.jpg)
Ὁ δέ ὕμνος ἔχει τοῦτον τόν τρόπον·
Ἀρετά, πολύμοχθε γένει βροτείῳ,
θήραμα κάλλιστον βίῳ,
σᾶς πέρι, παρθένε, μορφᾶς
καί θανεῖν ζαλωτός ἐν Ἑλλάδι πότμος
καί πόνους τλῆναι μαλερούς ἀκάμαντας·
τοῖον ἐπί φρένα βάλλεις
καρπόν τ᾿ ἀθάνατον χρυσοῦ τε κρείσσω
καί γονέων μαλακαυγήτοιό θ᾿ ὕπνου·
σεῦ δ᾿ ἕνεχ᾿ οὑκ Διός Ἡρακλέης Λήδας τε κοῦροι
πόλλ᾿ ἀνέτλασαν ἔργοις σάν ἀγρεύοντες δύναμιν.
σοῖς δέ πόθοις Ἀχιλεύς Αἴας τ᾿ Ἀίδαο δόμους ἦλθον·
σᾶς δ᾿ ἕνεκεν φιλίου μορφᾶς καί Ἀταρνέος ἔντροφος
ἀελίου χήρωσεν αὐγᾶς·
τοιγάρ ἀοίδιμος ἔργοις, ἀθάνατόν τέ μιν αὐξήσουσι Μοῦσαι
Μναμοσύνας θύγατρες, Διὀς ξενίου σέβας αὔξουσαι
φιλίας τε γέρας βεβαίου.
Διογένης Λαέρτιος,Βίοι καί γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίαι εὐδοκιμησάντων,Βιβλίον Εʹ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου