Modern historians about Macedonia – N.G.L Hammond & F.W.Walbank

The members of the Council of the Greek League whoo had acted in Philip’s time were assembled at Corinth; in response to an eloquent and peruasive speech by Alexander a young man of twenty,but backed by the Macedonian army and force of northern Greeks, the Councillors all voted to appoint him hegemon and proceed with the joint campaign against Persia( D.S. 17.4.9 and Plb 9.33.7).

Dissidedents in the Peloponnese apologized.Only Sparta stayed,as before out of the Greek League.She declared proudly that it was her way not to be led,but lead.As no one showed any desire to be led by Sparta,Alexander wisely let her be.

The hegemony she had once had was exercised now by Macedonia.

N.G.L.Hammond & F.W.Walbank,A History of Macedonia:Volume III: 336-167 B.C.,page 16  

Ancient writers about Macedonia – Strabo

 

Strabo – “Geography”

“There remain of Europe,first,Macedonia and the parts of Thrace that are contiguous to it and extend as far as Byzantium; secondly, Greece; and thirdly, the islands that are close by. 

Macedonia, of course, is a part of Greece, yet now, since I am following the nature and shape of the places geographically, I have decided to classify it apart from the rest of Greece and to join it with that part of Thrace which borders on it and extends as far as the mouth of the Euxine and the Propontis. Then, a little further on, Strabo mentions Cypsela and the Hebrus River, and also describes a sort of parallelogram in which the whole of Macedonia lies.”

Strabo,Geography,book 7,Fragment 9

“And even to the present day the Thracians, Illyrians, and Epeirotes live on the flanks of the Greeks (though this was still more the case formerly than now); indeed most of the country that at the present time is indisputably Greece is held by the barbarians — Macedonia and certain parts of Thessaly by the Thracians, and the parts above Acarnania and Aetolia by the Thesproti, the Cassopaei, the Amphilochi, the Molossi, and the Athamanes — Epeirotic tribes.”

Strabo, Geography,book 7,VII,1

“What is now called Macedonia was in earlier times called Emathia. And it took its present name from Macedon, one of its early chieftains. And there was also a city emathia close to the sea. Now a part of this country was taken and held by certain of the Epeirotes and the Illyrians, but most oii by the Bottiaei and the Thracians. The Bottiaei came from Crete originally, so it is said, along with Botton as chieftain. As for the Thracians, the Pieres inhabited Pieria and the region about Olympus; the Paeones, the region on both sides of the Axius River, which on that account is called Amphaxitis; the Edoni and Bisaltae, the rest of the country as far as the Strymon. Of these two peoples the latter are called Bisaltae alone, whereas a part of the Edoni are called Mygdones, a part Edones, and a part Sithones. But of all these tribes the Argeadae, as they are called, established themselves as masters, and also the Chalcidians of Euboea; for the Chalcidians of Euboea also came over to the country of the Sithones and jointly peopled about thirty cities in it, although later on the majority of them were ejected and came together into one city, Olynthus;and they were named the Thracian Chalcidians.”

Strabo, Geography, book 7, Fragment  11

Modern historians about Macedonia –John Bagnell Bury

 

“In their fortress of Aegae the macedonian kings had ruled for ages with absolute sway over the lands on the northern and north-western coasts of the Thermaic - Gulf,which formed Macedonia in the strictest sense.

The Macedonian people and their kings were of Greek stock, as their traditions and the scanty remains of their language combine to testify.”

John Bagnell Bury,A History of Greece to the Death of Alexander the Great (1900),page 683

A History of Greece To the Death of Alexander the Great

Cambridge Library Collection Classics

 

This book, originally published in 1900, was the major work of the classical historian J. B. Bury. It became a standard textbook on the topic of ancient Greek history to the death of Alexander the Great for almost a century, and in its updated form is still studied today.

 Bury had studied philosophy as well as classics at Trinity College, Dublin, and had travelled widely in Greece, but until the publication of this work was better known for his two-volume History of the Later Roman Empire (also reissued in this series), and many of his other works also deal with the Byzantine period. He describes in the preface his decision to limit the extent of his history: 'compression into a single volume often produces a more useful book'. This magisterial and very readable synthesis of political and military history encompasses nearly three millennia and the whole of the Mediterranean and Near East.

