The Ηistory of the Macedonian Kingdom - Η Iστορία του Μακεδονικού Βασιλείου

 

The golden larnax of Philip ΙΙ - Η χρυσή λάρνακα του Φιλίππου Β΄

www.aigai.gr

 

The name “Makednoi” or “Macedonians” is derived from the root mak-, as in the Greek adjective μακρύς (long), and originally meant the “tall ones” or “highlanders” in Greek. According to Herodotus, the Macedonians were the same tribe as the Dorians, who originally resided in the Pindus Mountain range.

In the beginning of the last pre-Christian millennium, the Macedonians, whose main economic activity was animal husbandry, are found in the northern side of mount Olympos and around the ancient Macedonian mount (the mountains of Pieria).

Here, to the south of river Haliacmon, in Herodotus’ “land of Macedon”, on the foothills of the “Macedonian mount”, lays Aigai, the land with many goats, the first city of Macedon. Built at the beginning of the route that crossed the mountains and from the Macedonian basin led to the south, Aigai was an important centre playing a pivotal role in the region from as early as the 10th-8th century BC.

Isolated and safe in their self-sufficiency, which originated from their abundant livestock, their forested mountains and fertile valleys, the lack of ports and islands and thus their distance from any urge to turn to trade, to open up to the world and found colonies, the Macedonians, in the same way as the rest of the Greek tribes settled in the northernmost and north-westernmost regions, did not follow the economic, social and political developments that took place in the south and led to democracy; on the contrary, up until the 4th pre-Christian century, they preserved the traditional regime of monarchy.

 According to Herodotus, in the mid-7th century BC, when in southern Greece the old hierarchy fell into pieces, Perdiccas, a Dorian from Argos in Peloponnese, became king of Macedon and established the Temenid dynasty, which, according to legend, were true descendants of Hercules and, therefore, were no different from the kings in Iliad, who were similarly blood descendants of Zeus himself.

 

 

Οι Μακεδνοί ή Μακεδόνες, το όνομα των οποίων παράγεται, όπως και το επίθετο μακρύς, από τη ρίζα μακ- και σημαίνει “ψηλός” ή πιο ελεύθερα “αυτός που έρχεται από ψηλά” ήταν, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ένα φύλο ταυτόσημο με τους Δωριείς, το οποίο αρχικά κατοικούσε στην Πίνδο.

 

Στις αρχές της τελευταίας προχριστιανικής χιλιετίας οι Μακεδόνες, που ήταν κατ’ εξοχήν κτηνοτρόφοι, βρίσκονται εγκατεστημένοι στην βόρεια πλευρά του Ολύμπου και στις πλαγιές και τις κοιλάδες του Μακεδονικού όρος (σημερινά Πιέρια).

 

Εδώ, στα νότια του Αλιάκμονα, στην «Μακεδονίδα γη» του Ηρόδοτου, στους πρόποδες του «Μακεδονικού όρους» βρίσκονται «αι Αιγεαί», ο «τόπος με τα πολλά κατσίκια», η πρώτη πόλη των Μακεδόνων. Χτισμένες στην αφετηρία του δρόμου που διασχίζοντας τα βουνά, οδηγούσε από την μακεδονική λεκάνη προς τον νότο, οι Αιγές ήταν ένα σημαντικότατο κέντρο με κυρίαρχο ρόλο στην περιοχή ήδη από τον 10ο-8ο αι. π.Χ.

Απομονωμένοι στην αυτάρκεια που τους εξασφάλιζαν τα άφθονα κοπάδια, τα δασωμένα βουνά και οι εύφορες κοιλάδες, χωρίς λιμάνια και νησιά, χωρίς να αναγκαστούν να στραφούν στο εμπόριο, χωρίς να χρειαστεί να ανοιχτούν στον κόσμο ιδρύοντας αποικίες, οι Μακεδόνες, όπως και τα άλλα ακριτικά βόρεια και βορειοδυτικά ελληνικά φύλα, έμειναν έξω από τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις του νότου που οδήγησαν στην δημοκρατία και διατήρησαν ως τον 4ο προχριστιανικό αιώνα το πατροπαράδοτο πολίτευμα της βασιλείας. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, στα μέσα του 7ου αι. π.Χ., ενώ στη νότια Ελλάδα η παλιά ιεραρχία κατέρρεε, ο Περδίκκας, ένας Δωριέας από το πελοποννησιακό Άργος, γίνεται βασιλιάς των Μακεδόνων και εγκαθιδρύει την δυναστεία των Τημενιδών, που έχοντας σύμφωνα με τον θρύλο ως γενάρχη τον Ηρακλή, είναι όπως ακριβώς οι βασιλείς της Ιλιάδας εξ αίματος απόγονοι του ίδιου του Δία.

Στο ακριτικό φυλετικό βασίλειο των Μακεδόνων θεσμοί, ήθη και παραδόσεις που χαρακτηρίζουν την κοινωνία του Ομήρου, επιβιώνουν την ώρα που στις πόλεις του νότου εδραιώνεται η δημοκρατία, από την οποία ο μεγαλοφυής Φίλιππος Β΄ θα δανειστεί ιδέες και θεσμούς ώστε, ενσωματώνοντας τους στα πατροπαράδοτα, να δημιουργήσει το νέο πολιτικό μοντέλο «της πεφωτισμένης ηγεμονίας» που θα γίνει το ιδεολογικό θεμέλιο των κρατών του Ελληνιστικού Κόσμου.