μεγάλη συστηματική ανασκαφή της Ακρόπολης διεξήχθη το διάστημα 1885-1890 από τον Παναγιώτη Καββαδία, ενώ στις αρχές του 20ού αιώνα έγιναν οι πρώτες εκτεταμένες αναστηλωτικές εργασίες από τον Ν. Μπαλάνο. Το 1975 συστάθηκε η Επιτροπή Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως που έχει ως στόχο τη μελέτη και τη διεξαγωγή μεγάλης κλίμακας στερεωτικών και αναστηλωτικών έργων, που συνεχίζονται μέχρι σήμερα σε συνεργασία με την Υπηρεσία Αναστήλωσης Μνημείων Ακροπόλεως και την Α΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων του Υπουργείου Πολιτισμού.

 

Συντάκτης

Ιωάννα Βενιέρη, αρχαιολόγος

The greatest and finest sanctuary of ancient Athens, dedicated primarily to its patron, the goddess Athena, dominates the centre of the modern city from the rocky crag known as the Acropolis. The most celebrated myths of ancient Athens, its greatest religious festivals, earliest cults and several decisive events in the city's history are all connected to this sacred precinct. The monuments of the Acropolis stand in harmony with their natural setting. These unique masterpieces of ancient architecture combine different orders and styles of Classical art in a most innovative manner and have influenced art and culture for many centuries. The Acropolis of the fifth century BC is the most accurate reflection of the splendour, power and wealth of Athens at its greatest peak, the golden age of Perikles.

 

Pottery sherds of the Neolithic period (4000/3500-3000 BC) and, from near the Erechtheion, of the Early and Middle Bronze Age, show that the hill was inhabited from a very early period. A fortification wall was built around it in the thirteenth century BC and the citadel became the centre of a Mycenaean kingdom. This early fortification is partially preserved among the later monuments and its history can be traced fairly accurately. The Acropolis became a sacred precinct in the eighth century BC with the establishment of the cult of Athena Polias, whose temple stood at the northeast side of the hill. The sanctuary flourished under Peisistratos in the mid-sixth century BC, when the Panathinaia, the city's greatest religious festival, was established and the first monumental buildings of the Acropolis erected, among them the so-called “Old temple” and the Hekatompedos, the predecessor of the Parthenon, both dedicated to Athena. The shrine of Artemis Brauronia and the first monumental propylon also date to this period. Numerous opulent votive offerings, such as marble korai and horsemen, bronze and terracotta statuettes, were dedicated to the sanctuary. Several of these bear inscriptions that show the great importance of Athena's cult in the Archaic period. After the Athenians defeated the Persians at Marathon, in 490 BC, they began building a very large temple, the so-called Pre-Parthenon. This temple was still unfinished when the Persians invaded Attica in 480 BC, pillaged the Acropolis and set fire to its monuments. The Athenians buried the surviving sculptures and votive offerings inside natural cavities of the sacred rock, thus forming artificial terraces, and fortified the Acropolis with two new walls, the wall of Themistokles along the northern side and that of Kimon on the south. Several architectural elements of the ruined temples were incorporated in the northern wall and are still visible today.

 

In the mid-fifth century BC, when the Acropolis became the seat of the Athenian League and Athens was the greatest cultural centre of its time, Perikles initiated an ambitious building project which lasted the entire second half of the fifth century BC. Athenians and foreigners alike worked on this project, receiving a salary of one drachma a day. The most important buildings visible on the Acropolis today - that is, the Parthenon, the Propylaia, the Erechtheion and the temple of Athena Nike, were erected during this period under the supervision of the greatest architects, sculptors and artists of their time. The temples on the north side of the Acropolis housed primarily the earlier Athenian cults and those of the Olympian gods, while the southern part of the Acropolis was dedicated to the cult of Athena in her many qualities: as Polias (patron of the city), Parthenos, Pallas, Promachos (goddess of war), Ergane (goddess of manual labour) and Nike (Victory). After the end of the Peloponnesian war in 404 BC and until the first century BC no other important buildings were erected on the Acropolis. In 27 BC a small temple dedicated to Augustus and Rome was built east of the Parthenon. In Roman times, although other Greek sanctuaries were pillaged and damaged, the Acropolis retained its prestige and continued to attract the opulent votive offerings of the faithful. After the invasion of the Herulians in the third century AD, a new fortification wall was built, with two gates on the west side. One of these, the so-called Beul? Gate, named after the nineteenth century French archaeologist who investigated it, is preserved to this day.

 

In subsequent centuries the monuments of the Acropolis suffered from both natural causes and human intervention. After the establishment of Christianity and especially in the sixth century AD the temples were converted into Christian churches. The Parthenon was dedicated to Parthenos Maria (the Virgin Mary), was later re-named Panagia Athiniotissa (Virgin of Athens) and served as the city's cathedral in the eleventh century. The Erechtheion was dedicated to the Sotiras (Saviour) or the Panagia, the temple of Athena Nike became a chapel and the Propylaia an episcopal residence. The Acropolis became the fortress of the medieval city. Under Frankish occupation (1204-1456) the Propylaia were converted into a residence for the Frankish ruler and in the Ottoman period (1456-1833) into the Turkish garrison headquarters. The Venetians under F. Morozini besieged the Acropolis in 1687 and on September 26th bombarded and destroyed the Parthenon, which then served as a munitions store. Lord Elgin caused further serious damage in 1801-1802 by looting the sculptural decoration of the Parthenon, the temple of Athena Nike and the Erechtheion. The Acropolis was handed over to the Greeks in 1822, during the Greek War of Independence, and Odysseas Androutsos became its first Greek garrison commander.