 

Ταξίδι του Γκιούλιβερ στην Ελλάδα

 

alexandradeligiorgi.gr

  Όλο και πιο συχνά, ολοένα και πιο πιεστικά αναρωτιέμαι πότε και που θα βρεθεί ένας άλλος Γκιούλιβερ να ταξιδέψει στη δική μας χώρα των Λιλιπούτειων. Να δει το ανθρώπινο και το φυσικό τοπίο, με γυμνό μάτι, χωρίς να παρεμβάλλονται μεγεθυντικοί ή σμικρυντικοί φακοί ή φίλτρα που θα βελτίωναν την εικόνα. Να σκεφτεί, στη συνέχεια, ψύχραιμα και προπαντός χωρίς να δεσμεύεται από ετικέτες, που έπαψαν προ πολλού να σημαίνουν αυτό που δηλώνουν. Και τέλος να μας  πει – γιατί αυτό προέχει και επείγει με ύφος απλό, δυνατό και ξεκάθαρο όσα είδε και σκέφθηκε για μια πιθανή αναμόρφωση της δικής μας φυλής των Γιαχού. Μιας φυλής που μέσα από τα παθήματα και τις πρακτικές της δείχνει, παρ᾿ όλα αυτά, να έχει ανά πάσα στιγμή το κουράγιο να μεταμορφώνεται, για καλό ή για κακό, στη φυλή των Χουμνς, όταν στις διασκεδάσεις ή στις διεκδικήσεις της παραδίνεται σε παθιασμούς που χαλούν κι αυτό τον λιγοστό ειρμό που μπορεί να έχουν οι ορθολογικές ενέργειες μέσα σ᾿ ένα σύστημα που, μ᾿ όλο τον εξορθολογισμό του γεννάει παραλογισμούς και ανισότητα.

  Αυτός ο άλλος Γκιούλιβερ ασφαλώς θα παραξενευόταν για την παιδεία στη χώρα μας, που δεν εκπαιδεύει αλλά εκποιεί τις συνειδήσεις των νέων ανθρώπων, για τα ήθη και τα έθιμά μας που καταλύουν επιλεκτικά άλλοτε τη μνήμη κι άλλοτε τη λήθη, για τον τρόπο που απολαμβάνουμε όσα δεν θα δικαιούμαστε να έχουμε, με τους ξέφρενους ρυθμούς με τους οποίους δεν διστάζουμε να ξεκάνουμε όσα λίγα, με κόπο, καταφέραμε ασθμαίνοντας και ιδροκοπώντας πολλά χρόνια τώρα της σύγχρονης ιστορίας μας.

 Και επειδή ξέρει αυτός ο σύγχρονος Γκιούλιβερ ότι χρειάστηκε κόπος και δεκάδες δεκάδων χρόνια για να σκεφθούν κάποιοι Ευρωπαίοι διανοούμενοι πως οι κοινωνίες που φτιάξαμε δεν είναι ρολόγια που όταν δεν πάνε καλά, μπορείς να τα σταματήσεις, να πετάξεις τα χαλασμένα ελατήρια ή το μηχανισμό τους κι αφού τα διορθώσεις να τα ξαναθέσεις σε λειτουργία, ασφαλώς θα εξανίστατο που τις τελευταίες πολλές μέρες, ο χρόνος της δικής μας κοινωνίας σταμάτησε για να μας θυμίσει πως όσοι ανέλαβαν να συντηρούν το αόρατο ρολόι που αυτή υπαινίσσεται, έχουν προβλήματα: κεκτημένα (αλλά και καταχρηστικά, κάποτε) δικαιώματα που πλήττονται και βάρη που δύσκολα θα σηκώσουν με τα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό κι επομένως, κυρίες και κύριοι, αφού έτσι έχουν τα πράγματα, σταματούμε το φως, το χρόνο, το χρήμα.

 Θα σκεπτόταν πως αν η δική μας φυλή των Γιαχού μπορούσε να μην τυφλώνεται από τα χρώματα των κομματικών εμβλημάτων και το πάθος της εξουσίας που παρασύρει ακόμη και τους απλούς ψηφοφόρους και διατηρούσε το δικαίωμα να διαλέγεται και να εκτιμά σαν να᾿ ταν η ψυχή και ο εγκέφαλος ενός ζωντανού οργανισμού που δεν διαμελίζεται, σήμερα, δεν θα συνέχιζαν να παίζουν με τους διακόπτες οι υπάλληλοι της ΔΕΗ, ούτε θα χρειαζόταν να παίζουν την κωμωδία που παίζουν οι υπάλληλοι των τραπεζών.

 Ίσως αναρωτιόταν μήπως οι τελευταίοι (γιατί για τον ηλεκτρισμό δεν τίθεται θέμα) μας πιέζουν εμάς τους υπόλοιπους να σκεφθούμε τη ζωή μας σ’ αυτή τη μικρή χώρα των Λιλιπούτειων, ανεξάρτητα από τις τραπεζικές συναλλαγές. Επειδή, όμως, ξέρει ότι οι απεργίες δεν υποκαθιστούν καμιάν επανάσταση, το μόνο συμπέρασμα στο οποίο θα έβρισκε λογικό να καταλήξει, είναι πως η συνδικαλιστική νοοτροπία κάποιων πολιτών αυτής της ελάχιστης χώρας έχει αναχθεί σ’ έναν οργανωμένο ατομισμό, που καμιά σχέση δεν έχει πια με ό,τι σιγά-σιγά καταφέραμε να φανταστούμε και να αρθρώσουμε με τον όρο «κοινωνική συνείδηση». Σε μια χώρα που τόσο ελαφρά σκάβει το λάκκο της, τόση αγωνία για το ασφαλιστικό τι νόημα έχει, θ’ αναρωτιόταν.

  Τέλος,για όσους από τους κατοίκους της θελήσαμε να φτιάξουμε μιαν αριστερή συνείδηση που να κρίνει, ν’ αναλύει, να αξιοθετεί, παραμένοντας έξω από τα κελύφη που θα την προωθούσαν, αν δεν την έπνιγαν, ίσως να ένιωθε οίκτο ή και συμπόνοια. Τι κρίμα, θα έλεγε, αυτή η φυλή, παραδοσιακή από άγνοια και σύγχρονη με το ζόρι, εξακολουθεί και στέργει ηθικολόγους.

ΤΑ ΝΕΑ,Οκτώβριος 1990

Modern historians about Macedonia – Elizabeth Donnelly Carney

 

Macedonian monarchy despite its origins in the remote border regions of the Greek world,had a very broad impact and influence on the political institutions of the rest of the ancient world.

The part royal women played in Macedonian monarchy had a similary long life in political history.

The conquests of Philip II (359-356 B.C) and those of his son,Alexander III,commonly know as Alexander the Great(336 -323),built an empire that stretched from northern Greece to the borders of modern India.

 

Elizabeth Donnelly Carney,Women and Monarchy in Macedonia,University of Oklahoma Press,page 4

Διεθνής Ημερίδα με θέμα «Ο Αριστοτέλης Σήμερα: Πολιτική και Ηθική Φιλοσοφία, Παιδεία, Επιστήμες, Τεχνητή Νοημοσύνη»

 

 

 

 

Διεθνή Ημερίδα, με τίτλο: «Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΣΗΜΕΡΑ: Πολιτική και Ηθική Φιλοσοφία, Παιδεία, Επιστήμες, Τεχνητή Νοημοσύνη», διοργανώνει το Διεπιστημονικό Κέντρο Αριστοτελικών Μελετών (ΔΙΚΑΜ) του ΑΠΘ, στο πλαίσιο του εορτασμού για τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την ίδρυση και λειτουργία του ΑΠΘ, την Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2025 και ώρες 17.00-21.00, στο Φουαγιέ Πλατείας της Αίθουσας Φίλων της Μουσικής, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (κτίριο Μ1).

 

Σύμφωνα με τους διοργανωτές, στόχος της Ημερίδας είναι να ανοίξει έναν γόνιμο διάλογο μέσα από τις παρεμβάσεις καταξιωμένων φιλοσόφων και επιστημόνων από την Ελλάδα και το εξωτερικό, προκειμένου να αναδειχθεί ο τρόπος με τον οποίο η διδασκαλία του Αριστοτέλη μπορεί να βοηθήσει τον σύγχρονο άνθρωπο στην αναζήτηση λύσεων για τις κρίσιμες προκλήσεις που αντιμετωπίζει σε παγκόσμιο επίπεδο και αποτελούν απειλή για το μέλλον της νέας γενιάς.

