Μπλόκο Εφετείου στους Σκοπιανούς – Ιστορική εξέλιξη (και) για τη Συμφωνία των Πρεσπών

 

Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο ακύρωσε το έκτρωμα του ειρηνοδίκη Φλώρινας, που επέτρεπε να διδάσκεται η σλαβική διάλεκτος ως «μακεδονική» γλώσσα.

 

Τέλος στη ΜΚΟ που ήθελε να επιβάλει στην Ελλάδα τα σκοπιανικά ως δήθεν «μακεδονικά» βάζει η απόφαση του μονομελούς Εφετείου Δυτικής Μακεδονίας, έπειτα από αγώνα δύο ετών.

 

Το συγκεκριμένο σωματείο, που εμφανίστηκε ξαφνικά στη Φλώρινα ως δήθεν «Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα», για να προωθήσει κάτι που το ίδιο αποκαλεί αυτοβούλως ως «μακεδονικά», οδηγείται πλέον σε λουκέτο.

 

Η κακή αρχή έγινε με μια ακατανόητη απόφαση του Ειρηνοδικείου Φλώρινας το 2022, που τώρα ακυρώνεται από το Εφετείο. Ηταν τότε που αναγνωρίστηκε το «σωματείο» για την… προώθηση της «μακεδονικής» γλώσσας, με παραθυράκια από τη Συμφωνία των Πρεσπών. Το Ειρηνοδικείο Φλώρινας, με απόφασή του στις 27 Ιουλίου 2022, είχε εγκρίνει την ίδρυση του σωματείου, ωστόσο η εισαγγελέας Πρωτοδικών Φλώρινας Αναστασία Καλαϊτζή κατέθεσε ανακοπή, με το σκεπτικό πως η απόφαση αναγνώρισης του σωματείου παραβιάζει τη διεθνή Συμφωνία των Πρεσπών, με υπόνοιες για προσπάθεια δημιουργίας μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα.

 

Όταν είχε ανακοινωθεί η έγκριση της αίτησης τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, έσπευσε αμέσως ο πρώην πρωθυπουργός των Σκοπίων Ζόραν Ζάεφ να πανηγυρίσει για την εξέλιξη, κάνοντας λόγο για «δικαίωση της Συμφωνίας των Πρεσπών».

 

Σκοποί του σωματείου, σύμφωνα με το καταστατικό της, ήταν:

 

1)Η διατήρηση και καλλιέργεια της «μακεδονικής» γλώσσας στην Ελλάδα.

 

2) Η υποστήριξη της εισαγωγής της «μακεδονικής» γλώσσας ως προαιρετικού μαθήματος σε δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια στην Ελλάδα.

Ένα από τα εθνικά εγκλήματα στη Συμφωνία των Πρεσπών είναι ότι στο άρθρο 1 παρ. 3β και 3γ οι πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας ονομάζονται «Μακεδόνες» και η γλώσσα τους «μακεδονική». Μόνο το άρθρο 7 παρ. 4 δέσμευε τα Σκόπια να αναγνωρίσουν ότι «η επίσημη γλώσσα τους, η μακεδονική, ανήκει στην ομάδα των νοτιοσλαβικών γλωσσών».

 

Από την αρχή στην επίσημη τρίγλωσση ιστοσελίδα της ΜΚΟ «Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας» δεν υπήρχαν πληροφορίες για τα πρόσωπα που αποτελούσαν το Δ.Σ. και τηλέφωνα επικοινωνίας, πάρα μόνο ένα email.

 

Για την απόφαση του ειρηνοδίκη είχε αρθρογραφήσει στη «δημοκρατία» τον Δεκέμβριο 2022 η πρόεδρος Αρείου Πάγου ε.τ. και πρώην πρωθυπουργός Βασιλική Θάνου, κάνοντας λόγο για «εθνικό κι όχι πολιτικό ή κομματικό ζήτημα», για το καταστατικό του σωματείου που «παραβιάζει τον νόμο και τους όρους της Συμφωνίας των Πρεσπών» κι ευθέως για «εσφαλμένη απόφαση του ειρηνοδίκη Φλώρινας», που, εκτός των άλλων, «ενέκρινε το σωματείο με τη μορφή ΜΚΟ, ώστε να δικαιούται και κρατικής επιχορήγησης από το υπουργείο Πολιτισμού»:

 

«Οι περιγραφόμενοι σκοποί του εν λόγω σωματείου συνιστούν προκλητικές προπαγανδιστικές ενέργειες, απροκάλυπτη καλλιέργεια και υποδαύλιση αλυτρωτισμού, αναθεωρητισμού και εχθρότητας σε βάρος των Ελλήνων και ακραίες εθνικιστικές δηλώσεις και κατ’ ακολουθία ευρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με όλους τους προαναφερθέντες ουσιώδεις όρους της Συμφωνίας».