 

After the liberation of Greece, the monuments of the Acropolis came under the care of the newly founded Greek state. Limited investigation took place in 1835 and 1837, while in 1885-1890 the site was systematically excavated under P. Kavvadias. In the early twentieth century N. Balanos headed the first large-scale restoration project. A Committee for the Conservation of the Monuments on the Acropolis was created in 1975 with the aim to plan and undertake large-scale conservation and restoration on the Acropolis. The project, conducted by the Service of Restoration of the Monuments of the Acropolis in collaboration with the First Ephorate of Prehistoric and Classical Antiquities, is still in progress.

 

Author

Ioanna Venieri, archaeologist

Το Έπος του '40 μέσα από πίνακες ζωγραφικής

 

Γυναίκες Ηπειρώτισσες 

Διαταγή εξετελέσθη...

Στη μάχη

Πορεία στη χιονοθύελλα

Στην χιονισμένη Αλβανία

Μέχρις εσχάτων

Υπέρ πάντων Αγών

Είσοδος του ελληνικού στρατού στην Κορυτσά

Κουβαλώντας βλήματα στα αδιάβατα...

Προέλασις 

Με τέτοιο λαμπρό στρατό

ΑΕΡΑΑΑ!!

Χαιρετισμός προς το μέτωπο

Πυροβολικό στο ποτάμι

Modern Historians about Macedonia – Katja Mueller

 

Quote:

If the Ptolemies did not found cities in Egypt the way the Seleukids did in Asia and Asia Minor, they did settle tens of thousands of Greco-Macedonians and other settlers.

page 3

Quote:

Mainly it was Greek Macedonians who were settled.

page 3

Quote:

An important feature of Ptolemaic history and historiography has been the dichotomy  between Greek and Egyptian cultures.

Modern scholarship has intimately linked Hellenistic colonization with the Greek side, with Greek culture. We might then expect new settlements to reflect this greekness. The city of Alexandria provides a good example. It was a settlement with a Greek-Macedonian origin.

Its founder, Alexander the Great, was a Greek-speaking Macedonian, its second founder Ptolemy I, a Greek Macedonian general; its architects Deinokrates and Sostratos of Knidos were both Greeks.

The city’s grid plan was Greek Hippodamian. Ptolemaic colonization which followed might thus be viewed as a Greek phenomenon owning its origin and structure to Greek town planning.

page 106

 

Settlementsof the Ptolemies:City Foundations and New Settlement in the Hellenistic World, Katja Mueller (2006)

Modern Historians about Macedonia – Peter Tsouras

 

Quote:

Alexander III was born on 20 July 356 B.C as heir of the Argead dynasty of the kingdom of Macedonia in northeastern Greece. His father, Philip II, was probably the most remarkable Greek military and political figure between Pericles and Alexander himself.

Alexander: Invincible King of Macedonia by Peter G. Tsouras, page 3

Quote:

Philip transformed Macedonia from a minor and constantly beleaguered state into the mistress of Hellas and created the magnificent weapon of war – the Macedonian army.

Alexander:Invincible King of Macedonia by Peter G. Tsouras, page 3

 

Quote:

The macedonians were Greek in language and blood but did not share the city-state culture of the southern greeks who were quick to lump their cruder kinsmen with barbarians.

“Alexander:Invincible King of Macedonia” by Peter G Tsouras, page 3

Quote:

Alexander’s royal ancestors hosted the artistic genious of Greece.

Alexander:Invincible King of Macedonia By Peter G. Tsouras, page 4

Quote:

Younger than he,her beauty was already apparent and intoxicating. She was not the typical Greek woman whose glory was never to be spoken of. Red-haired and fiery by nature, she was a woman for whom power was an all-consuming pursuit

Alexander:Invincible King of Macedonia by Peter G. Tsouras,page 19

 

Alexander:Invincible King of Macedonia (Military Profiles) 

Publisher‏:University of Nebraska Press (1 May 2004)

Alexander the Great and His Time - Agnes Savill

 

Quote:

Looking round in vain, for a strong Greek leader, he believed that the suitable man was Philip, king of Macedonia, who combined the high qualities of both warrior and statesman.

“Alexander the Great and His Time” By Agnes Savill, page 4

 

Quote:

With Philip as Head, the Greek cities became united under a treaty known as the League of Corinth. Only Sparta stood out for independence;

“Alexander the Great and His Time” By Agnes Savill,page 5

Dr Mikhail A. Vedeškin:The Macedonians were a Greek People

 

Mikhail A.Vedeškin,Ph.D.

Institute of World History, Russian Academy of Sciences 

Modern Historians about Macedonia – Henri Daniel-Rops

 

“Alexander was Greek,profoundly Greek,product of the greater Greece that he envisaged”

“Sacred History” by Henri Daniel-Rops,page 336

Longmans,1949 

“Occupation -The policies and practices of Military Conquerors” by Eric Carlton

 

Quote:

The literary evidence for these early years is sparse, but what there is seems to accord with archaeological opinion that the Macedonian tribes ousted the indigenous peoples of the area and established themselves at Aegae near the Thermaic Gulf where they coalesced into an identifiable nation. Scholarship has long been divided on the question of whether these people were really Greeks-certainly the Greeks at the time were reluctant to give them status as true Hellenes.

 The Macedonian language has not survived in any extant text, but their personal and place names, and the names of their gods strongly suggest a Greek dialect. Scholars are now more or less agreed that they were one group of many Dorian tribes that had made their way into Greece from the Balkans in successive waves probably from as early as the eleventh century BC.

Occupation:The Policies and Practices of Military Conquerors,page 54- 55

Book by Eric Carlton,Routledge,1992