 

Την εκδήλωση θα χαιρετίσουν ο Υφυπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού, Νικόλαος Παπαϊωάννου, ο Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, Μιχάλης Τιβέριος, και ο Αντιπρύτανης Διεθνών Σχέσεων, Εξωστρέφειας, Διά Βίου Μάθησης και Φοιτητικής Μέριμνας του ΑΠΘ, Καθηγητής Ιάκωβος Μιχαηλίδης.

 

Η Ημερίδα αποτελεί τον Δ΄ Κύκλο των Διαλέξεων, με θέμα: «Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΣΗΜΕΡΑ», ο οποίος διοργανώνεται, σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, από το 2018. Την ευθύνη της διοργάνωσης των Διαλέξεων έχει η Ιδρύτρια και Πρόεδρος του Διεπιστημονικού Κέντρου Αριστοτελικών Μελετών του ΑΠΘ, Ομ. Καθηγήτρια Φιλοσοφίας της Επιστήμης και Μέλος της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών (OeAW), Δήμητρα Σφενδόνη-Μέντζου.

 

Το Διεπιστημονικό Κέντρο Αριστοτελικών Μελετών ιδρύθηκε με απόφαση της Συγκλήτου του ΑΠΘ, τον Ιούλιο του 2011. Στόχος του είναι η μελέτη και προβολή παγκοσμίως του έργου του Μακεδόνα Φιλοσόφου Αριστοτέλη, το οποίο άσκησε καθοριστική επιρροή στην πορεία της ανθρώπινης σκέψης για πάνω από δύο χιλιετίες και εξακολουθεί να αποτελεί σημείο αναφοράς στη σύγχρονη πνευματική ζωή.

 

Σύμφωνα με τους διοργανωτές, στη σημερινή διεθνή συγκυρία, η δράση του ΔΙΚΑΜ αποκτά ιδιαίτερη σημασία, καθώς στον πυρήνα της παγκόσμιας κοινότητας διαμορφώνεται μια ισχυρή στροφή προς τη φιλοσοφία ως χώρο αναζήτησης λύσεων. Στο πλαίσιο αυτό, ο Αριστοτέλης προβάλλει με ξεχωριστή βαρύτητα, ως ένας στοχαστής που κληροδότησε στην ανθρωπότητα τεράστιο έργο, στο οποίο η φιλοσοφία και οι επιστήμες συνυπάρχουν σε ένα οργανικά δεμένο και εννοιολογικά συνεκτικό σύνολο.

 

Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

 

Περισσότερες πληροφορίες για το Διεπιστημονικό Κέντρο Αριστοτελικών Μελετών: https://dikam.auth.gr/

 

Πρόγραμμα εδώ

Ο Μέγας Αλέξανδρος αντιμετωπίζει το τρικέρατο κτήνος

 

Το εικονογραφημένο μεσαιωνικό χειρόγραφο της «Μυθιστορίας του Αλεξάνδρου» με τις φανταστικές αφηγήσεις για τον Μακεδόνα στρατηλάτη παρουσιάζεται στο Μουσείο Getty

 

Γίγαντες, δράκοι, αγριόχοιροι, λιοντάρια αλμπίνο και κάτι γιγάντια καβούρια. Μα καλά, με τους Πέρσες δεν τα έβαλε ο Μέγας Αλέξανδρος; Ναι, αλλά η μυθολογία που δημιούργησε ως ο μέγιστος των στραταρχών, ο οποίος μάλιστα έφτασε στα άγνωστα πέρατα του γνωστού κόσμου, τον ήθελε να επιτυγχάνει κατορθώματα αδιανόητα, να αντιμετωπίζει εχθρούς που δεν έβαζε ο νους του απλού ανθρώπου. Σαν αυτά που περιλαμβάνονται στην περίφημη «Μυθιστορία του Αλεξάνδρου», ένα συμπίλημα αρχαίων και μεσαιωνικών αφηγήσεων για τον Μακεδόνα στρατηλάτη, που προφανώς δεν αποτελεί ακριβώς ιστορική πηγή, αλλά απολαυστικό ανάγνωσμα γεμάτο θρυλικά ανδραγαθήματα.

Το Μουσείο Getty απέκτησε πρόσφατα ένα εντυπωσιακά εικονογραφημένο, μεσαιωνικό χειρόγραφο της «Μυθιστορίας του Αλεξάνδρου», το οποίο πιθανολογείται ότι προέρχεται από τη Γαλλία ή το Βέλγιο του 1290-1300 μ.Χ. και παρουσιάζεται στην έκθεση χειρογράφων «Ταξιδεύοντας στον Μεσαίωνα», που διαρκεί έως τις 30 Νοεμβρίου. Για τους λάτρεις των φανταστικών ιστοριών, όμως, ένα μέρος του είναι διαθέσιμο και online.

 

Οι απαρχές

«Είναι ένα από τα πιο πολυμεταφρασμένα κείμενα στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας», τονίζει στην «Κ» ο Βασίλης Λιοτσάκης, επίκουρος καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Οπως εξηγεί, η επικρατούσα θεωρία εντοπίζει τις απαρχές του έργου στον 4ο αιώνα μ.Χ., ενώ μια άλλη τις τοποθετεί στα ελληνιστικά χρόνια, γύρω στο 300 π.Χ. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι, στους αιώνες που ακολούθησαν, η «Μυθιστορία» δεν μεταφραζόταν απλώς, αλλά δεχόταν και διάφορες προσθήκες, που έφερναν τον Αλέξανδρο στα μέτρα τού εκάστοτε αναγνωστικού κοινού – στα τέλη του 17ου αιώνα, μάλιστα, μεταφράστηκε και ως «Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου» στα ελληνικά.

«Οι χριστιανοί τον έκαναν χριστιανό και οι μουσουλμάνοι, μουσουλμάνο», λέει ο κ. Λιοτσάκης και συνεχίζει: «Στην περιοχή της Μεσοποταμίας, του έδωσαν στοιχεία από το Επος του Γκιλγκαμές, που ανάγεται στην 3η χιλιετία π.Χ. Ο κάθε λαός τον τοποθετεί στη μυθολογία του. Καθώς μάλιστα ήταν εξαρχής ένα σύμβολο ανδρείας, ένας ικανότατος πολεμιστής που εκδικήθηκε για τους Περσικούς Πολέμους, αυτή η αφήγηση ταίριαξε και στους ιππότες της μεσαιωνικής Ευρώπης, οι οποίοι ήθελαν με τις Σταυροφορίες να κατακτήσουν την Ανατολή».

Πράγματι, στο χειρόγραφο του Μουσείου Getty, ο Αλέξανδρος και τα παλικάρια του φορούν ιπποτικές πανοπλίες του 13ου αιώνα. Αντιμετωπίζουν εχθρούς οι οποίοι έχουν έξι χέρια ο καθένας, μονόκερους με πριονωτά κέρατα –σε μια μάχη χρειάστηκε να σκοτώσουν πάνω από 8.450 τέτοια πλάσματα– καθώς και ένα μεγάλο, τρικέρατο κτήνος με το όνομα Οδοντοτύραννος.

Μια σελίδα απεικονίζει τον Μέγα Αλέξανδρο να… καταδύεται υποβρυχίως, σε ένα διάφανο βαρέλι φωτισμένο με πυρσούς, από όπου βλέπει παράξενα πλάσματα. «Η εικόνα του Αλεξάνδρου ως εξερευνητή δεν γεννήθηκε στον Μεσαίωνα», εξηγεί ο κ. Λιοτσάκης. «Και ο ίδιος παρουσίαζε έτσι τον εαυτό του. Κατέκτησε τους Πέρσες, θέλησε όμως να φτάσει έως το τέλος του κόσμου. Eβαζε τους ιστορικούς του να γράφουν ότι στις εκστρατείες του συνάντησε τις Αμαζόνες, τον βράχο που ήταν δεμένος ο Προμηθέας. Ενίοτε προωθούσε ο ίδιος τον θρύλο του εξερευνητή, για να πείθει τους κουρασμένους στρατιώτες του να συνεχίσουν. Τους έλεγε ότι θα συναντήσουν μέρη που μόνο ακουστά τα είχαν. Και όταν γύριζαν πίσω, κάποιοι στρατιώτες συνέχισαν να διηγούνται αυτές τις ιστορίες».

Καθημερινή