 

Όταν τον Μάρτιο 2023 το δικαστήριο Φλώρινας απέρριψε τις αιτήσεις για τη διακοπή λειτουργίας του «Κέντρου», η ΜΚΟ έκανε επίθεση και κατά των εισαγγελικών Αρχών, μιλώντας για «πολλαπλές καταγγελίες “τρίτων” από εξτρεμιστικές ελληνικές οργανώσεις και την Εισαγγελέα της “Λέριν” / Φλώρινας, που ζήτησαν από το δικαστήριο να ανακαλέσει την εγγραφή της οργάνωσης. Με την ιστορική απόφαση της 16ης Μαρτίου 2023 το Πρωτοδικείο Φλώρινας απέρριψε την καταγγελία του Εισαγγελέα. Το Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα παραμένει νόμιμα εγγεγραμμένο».

 

Οι δικαιωμένοι φορείς

Η υπόθεση, όμως, οδηγήθηκε στη συνέχεια στο Εφετείο, το οποίο τώρα με απόφασή του ακυρώνει τις προηγούμενες δικαστικές αποφάσεις κι επί της ουσίας καταργεί αυτό το μόρφωμα που παρουσιάστηκε από τα Σκόπια ως «Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα». Η δικαστική απόφαση δέχεται τις εφέσεις και «ακυρώνει τη διαταγή του ειρηνοδίκη Φλώρινας του 2022, με την οποία έγινε δεκτή η κατάθεσης αίτηση περί έγκρισης – δημοσίευσης του καταστατικού κι εγγραφής στο οικείο τηρούμενο στο Πρωτοδικείο Φλώρινας βιβλίο με την επωνυμία “Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα” και έδρα τη Φλώρινα».

 

Δικαιωμένοι είναι οι 16 φορείς που είχαν συνταχθεί με την ανακοπή, μεταξύ των οποίων η Παμμακεδονική Ενωση Μακεδονικού Αγώνα Ελλάδας – Αυστραλίας, η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, ο Σύνδεσμος Προάσπισης Μακεδονίας – Θράκης, ο πρόεδρος των «Πατριωτών» Πρόδρομος Εμφιετζόγλου και 60 μέλη του κόμματος, με επικεφαλής τη Μελίνα Εμφιετζόγλου.

 

Ο Πρόδρομος Εμφιετζόγλου δήλωσε: «Νιώθω δικαιωμένος και καλώ όλους τους Μακεδόνες να παρακολουθούν τις ύπουλες προσπάθειες των Σκοπιανών που δεν τηρούν ούτε την τόσο ευνοϊκή γι’ αυτούς, κατάπτυστη για εμάς, Συμφωνία των Πρεσπών». Μέχρι χθες το απόγευμα η σελίδα της ΜΚΟ στο facebook δεν είχε κάποια νέα ανάρτηση, που να αναφέρεται στην τωρινή δικαστική απόφαση, ενώ η ιστοσελίδα φαινόταν να μη λειτουργεί.

 

Πρόκληση

Όπως προκύπτει από τις καταθέσεις και τις παρεμβάσεις για την υπόθεση, που αναφέρονται στην απόφαση 82/2024 του Μονομελούς Εφετείου Δυτικής Μακεδονίας, «με τη δράση του εν λόγω σωματείου υπήρξε πρόκληση του κοινού αισθήματος και πλαστογράφηση της Ιστορίας, καθώς και της ελληνικής και βουλγαρικής γλώσσας, δημιουργώντας ένα οιονεί γλωσσικό μόρφωμα, με αυθαίρετο ονοματολογικό προσδιορισμό».

 

Επίσης, ότι το σωματείο αυτό «παρουσιάζει μια μακρόχρονη εμμονική προσπάθεια περί προώθησης της προπαγάνδας διά της μεγάλης ιδέας του μακεδονικού έθνους», όπως και ότι «οι σκοποί του αναγνωρισθέντος σωματείου είναι ασαφείς, καθώς το καταστατικό του είναι αντικειμενικά πρόσφορο να δημιουργήσει παραπλανητική εικόνα και την εντύπωση ότι αυτό ενδεχομένως να επιδιώκει την προώθηση άλλου γλωσσικού ιδιώματος, υπό τον τίτλο μακεδονική γλώσσα».

 

Ο φίλος του Αλέξη Τσίπρα, Ζόραν Ζάεφ, δεν μπορεί να πανηγυρίζει πλέον. Το σωματείο, το οποίο ήθελε να υπάρχει στην Ελλάδα, είναι από σήμερα μη νόμιμο και δεν μπορεί να ασκήσει δραστηριότητες είτε περί γλώσσας είτε περί άλλων ύποπτων σκοπών.

 

Βασίλης Γαλούπης,δημοκρατία

 

Modern historians about Macedonia – Nigel Guy Wilson

 

“The latest archaeological findings have confirmed that Macedonia took it’s name from a tribe of tall, Greek-speaking people, the Makednoi ( = lenght )”

 

“Philip II of Macedon was anxious to pacify and unify Greeks at any cost… His dream was fulfilled by his son Alexander III the Great,who in no more than 12 years at the head of a Greek army occupied a major part of then known world from the Aegean Sea to the frontiers of India “

 

Nigel Guy Wilson, Encyclopedia of Ancient Greece,page 439

ΥΠΠΟ:Μέτρα πυροπροστασίας στο Επταπύργιο και στην Κρύπτη του Ναού του Αγίου Δημητρίου,στη Θεσσαλονίκη

 

Το φρουριακό συγκρότημα του Επταπυργίου και η Κρύπτη του Ναού Αγίου Δημητρίου, δύο εμβληματικά μνημεία της Θεσσαλονίκης, τα οποία συμπεριλαμβάνονται στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, θωρακίζονται έναντι της φωτιάς. Η μελέτη πυροπροστασίας για το Επταπύργιο αφορά σε 12 κτήρια και τους υπαίθριους χώρους που βρίσκονται στον αρχαιολογικό χώρο του φρουριακού συγκροτήματος και περιλαμβάνει τρεις επιμέρους μελέτες, σύμφωνα με τη χρήση των χώρων. Η μελέτη πυροπροστασίας της Κρύπτης του Ναού Αγίου Δημητρίου περιλαμβάνει φωτισμό ασφαλείας των εξόδων κινδύνου και των οδεύσεων διαφυγής, φορητούς πυροσβεστήρες, απλό υδροδοτικό πυροσβεστικό δίκτυο, αυτόματο σύστημα πυρανίχνευσης για όλους τους χώρους της Κρύπτης, σύστημα χειροκίνητης αναγγελίας πυρκαγιάς. Η μελέτη είναι εναρμονισμένη με τις εγκεκριμένες από την Πυροσβεστική Υπηρεσία αποκλίσεις στα προτεινόμενα γενικά και ειδικά μέτρα πυροπροστασίας, προληπτικά, κατασταλτικά και ενεργητικά. Υπάρχουν τρεις έξοδοι κινδύνου, οι δύο από τις οποίες οδηγούν στο εσωτερικό του Ναού και η τρίτη στον υπαίθριο χώρο του.

 

Η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, δήλωσε: «Η θωράκιση και η ανάδειξη των μνημείων της UNESCO βρίσκεται στην απόλυτη προτεραιότητα μας. Η λήψη μέτρων προστασίας, έναντι της πυρκαγιάς, μνημείων της Θεσσαλονίκης που αποτελούν παγκόσμια σημεία αναφοράς, πέρα από θεσμική υποχρέωση του Υπουργείου Πολιτισμού, αποτελεί και αυτονόητη συνθήκη. Μετά το έργο πυροπροστασίας στην Παναγία Αχειροποίητο, η υλοποίηση του οποίου είναι σε εξέλιξη, προχωρούμε στην πυροπροστασία του φρουριακού συγκροτήματος του Επταπυργίου και της Κρύπτης του Ναού Αγίου Δημητρίου. Το Επταπύργιο και το άμεσο περιβάλλον του είναι χαρακτηρισμένα ως αρχαιολογικός χώρος. Το Φρούριο, στο βόρειο άκρο της ακρόπολης της Θεσσαλονίκης, ήταν το έσχατο καταφύγιο των υπερασπιστών της πόλης σε περιόδους πολιορκίας της. Ο Ναός του Αγίου Δημητρίου, μείζονος σημασίας χριστιανικό προσκύνημα, αποτελεί τον πλέον προβεβλημένο και δημοφιλή προορισμό της Θεσσαλονίκης. Η Κρύπτη αποτελούσε το ανατολικό τμήμα ρωμαϊκού λουτρού, το οποίο συνδέεται με τη φυλάκιση και τη θανάτωση του Αγίου. Ο χώρος κατά την οθωμανική περίοδο καταχώθηκε και εντοπίστηκε μετά την πυρκαγιά του 1917, όταν υποχώρησε τμήμα του δαπέδου. Στόχος μας είναι να θωρακίσουμε τα εμβληματικά μνημεία της πόλης, αλλά και να δημιουργήσουμε συνθήκες ασφαλούς περιήγησης στους επισκέπτες τους».

 

Επταπύργιο

Οι παρεμβάσεις της πρώτης μελέτης αφορούν στο κτήριο των εκθέσεων και στην Εκκλησία, που αποτελούν χώρους συνάθροισης κοινού. Η δεύτερη μελέτη περιλαμβάνει τα κτήρια των αρχείων, των ευρημάτων, των συντηρητών, της διοίκησης, των γραφείων αρχαιολόγων και μηχανικών, του λογιστηρίου και της απομόνωσης, την κουζίνα και το  φυλάκιο. Η τρίτη μελέτη αφορά στους υπαίθριους χώρους εκδηλώσεων και συνάθροισης κοινού. Στόχος είναι να καθοριστούν συγκεκριμένα μέτρα και μέσα πυροπροστασίας (γενικά, ειδικά προληπτικά, κατασταλτικά, ενεργητικά). Τα κτήρια εξετάστηκαν από άποψη πυροπροστασίας είτε ξεχωριστά είτε ενιαία, ανάλογα µε το εάν υφίσταται λειτουργική εξάρτηση μεταξύ αυτών. Δεδομένου του μνημειακού χαρακτήρα των εξεταζομένων κτηρίων και λόγω της παλαιότητας αυτών, ελήφθησαν αυξημένα μέτρα και μέσα ενεργητικής πυροπροστασίας, τα οποία έχουν εγκριθεί και από την Πυροσβεστική Υπηρεσία.

 

Τη δεκαετία του 1890 έχουμε την πρώτη γραπτή μαρτυρία ότι το Φρούριο λειτουργούσε ως οθωμανική φυλακή. Αλλά και μετά το 1912 λειτουργούσε ως ελληνική φυλακή. Η ιστορία του Φρουρίου του Επταπυργίου υπερσκιάζεται από την ιστορία των φυλακών έως και σήμερα. Το 1989, το Φρούριο μαζί με τα οικόπεδα που το περιβάλλουν μεταβιβάστηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης στο Υπουργείο Πολιτισμού. Το 1996, ξεκίνησαν εκτεταμένες επεμβάσεις στο μνημείο μέχρι και το 1999. Έκτοτε πραγματοποιήθηκαν  στερεωτικές εργασίες σε επιμέρους τμήματα του μνημείου και αποκλειστικά εργασίες σωστικού χαρακτήρα. Η σημερινή χρήση των νεότερων οκτώ διώροφων κτηρίων που βρίσκονται εντός του αρχαιολογικού χώρου, εξυπηρετούσαν αρχικά τη λειτουργία των φυλακών. Τα τέσσερα από αυτά λειτουργούσαν ως θάλαμοι φυλακισμένων, ενώ τα υπόλοιπα ήταν γραφεία των κρατικών λειτουργών. Επιπλέον, υπάρχουν τα μονώροφα κτήρια της απομόνωσης, της κουζίνας, της εκκλησίας, του εξωτερικού και εσωτερικού φυλακίου. Από το 2019, στο Φρούριο φιλοξενείται το «Φεστιβάλ Επταπυργίου» σε δύο εσωτερικούς αύλειους χώρους, με καθορισμένες οδεύσεις προσέλευσης και αποχώρησης των θεατών. Για τις ανάγκες του Φεστιβάλ συναρμολογούνται ικριώματα χωρητικότητας 800 ατόμων.

 

Κρύπτη του Αγίου Δημητρίου

 

Ο Ναός του Αγίου Δημητρίου έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Ο εκθεσιακός χώρος της Κρύπτης του Ναού διαμορφώθηκε το 1985. Η έκθεση αποτελείται από εννέα χώρους που διατάσσονται γύρω από την κρήνη και οργανώνεται, ανά θεματική ενότητα, με βάση την υφιστάμενη διαμερισματοποίηση της Κρύπτης. Η διάταξη των επιμέρους αιθουσών προδιαγράφει την πορεία του επισκέπτη. 

Μετά την ολοκλήρωση μακροχρόνιων εργασιών αποκατάστασης του Ναού, η Κρύπτη μετατράπηκε σε χώρο έκθεσης αρχαιολογικών ευρημάτων. Η Κρύπτη έχει επιφάνεια 450 τ.μ. περίπου και είναι υπόγεια, με εξαίρεση το ανατολικό τμήμα, το οποίο εξέχει από το διαμορφωμένο έδαφος.

 

 

ΥΠΠΟ:Πιστοποιούνται δύο ακόμη μουσεία, το Αρχαιολογικό Μουσείο Αργους Ορεστικού και το Βυζαντινό Μουσείο Καστοριάς

Με συστηματικό τρόπο εξελίσσεται από το Υπουργείο Πολιτισμού η διαδικασία Πιστοποίησης των Δημοσίων Αρχαιολογικών Μουσείων, μετά την ολοκλήρωση του σχετικού φακέλου και τη θετική γνωμοδότηση του Συμβουλίου Μουσείων για το Αρχαιολογικό Μουσείο Άργους Ορεστικού και του Βυζαντινού Μουσείου Καστοριάς. Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Καστοριάς στην αρμοδιότητα της οποίας υπάγονται τα δύο Μουσεία, ξεκίνησε τη διαδικασία της πιστοποίησης, τον Μάιο 2022. Έκτοτε, κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια, προκειμένου να ανταποκριθεί στα προαπαιτούμενα της Πιστοποίησης, σε συνεργασία με τις αρμόδιες Διευθύνσεις του ΥΠΠΟ.

