Στην ευρύτερη περιοχή της αρχαίας Μίεζας εντάσσεται και ο αρχαιολογικός χώρος
του Νυμφαίου που βρίσκεται στη θέση Ισβόρια, πάνω στο δρόμο που οδηγεί από το
χωριό Κοπανός προς την επαρχία της Νάουσας του Νομού Ημαθίας. Πρόκειται για ένα
φυσικό τοπίο που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη με την ομορφιά του. Ο χώρος αυτός
έχει ταυτιστεί με τη Σχολή του Αριστοτέλους. Εδώ, ο μελλοντικός βασιλιάς της Μακεδονίας μαζί με έναν εκλεκτό κύκλο μαθητών
από γόνους ευγενών μακεδονικών οικογενειών μυήθηκε στη φιλοσοφία και στην
ποίηση, στα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες. Ο Μέγας Αλέξανδρος παρέμεινε
στη Σχολή μέχρι το 340 π.Χ., οπότε επέστρεψε στην Πέλλα για να ασκήσει
καθήκοντα αντιβασιλέα, κατά την απουσία του πατέρα του.
Η επίδραση της αριστοτελικής σκέψης στη διαμόρφωση της
προσωπικότητας του νεαρού διαδόχου, αλλά και στη φιλοσοφία ζωής που είχε ο
μετέπειτα κοσμοκράτορας για την ηθική και την πολιτική, γνωρίζουμε πως στάθηκε
καθοριστική. Παρά το σύντομο χρονικό διάστημα λειτουργίας της Σχολής, τρία
μόλις χρόνια, η συνύπαρξη στο χώρο αυτό του Αριστοτέλη, μιας από τις
μεγαλύτερες σε παγκόσμιο επίπεδο πνευματικές φυσιογνωμίες, και του Αλέξανδρου,
της γοητευτικότερης ίσως προσωπικότητας του αρχαίου κόσμου, αναδεικνύει τη
Σχολή Αριστοτέλους ως ένα ιστορικό τόπο με παγκόσμια ακτινοβολία.
Οι αρχαίοι συγγραφείς Πλούταρχος (Αλέξ. 7) και Πλίνιος (Nat.
Hist. XXXI,30) αναφέρονται στα κείμενα τους στη Σχολή του μεγάλου φιλοσόφου,
που προσκλήθηκε από το Φίλιππο Β΄ να αναλάβει την αγωγή του δεκατριάχρονου τότε
γιου του, Αλέξανδρου (343/2 π.Χ.).
Ο Πλούταρχος, περιγράφοντας στο Βίο του Αλεξάνδρου το χώρο
που επιλέχτηκε για την ίδρυση της βασιλικής Σχολής, αναφέρει το ''περί Μίεζαν
Νυμφαίο'', δηλαδή το Νυμφαίο κοντά στη Μίεζα, με τους υπόσκιους περιπάτους και
τις λίθινες έδρες, που σώζονταν ακόμη στην εποχή του και επισημαίνει μάλιστα
ότι επιδεικνυόταν ως αξιοθέατο.
Ο χώρος είχε γίνει γνωστός στην έρευνα από το Γάλλο
περιηγητή Delacoulonce στα μέσα του 19ου
αι. αλλά το 1965 καθαρίστηκε για πρώτη φορά από τη βλάστηση και ένα τμήμα του ανασκάφτηκε
τα επόμενα χρόνια από το Φώτη Πέτσα, ο οποίος, συνδυάζοντας εύστοχα τις γραπτές
πηγές, τις τοπογραφικές παρατηρήσεις και τα ανασκαφικά δεδομένα, ταύτισε τη
θέση με τη Σχολή του Αριστοτέλους.
Συντάκτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου