Τα γεγονότα στη Μακεδονία μετά την Aπελευθέρωσή της

Τα κομμουνιστικά κόμματα και το Μακεδονικό

 

Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου εμφανίστηκε κι άλλος μνηστήρας στο Μακεδονικό ζήτημα : Τα Βαλκανικά Κομμουνιστικά Κόμματα με επικεφαλής την Κομιντέρν.

Στις 15.1.1920 συνήλθε στη Σόφια Συνέδριο των Κομμουνιστικών Κομμάτων Βαλκανικής και ίδρυσε την Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία ( ΒΚΟ).

 

Στην 3η Διάσκεψη της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας ( ΒΚΟ) στη Μόσχα (19-21 Ιουλίου 1921) , ο Βούλγαρος Κομμουνιστής ηγέτης Κολάρωφ έθεσε θέμα αυτονομίας της Μακεδονίας, στην οποία θα περιλαμβάνονταν τα τμήματα Βαρδαρίου, Πιρίν και Αιγαίου δηλ. η γιουγκοσλαβική , βουλγαρική και ελληνική Μακεδονία. Στην απόφαση αυτή αντιτάχθηκε αρχικά ο Γενικός Γραμματέας του Κ.Κ. Ελλάδος Γεωργιάδης, αλλά η απόφαση πάρθηκε και ο Γεωργιάδης διαγράφηκε.

 

Σαφέστερο κείμενο διατυπώθηκε από την 6η ΒΚΟ το 1924 με το οποίο η ΒΚΟ κατηγορηματικά τάχθηκε υπέρ μιας κομμουνιστικής ομοσπονδίας στα Βαλκάνια όπου θα συμμετείχε και «η Δημοκρατία της Μακεδονίας και Θράκης». Την απόφαση αυτή επικύρωσε το 5ο Συνέδριο της Κομιντέρν το 1924, ενέργεια που την κατέστησε τότε υποχρεωτική για όλα τα κομμουνιστικά κόμματα.

 

Οι αποφάσεις της 6ης Διάσκεψης της ΒΚΟ και του 5ου Συνεδρίου της Κομιντέρν επικυρώθηκαν και από το 3ο Συνέδριο του ΚΚΕ τον Σεπτέμβριο του 1924. Οι διαφωνούντες ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο ιστορικός Κορδάτος , καθαιρέθηκαν και παραιτήθηκαν.

 

Η πολιτική αυτή παρέμεινε μέχρι το 1935 όταν η Κομιντέρν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την αρχή της Ανεξάρτητης Μακεδονίας και να υιοθετήσει το σύστημα «ισοτιμία των μειονοτήτων», στην προσπάθειά της να προωθήσει την πολιτική των Λαϊκών Μετώπων. Τον Απρίλιο του 1936 το ΚΚΕ ανακάλεσε την απόφαση του 1924 και ευθυγραμμίσθηκε με τη νέα γραμμή της Κομιντέρν.

 

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έδωσε την ευκαιρία στο παλαιό Βουλγαρικό καθεστώς να πραγματοποιήσει μερικά τις επιδιώξεις του, διότι μετά την συμμαχία του με τον Άξονα πήρε ως ανταμοιβή το μεγαλύτερο μέρος της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας και την ελληνική ανατολική Μακεδονία. Στη συνέχεια όμως η σκυτάλη περιήλθε στους γιουγκοσλάβους παρτιζάνους.

 

Οι αποφάσεις και οι συζητήσεις σε διάφορα συνέδρια των Κομμουνιστικών Κομμάτων ( Κομιντέρν ΒΚΟ) στη Μόσχα ή σε χώρες της Βαλκανικής, δημιούργησαν ή ενίσχυσαν τελικά την ιδέα της ιδρύσεως της δημοκρατίας της Μακεδονίας στη Γιουγκοσλαβία.

 

Στις 11.11.1943 συγκροτήθηκε η πρώτη Ταξιαρχία Παρτιζάνων Κοσσυφοπεδίου στη Δίβρη της Γιουγκοσλαβίας ενώ στις 20.12.1943 το 5ο Συνέδριο των Παρτιζάνων στο Γιάϊτσε ενέκρινε ψήφισμα σχετικά με την ίδρυση « Μακεδονικού ομόσπονδου Κράτους» στα πλαίσια Γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας.

 

Εκτός από τις αποφάσεις αυτές των Συνεδρίων των Κ.Κ. Βαλκανικής και Σοβιετικής Ένωσης, το θέμα ανακινούσαν και οι διάφορες οργανώσεις των Βουλγάρων μεταναστών ( και Σλαβομακεδόνων) Αμερικής, Καναδά, Αυστραλίας, που υπολογίζονται σε 100.000 περίπου. Εντονότερες δραστηριότητες επέδειξαν οι Γιουγκοσλάβοι που μετανάστευσαν μετά το 1950, γιατί ήταν φορείς της νέας θεωρίας της Μακεδονικής Εθνότητας.

 

Σοβαρή δραστηριότητα για την προβολή του όλου θέματος ανέπτυξε και η ανεξάρτητη μακεδονική ορθόδοξη Εκκλησία που ιδρύθηκε το 1968 στα Σκόπια και που γρήγορα με τη σειρά της ίδρυσε Μητρόπολη στην Αμερική. Σε καμιά άλλη Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας δεν ιδρύθηκε ανεξάρτητη εκκλησία, παρά μόνο στα Σκόπια. Η δραστηριότητα της είναι τεράστια στο εξωτερικό.

 

Η « Εκκλησία» αυτή που συστήθηκε παρά τους κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν αναγνωρίζεται βέβαια ούτε από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, ούτε από το Πατριαρχείο Σερβίας, ούτε από άλλη ορθόδοξη εκκλησία και ούτε είναι δυνατόν να αναγνωρισθεί.

  

 

ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

 

Στις 2 Αυγούστου 1944 στη μονή PROHOR PCINJSCΙ ανακηρύχθηκε η σύσταση της λαϊκής σημερινής «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» ομόσπονδου τμήματος της νέας Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας.

 

Πράγματι, τον Απρίλιο του 1945 ο Τίτο επιβάλλει το Ομοσπονδιακό σύστημα της Γιουγκοσλαβίας και εγκαθίστανται Κυβερνήσεις Ομόσπονδων Κρατών της Σερβίας, Κροατίας, Βοσνίας, Σλοβενίας, Μαυροβουνίου και τέλος της Μακεδονίας, η οποία ιδρύθηκε στις 30 Απριλίου 1945.

 

Ενώ στις άλλες πέντε δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας υπήρχαν πραγματικά φυλετικά κριτήρια, η Δημοκρατία της Μακεδονίας δημιουργήθηκε μόνο από πολιτικά κριτήρια αφού ο πληθυσμός της δεν είχε καμιά σχέση με τους Μακεδόνες ή τη Μακεδονία της αρχαιότητας. Βέβαια το νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας ανήκε άλλοτε στην αρχαία Μακεδονία και ίσως να υπήρχαν ορισμένοι κάτοικοι ελληνικής καταγωγής που έχουν εκσλαβισθεί αλλά διατηρούν και μερικά έθιμα τους.

 

Στο μεταξύ, μετά από μακρές διαβουλεύσεις Γιουγκοσλάβων και Βουλγάρων το 1947, ο Τίτο και ο Δημητρώφ στο Μπλέντ έθεσαν τις βάσεις για την ένωση της Μακεδονίας του Πιρίν ( βουλγαρικής) , με τη Δημοκρατία των Σκοπίων. Συμφωνήθηκε ακόμα να προηγηθεί μια πνευματική και πολιτιστική προπαρασκευή των Βουλγάρων του Πιρίν ώστε να δεχθούν τη « Μακεδονοποίησή» τους και στη συνέχεια την ενσωμάτωση της επαρχίας τους στο Γιουγκοσλαβικό κράτος, σαν φυσική και αναγκαία θυσία στο βωμό της Βουλγαρο-Γιουγκοσλαβικής φιλίας, που θα οδηγούσε στην ομοσπονδοποίηση των νοτίων Σλάβων.

 

Εις αντάλλαγμα η Γιουγκοσλαβία θα παραχωρούσε στη Βουλγαρία παλιές μικρές Βουλγαρικές περιοχές- που είχε προσαρτήσει μετά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο με τη συνθήκη του Νεϊγύ. Επί πλέον η Γιουγκοσλαβία ανέλαβε να υποστηρίξει το Βουλγαρικό αίτημα στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων για την ενσωμάτωση στην ηττημένη Βουλγαρία της Ελληνικής Δυτικής Θράκης.

 

Για την εκτέλεση της συμφωνίας αυτής οι Βούλγαροι δέχθηκαν την είσοδο στο Πιρίν Γιουγκοσλάβων δήθεν Μακεδόνων, καθοδηγητών, διδασκάλων και διοικητικών υπαλλήλων για την εφαρμογή του πρώτου σταδίου ενσωμάτωσης της Μακεδονίας του Πιρίν.

 

Για τη Μακεδονία του Αιγαίου (ελληνική) με μυστικό πρωτόκολλο αναγνωρίστηκε στη Γιουγκοσλαβία το δικαίωμα ενσωμάτωσής της μελλοντικά στην ενιαία « Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας».

 

Η συμφωνία του Μπλέντ και η είσοδος των Γιουγκοσλάβων καθοδηγητών στο Πιρίν ξεσήκωσαν τους Βουλγάρους του Πιρίν, οι οποίοι διαμαρτύρονταν και έλεγαν ότι είναι Βούλγαροι και όχι Μακεδόνες.

 

Τον Ιούνιο του 1948 με την αποκήρυξη του Τίτο από την Κομιφόρμ η συμφωνία του Μπλέντ έπεσε στο κενό ενώ αμέσως διώχθηκαν από τη Βουλγαρία όλοι οι Γιουγκοσλάβοι καθοδηγητές.

 

Η Βουλγαρία από το 1948 βαθμηδόν εγκατέλειψε τις παλιές διακηρύξεις για εδαφικές διεκδικήσεις. Με επίσημη δήλωση αναγνωρίζει ότι δεν υπάρχει Μακεδονικόν Έθνος, ότι στο Πιρίν κατοικεί αμιγής Βουλγαρικός πληθυσμός και ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει Σλαβική ( Βουλγαρική) εθνότητα.

 

Η ρήξη αυτή δημιούργησε προβλήματα και στο ΚΚΕ. Στις 31.1.1949 η 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ που ασπάστηκε την Κομινφορμική γραμμή στο Μακεδονικό διακήρυξε ότι «ο Μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του» και τάχθηκε υπέρ μιας ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας στα πλαίσια όχι της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας, αλλά της υπό Σοβιετικό έλεγχο Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας.

 

Αργότερα το 1956 το ΚΚΕ χαρακτήρισε την απόφαση αυτή της 5ης ολομέλειας σαν λάθος.

 

Δεν αναφέρω όλες τι αποφάσεις, ούτε και δηλώσεις που κατά καιρούς έγιναν από τα Κομμουνιστικά Κόμματα για το θέμα της Μακεδονίας. Στόχος αυτής της έκδοσης δεν είναι η κριτική της πολιτικής των Κομμουνιστικών Κομμάτων σ’αυτό το θέμα.

 

Στόχος είναι να σηκωθεί ο πέπλος της πλάνης που τόσο έντεχνα, αθόρυβα και επίμονα επί δεκαετίες ολόκληρες κάλυψε την αλήθεια στην ιστορία της Μακεδονίας, που είναι απλή και ξεκάθαρη.

 

Μάρτης Νικόλαος, «ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ»,

 

Η πλαστογράφηση της Ιστορίας της Μακεδονίας,Αθήνα,1983 , σελ.76 – 79