Στο πλαίσιο αυτό, ξεκίνησε την ενεργειακή αναβάθμιση των μουσείων της με την έκδοση των σχετικών πιστοποιητικών. Επιβεβαίωσε τη λειτουργία των συστημάτων πυροπροστασίας τους, αναβάθμισε τις υποδομές φυσικής προσβασιμότητας και καταχώρισε το σύνολο των εκθεμάτων και των δύο μουσείων στο Ολοκληρωμένο Πληροφοριακό Σύστημα του Εθνικού Αρχείου Μνημείων. Ακόμη, μερίμνησε για την επιμόρφωση του προσωπικού τους, κάλυψε ελλείψεις στο ανθρώπινο δυναμικό, με προσλήψεις ή με αναθέσεις, αναδιοργάνωσε τις αποθήκες τους, φρόντισε, μεταξύ άλλων, για την επαναλειτουργία των ψηφιακών ερμηνευτικών μέσων και για την αναβάθμιση του εξοπλισμού προβολής των δύο μουσείων. Τέλος, προχώρησε σε εκτύπωση σύντομων οδηγών και ενημερωτικών φυλλαδίων για τη διευκόλυνση των επισκεπτών. 

 

Όπως δήλωσε η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη: «Η πιστοποίηση των Δημοσίων Αρχαιολογικών Μουσείων αποτελεί διαδικασία ουσιαστικής αξιολόγησης. Αξιολογούμε τα μουσεία μας, για να τα βελτιώσουμε. Αναβαθμίζουμε κτιριακά τις εγκαταστάσεις τους και βελτιώνουμε τις προσφερόμενες υπηρεσίες προς τους επισκέπτες τους. Η διαδικασία Πιστοποίησης, η οποία εφαρμόστηκε, για πρώτη φορά, πιλοτικά σε τέσσερα μουσεία της Περιφέρειας Ηπείρου επεκτείνεται ήδη με επιτυχία στα Μουσεία της Δυτικής και της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Το Ελληνικό Σύστημα Αναγνώρισης και Πιστοποίησης Μουσείων είναι  μία ολιστική προσπάθεια αναβάθμισης των μουσειακών δομών της χώρας, με στόχο την ανταποδοτικότητά τους προς τον επισκέπτη, αλλά και την ενδυνάμωσή τους ως φορέων πολιτισμού, δια βίου μάθησης και κοινωνικής συνοχής, στη βάση της νέας οργανωτικής δομής και φιλοσοφίας διαχείρισης. Στόχος μας, πάντα, παραμένει τα μουσεία μας να γίνουν ελκυστικά σε ευρύτερα και πολυποίκιλα κοινά, κυρίως νεανικά, από την Ελλάδα και το εξωτερικό».

 

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Άργους Ορεστικού εγκαινιάστηκε, το 2010, και  φιλοξενεί ευρήματα από το 1100 π.Χ. έως το 300 μ.Χ., τα οποία προέρχονται από την εδαφική επικράτεια της σημερινής Π. Ε. Καστοριάς, η οποία στην αρχαιότητα αποτελούσε τμήμα της Ορεστίδας, ενός εκ των βασιλείων της Άνω Μακεδονίας. Η μόνιμη έκθεση του Μουσείου χρονολογικά,  διαρθρώνεται, σε 4 ενότητες, στις οποίες ξεδιπλώνονται οι πολιτικοί και πολιτιστικοί μετασχηματισμοί του κεντρικού τμήματος της Ορεστίδος, από μία ένωση συγγενικών γενών («εθνών») σε ανεξάρτητο βασίλειο, κατόπιν, σε τμήμα του μακεδονικού βασιλείου και, τέλος, σε υποτελή περιοχή στους Ρωμαίους, με πολλά και σημαντικά προνόμια. Στα εκθέματά του περιλαμβάνονται μία μοναδική φαλαγγιτική ασπίδα του παιονικού πεζικού, καθώς και το ψήφισμα των Βαττυναίων, η σημαντικότερη επιγραφή με πολιτικό περιεχόμενο από τη Δυτική Μακεδονία. Ιδιαίτερο στοιχείο της μόνιμης έκθεσης είναι το ύφος των ενημερωτικών κειμένων, που έχουν τη μορφή ερωταποκρίσεων, όπως και η σκόπιμη απουσία λεζαντών. Το Μουσείο διαθέτει εργαστήριο συντήρησης και πλήρως εξοπλισμένη αποθήκη. Το υπαίθριο αμφιθέατρο μικρής κλίμακας για θερινές εκδηλώσεις συμπληρώνει τις υποδομές του περιφερειακού αυτού μουσείου.

 

Το Βυζαντινό Μουσείο Καστοριάς εγκαινιάστηκε το 1989. Το κέλυφός του–υπερυψωμένο ισόγειο και τμήμα ημιυπογείου- ακολουθεί την κλίση του φυσικού εδάφους και διακρίνεται για τις καθαρές γραμμές του. Ανακαινίστηκε στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ 2007-2013 και επαναλειτουργεί από το 2016. Η νέα μόνιμη έκθεση, που αναπτύσσεται σε τρείς αίθουσες, πέριξ ενός αιθρίου, αναδεικνύει τη σημασία και την ακτινοβολία της βυζαντινής και μεταβυζαντινής Καστοριάς, μέσα από το μοναδικό απόθεμα των εικόνων της. Εκτίθενται περισσότερες από 70 εικόνες, χρονολογημένες από τον 12ο έως τον 18ο αι., συνθέτοντας, μαζί με εκείνες που σώζονται στους ναούς της Καστοριάς, ένα σημαντικό σύνολο, εφάμιλλο σε σπουδαιότητα με αυτό του Αγίου Όρους, της Βέροιας, του Σινά και της Κύπρου. Η έκθεση του Μουσείου  εποπτικά συνδυάζεται με ψηφιακά ερμηνευτικά μέσα, ενώ διαθέτει και χώρους ανάπαυσης για τους επισκέπτες. Στο υπόγειο στεγάζονται εργαστήριο συντήρησης και αποθήκες. ​

Modern historians about Macedonia – J.B Bury & Russell Meiggs

 

“The Macedonian people and their kings were of Greek stock,as their traditions and the scanty remains of their language combine to testify.”

“Alexander was chosen supreme general of the Greeks for the invasion of Asia,and it was as head of Hellas,descendant and successor of Achilles...”

J.B.Bury and R. Meiggs:A History of Greece. To the Death of Alexander the Great 

Modern historians about Macedonia – Robert Malcolm Errington

 

"That the Macedonians and their kings did in fact speak a dialect of Greek and bore Greek names may be regarded nowadays as certain."

Malcom Errington, "A History of Macedonia",page 3

“Macedonian horsemen together with those  of their Thessalian neighbours were later regarded  as the best in Greece”

Malcom Errington, "A History of Macedonia",page 7

Modern historians about Macedonia – R. M.Cook

 

Macedonia and Epirus were the buffers of Greece in Europe...

 

The Greeks Until Alexander [Ancient Peoples and Places series],1962  by R. M. Cook,page 23

Modern historians about Macedonia – Walter M. Ellis

 

I fear that I have not been wholly consistent in my use of the term “Macedonian.” For the record, let me state that I believe Macedonians, ancient and modern,are Greeks .

Ptolemy of Egypt,Walter M. Ellis, Routledge, 1994

In less than twelve years Alexander conquered the Persian  empire,a region that included the modern countries of Turkey,Syria,Lebanon,Israel,Egypt,Iraq,Iran,Afghanistan,Pakistan,and parts of former Soviet Turkestan and Uzbekistan.His empire also included a relatively united Greece,the work of his father,Philip II.

Ptolemy of Egypt,Walter M. Ellis, Routledge, 1994,page 1

Ptolemy was the creator of the longest lasting of the Hellenistic kingdoms. He created a state whose cultural importance was unparalleled until the coming of Rome. He encouraged the erection of the Pharos Lighthouse, one of the seven wonders of the ancient world, as well as creating a library which eventually contained the greatest collection of books until relatively recent times. Ptolemy's institution of higher learning, the Museum, gave birth to the greatest advancements in science before the seventeenth century of our own era.

In this work, the first biography of Ptolemy in any language, Professor Ellis charts Ptolemy's extraordinary achievements in and beyond Egypt in the context of the fragmentation of Alexander's enormous empire and the creation of the Hellenistic state.

 

From the publisher

Κνωσός – Knossos

 

 

To σημαντικότερο κέντρο του Μινωικού Πολιτισμού, η Κνωσός, αναπτύσσεται πάνω στο ύψωμα της Κεφάλας μέσα σε ελιές, αμπέλια και κυπαρίσσια και βρίσκεται 5 χιλ. νοτιοανατολικά του Ηρακλείου. Δίπλα της ρέει ο ποταμός Καίρατος (ο σημερινός Κατσαμπάς). Σύμφωνα με την παράδοση αποτέλεσε την έδρα του βασιλιά Μίνωα και πρωτεύουσα του κράτους του. Με το χώρο του ανακτόρου της Κνωσού συνδέονται οι συναρπαστικοί μύθοι του Λαβύρινθου με τον Μινώταυρο και του Δαίδαλου με τον Ίκαρο. Αναφορές στην Κνωσό, το ανάκτορό της και το Μίνωα γίνονται στον Όμηρο (ο κατάλογος πλοίων της Ιλιάδας αναφέρει ότι η Κρήτη απέστειλε 80 πλοία υπό τις διαταγές του βασιλιά της Κνωσού, Ιδομενέα. Οδύσσεια, τ 178-9), στο Θουκυδίδη (αναφορά στο Μίνωα), στον Ησίοδο και Ηρόδοτο, στο Βακχυλίδη και Πίνδαρο, στον Πλούταρχο και Διόδωρο το Σικελιώτη. Η περίοδος ακμής της πόλης ανάγεται στη μινωική εποχή (2000 - 1350 π.Χ.) κατά την οποία αποτελεί το βασικότερο και πολυπληθέστερο κέντρο της Κρήτης. Και σε μεταγενέστερες περιόδους διαδραματίζει σημαντικό ρόλο και αναπτύσσεται ιδιαίτερα, όπως στην ελληνιστική εποχή.

 

Η πόλη της Kνωσού κατοικήθηκε συνεχώς από τα τέλη της 7ης χιλιετίας έως και τα ρωμαϊκά χρόνια. Η νεολιθική εποχή χαρακτηρίζεται από το στάδιο της τεχνολογικά εξελιγμένης αγροτικής ζωής (λίθινα εργαλεία και υφαντικά βαρίδια). Οι κάτοικοι από τροφοσυλλέκτες γίνονται οι ίδιοι παραγωγοί (γεωργοί και κτηνοτρόφοι) και παρατηρείται η τάση για μια πιο συστηματική και μόνιμη εγκατάσταση. Οι οικιστικές φάσεις στην Κνωσό διαδέχονται η μια την άλλη, ενώ ο πληθυσμός του οικισμού στα τέλη της Ύστερης Νεολιθικής Εποχής υπολογίζεται σε 1.000 - 2.000 κατοίκους.

 

Στην Εποχή του Χαλκού, η οποία χαρακτηρίζεται από την κατεργασία του χαλκού, συνεχίζεται πιθανόν η ανάπτυξη του οικισμού. Ωστόσο, κατά τις εργασίες που έγιναν για την κατασκευή του ανακτόρου καταστράφηκαν πολλά παλιότερα κτίσματα. Ο οικισμός, πλέον, αναφέρεται ως Ko-no-so στα κείμενα της Γραμμικής Γραφής Β΄ του 14ου αι. π.X. Ιδιαίτερα έντονη ήταν η κατοίκηση με τα πρώτα (19ος-17ος αι. π.X.), δεύτερα ανάκτορα (16ος-14ος αι. π.X.) και τις πολυτελείς οικίες, τον ξενώνα και τα μινωικά έργα υποδομής. Τα ανάκτορα κτίζονται σε θέσεις που ελέγχουν πεδιάδες και προσβάσεις από τη θάλασσα, ενώ παράλληλα αναπτύσσονται και σημαντικοί οικισμοί γύρω από αυτά. Πόλεις και ανάκτορα μένουν ωστόσο ατείχιστα, επιβεβαιώνοντας τη λεγόμενη pax minoica. Γύρω στο 1700 π.Χ. πιθανόν ένας μεγάλος σεισμός καταστρέφει την Κνωσό και οδηγεί σε εργασίες μεγάλης κλίμακας στην πόλη και στο ανάκτορο. Η πόλη της Κνωσού αναπτύχθηκε σε μεγάλη έκταση και ο πληθυσμός της υπολογίστηκε από τον Evans γύρω στους 80.000 κατοίκους.

 

Το 1450 π.Χ., μετά από μερική καταστροφή της Κνωσού, εγκαθίστανται στην πόλη Μυκηναίοι, χωρίς όμως να ξανακτίσουν τα ανάκτορα. Από τις επόμενες περιόδους σώζονται λίγα λείψανα, τα περισσότερα από τα οποία είναι τάφοι και ένας μικρός κλασικός ναός στην περιοχή του ανακτόρου. Μεγάλη άνθιση γνώρισε η πόλη κατά την ελληνιστική περίοδο (ιερό Γλαύκου, ιερό Δήμητρας, λαξευτοί τάφοι, χρήση βόρειου νεκροταφείου, οχυρωματικοί πύργοι). Το 67 π.X. ο Quintus Caecilius Metellus Creticus κατέλαβε την Κνωσό και ίδρυσε ρωμαϊκή αποικία με το όνομα Colonia Julia Nobilis. Στην περίοδο αυτή ανήκει η ''έπαυλη του Διονύσου'' με τα θαυμάσια ψηφιδωτά.

 

Στη βυζαντινή εποχή η Κνωσός αποτέλεσε έδρα επισκόπου, ενώ διατηρούνται ακόμη τα λείψανα βασιλικής του 6ου αι. μ.Χ. Μετά την αραβική κατάκτηση της Κρήτης, το λιμάνι του Ηρακλείου αρχίζει να αποκτά μεγαλύτερη σπουδαιότητα, ενώ η Κνωσός αρχίζει να ξεχνιέται σιγά-σιγά. Ένας μικρός οικισμός κτίστηκε πάνω στα ρωμαϊκά ερείπια και αναφέρεται σαν ''Μακρύτοιχος'', παίρνοντας το όνομα του από ένα μακρύ τοίχο, λείψανο της ρωμαϊκής Κνωσού.

 

Η Κνωσός εντοπίστηκε το 1878 από το Mίνωα Kαλοκαιρινό. Ο A. Evans άρχισε συστηματικές ανασκαφές το 1900, οι οποίες συνεχίστηκαν έως το 1931 με την ανακάλυψη του ανακτόρου, μεγάλου τμήματος της μινωικής πόλης και των νεκροταφείων. Έκτοτε συνεχίζονται οι ανασκαφές στην ευρύτερη περιοχή της Kνωσού από την Αγγλική  Αρχαιολογική Σχολή και την ΚΓ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων.

 

The most important monuments of the site are:

 

The Palace of Knossos. It is the largest of the preserved Minoan palatial centres. Four wings are arranged around a central courtyard, containing the royal quarters, workshops, shrines, storerooms, repositories, the throne room and banquet halls. Dated to 2000-1350 B.C.

 

The Little Palace. It lies to the west of the main palace and has all the features of palatial architecture: scraped wall masonry, reception rooms, a pristyle hall, a double megaron with polythyra (pi er-and-door partitions) and a lustral basin-shrine. Dated to the 17th-15th centuries B.C.

 

The Royal Villa. It lies to the NE of the palace and its architectural form is distinguished by the polythyra, the pillar crypt and the double staircase, with two flights of stairs. It is strongly religious in character and might have been the residence of an aristocrat or a high priest. Dated to the 14th century B.C.

 

House of the Frescoes. It is located to the NW of the palace and is a small urban mansion with rich decoration on the walls. Dated to the 15th, 14th-12th centuries B.C.

 

Caravanserai. It lies to the south of the palace and was interpreted as a reception hall and hospice. Some of the rooms are equipped with baths and decorated with wall paintings.

 

The "Unexplored Mansion". Private building, probably of private-industrial function, to the NW of the palace. It is rectangular, with a central, four-pillared hall, corridors, storerooms and remains of a staircase. Dated to the 14th-12th centuries B.C.

 

Temple Tomb. It is located almost 600 m. to the south of the palace and was connected with the "House of the High Priest" by means of a paved street. It seems that one of the last kings of Knossos (17th-14th centuries B.C.) was buried here. Typical features of its architecture are the hypostyle, two-pillar crypt, the entrance with the courtyard, the portico and a small anteroom.

 

House of the High Priest. It lies 300 m. to the south of Caravanserai and contains a stone altar with two columns, framed by the bases of double axes.

 

The South Mansion. Private civic house, located to the south of the palace. It is a three-storeyed building with a lustral basin and a hypostyle crypt, dating from the 17th-15th centuries B.C.

 

Villa of Dionysos. Private, peristyle house of the Roman period. It is decorated with splendid mosaics by Apollinarius, depicting Dionysos. The house contains special rooms employed for the Dionysiac cult. Dated to the 2nd century A.D.

Modern Historians about Macedonia – Martin Sicker

 

The Greek leaders perceived the sudden resurgence of Persian power in the region as a new and significant challenge to their interests. To gain support for an activist policy, some attempted to redefine the nature of the Greek-Persian conflict from one of straightforward geopolitics to the more emotional issue of pan-Hellenism. For such proponents of a continuation of the struggle the issue was no longer merely the matter of the defense of the Greek city-states. The Persian challenge was now characterized as a conflict of principle, of Hellenic culture and civilization against Asiatic barbarism in an unrelenting struggle for survival. They advocated a crusade to be carried out by a unified Greek nation that was to include all that partook of Greek civilization. However, the traditional leadership of Athens and the other prominent city-states, exhausted by the long external and internal wars, were unable to mobilize the support necessary for an effective response to the Persian challenge. Nonetheless, the pan-Hellenic crusade was soon to be undertaken, but not by Athens. It was Macedonia that was to impose its own leadership on Greece and undertake the renewed struggle against Persia in the name of the Hellenes .

The Pre-Islamic Middle East, Martin Sicker, 2000,page 99

After successfully annexing Thessaly and Thrace, Philip was widely acknowledged as the natural leader of a Hellenic alliance. The venerable Isocrates saw Philip as the man that Greece needed to deal with a chronic demographic problem that menaced its future. He argued that Greece was plagued by overpopulation, which produced large numbers of men suitable for military service who wandered about, without loyalty to any city, selling their services to anyone who could pay for them and thereby posing a constant menace to the stability of the country. What was needed, he suggested, was a new country that might be colonized by Greece’s surplus population. This new land would have to be conquered from Persia, and Philip of Macedon, who was already successfully challenging the Persians in a contest for control of the European shores of the Hellespont, was clearly the only one who might be able to annex all Anatolia to the Hellenic world. 

The Pre-Islamic Middle East, Martin Sicker, 2000,page 100

 

Philip had no illusions about the stability of the Common Peace, given the turbulent history of the Greek city-states, their competitiveness, and their general reluctance to sacrifice their freedom of action even for the common good. Moreover, he was a Macedonian, from the backwater of the Greek world .

The Pre-Islamic Middle East, Martin Sicker, 2000,page 100

 

A Persian offer of 300 talents was privately accepted by Demosthenes, who employed it for purposes compatible with mutual Athenian-Persian interests in thwarting Macedonian ascendancy  

The Pre-Islamic Middle East, Martin Sicker, 2000,page 102